Δεν θα μεγαλώσει ποτέ…

Μέσα από τη δραστηριότητα του παιχνιδιού το παιδί αναπτύσσει την προσωπικότητα του και «μεγαλώνει». Κατά τον ίδιο τρόπο μέσα από τη διαχείριση της πανδημίας ο πρωθυπουργός εξερευνά τον εαυτό του, αποσκοπώντας απεγνωσμένα στην πολιτική του ενηλικίωση. Πειράματα, τεχνάσματα και παιχνίδια μήπως και απαντηθεί εντός του, το υπαρξιακό ερώτημα που τόσο τον ταλανίζει… «Μπορώ τελικά να ηγηθώ; μπορώ να κυβερνήσω;».

Το παιχνίδι ξεκινά με την εργαλειοποίηση των ειδικών. Οι επιστημονικές υποδείξεις, οι γνωμοδοτήσεις της Επιτροπής γίνονται λάστιχο στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ακόμα και τώρα, ένα χρόνο μετά, κανείς δεν ξέρει ποιος στο καλό αποφασίζει, με ποιον τρόπο και τι ακριβώς.

Ένα πέπλο μυστηρίου έχει σκεπάσει την κρατική διαχείριση της πανδημίας με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης. Μπορεί αυτό να βολεύει κάπως το επιτελείο Μητσοτάκη σίγουρα όμως δεν κάνει καλό… στην υγεία.

Η κοινωνία αμήχανη και μπερδεμένη απλά καλείται να ακολουθήσει αντιφατικές οδηγίες χωρίς σχέδιο και μακρόπνοο πλάνο, στο τέλος κουράζεται και αμφισβητεί. Ενώ δεν είναι και λίγες οι φορές που κορυφαία κυβερνητικά στελέχη έχουν ομολογήσει ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται με πολιτικά και όχι αμιγώς υγειονομικά κριτήρια. Η παραδοχή του Άδωνι Γεωργιάδη για την περίπτωση της Θεσσαλονίκης, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το αντίθετο.

Στον επόμενο τόνο ο κυβερνητικός παλιμπαιδισμός επινόησε την «ατομική ευθύνη» και το παιχνίδι με τους επιστήμονες έδωσε τη θέση του σε αυτό με την κοινωνία. Όταν τα πράγματα πάνε καλά η κοινωνία οφείλει να θαυμάζει και να χειροκροτά την πεφωτισμένη πολιτική ηγεσία, όταν όμως «ξεφεύγουν» οι μόνοι που φταίνε είναι οι πολίτες. Γιατί είναι ανεύθυνοι και απείθαρχοι. Το τοξικό μίγμα φόβου και ευθυνών που πάντα μετουσιώνεται σε ανήθικο blame game, αποτελεί αγαπημένο και αρχετυπικό παίγνιο άσκησης εξουσίας από τις ελίτ.

Από τη θέση του κατηγορούμενου και του ένοχου έχουν παρελάσει σχεδόν όλοι,πλην των κατεξοχήν αρμοδίων. Μέσα από σύντομα τηλεδικαστήρια κρίθηκαν ένοχοι για τη δημόσια υγεία… οι ασύδοτοι νεολαίοι, οι αριστεροί, οι τουρίστες, οι ανεύθυνοι μαγαζάτορες ακόμα και οι ανυπόταχτοι παππούδες και γιαγιάδες.

Το κυνήγι μαγισσών και το παιχνίδι κατασκευής εχθρών αυτόματα μεταπήδησε και στο πολιτικό πεδίο. Εφόσον η κοινωνία αδρανοποιήθηκε επόμενος στόχος ήταν η απαξίωση και η φίμωση κάθε πολιτικής διαφωνίας.

Συνωμοσιολόγος και προδότης ο Τσίπρας, υπονομευτές της κοινής μάχης απέναντι στον ιό ο Κουτσούμπας και ο Βαρουφάκης, «κολλημένη» η Γεννηματά. Προσκολλημένος στην τακτική «εγώ ξέρω.. εσείς φταίτε» ο Κ. Μητσοτάκης αυτοχειριάστηκε. Απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο συνδιαμόρφωσης κοινής στρατηγικής αλλά και κάθε απόπειρα εμπλουτισμού και βελτίωσης των επιλογών του.

Πώς να ξεχαστεί το ραβασάκι προς τα φιλικά ΜΜΕ για συντονισμένη επίθεση στον Αλέξη Τσίπρα επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει το κυβερνητικό σχέδιο και να διατυπώσει μια εναλλακτική που δεν ταυτιζόταν απαραίτητα με την αντίληψη του «καθαγιασμένου» Τσιόδρα.

Σε λίγες μέρες «κλείνουμε» ένα χρόνο πανδημίας στη χώρα και η μάχη είναι σαν να ξεκινάει από το μηδέν. Σίγουρα ο κορονοϊός βρήκε την δημόσια υγεία απροετοίμαστη σε παγκόσμιο επίπεδο και προφανώς καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να καταφύγει σε μαγικές λύσεις. Ωστόσο ο ιός μεταλλάσσεται, προσαρμόζεται… «ενηλικιώνεται».  

Ο πρωθυπουργός καθηλωμένος στην αυταρέσκεια και την «ανεμελιά» της παιδικής ηλικίας αρνείται να ξεβολευτεί, να ανδρωθεί πολιτικά. Μόνο που εδώ μιλάμε για ανθρώπινες ζωές. Στο τέλος θα κλάψουμε μικροί μεγάλοι