Μήπως δεν είμαστε εμείς τα «Παράσιτα»;

«Ο λαός σώζει τον λαό, δύναμη και κουράγιο στον αγώνα σας», γράφει το πανό που κρεμάστηκε πρόσφατα έξω από το νοσοκομείο Σωτηρία. Μία συμβολική κίνηση για να αναγνωριστεί η μεγαλειώδης προσπάθεια που καταβάλουν αυτή την περίοδο οι γιατροί και οι νοσηλευτές του ΕΣΥ. 

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση τις τελευταίες μέρες μοιράζει ευθύνες σε σχέση με τη στάση των πολιτών απέναντι στα περιοριστικά μέτρα. Στην πραγματικότητα όμως, η πλειοψηφία του κόσμου έχει επιλέξει τον αυτοπεριορισμό ακριβώς επειδή αισθάνεται κομμάτι μιας κοινωνίας και όχι ως αποτέλεσμα της κυβερνητικήςπροσπάθειας ελέγχου και πειθάρχησης.

Οι γιατροί στα Δημόσια νοσοκομεία φωνάζουν ότι δεν αντέχουν άλλο. Η κυβέρνηση επιβραβεύει τις ιδιωτικές κλινικές και ζητάει εθελοντές για τη μάχη απέναντι στον κορονοϊό αντί να προχωρήσει άμεσα στις προσλήψεις που χρειάζονται. Η επίκληση στην «ατομική ευθύνη» έρχεται να καλύψει κενά και παθογένειες του κρατικού μηχανισμού. Και φυσικά τις συνειδητές πολιτικές επιλογές αυτών που αρέσκονται να απαξιώνουν κάθε δημόσιο πεδίο και να επιμένουν ότι όλα αυτορρυθμίζονται. 

Οσο περνούν οι μέρες, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με παράνομες εργοδοτικές πρακτικές: απολύσεις, μειώσεις μισθών, αναστολές συμβάσεων, πιέσεις για παρουσία στην εργασία χωρίς τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Πώς απαντάει η κυβέρνηση; Όπως ανακοίνωσε σήμερα ο κ. Βρούτσης, για τους επόμενους έξι μήνες δίνεται η δυνατότητα στους εργοδότες να απασχολούν τους εργαζομένους τους κατά το ήμισυ με την αντίστοιχη μείωση των αποδοχών τους κατά 50%. Με αυτό τον τρόπο κάθε εργαζόμενος θα μπορεί να απασχολείται είτε δυο εβδομάδες συνεχόμενες είτε μια εβδομάδα εργασίας με μια εβδομάδα αργίας εναλλάξ.

Οι ανάγκες όμως των ανθρώπων που εργάζονται δεν μένουν σπίτι, ούτε μπαίνουν σε καραντίνα. Με αυτές τις εξαγγελίες, το κράτος αντί να προστατεύσει τους εργαζόμενους, ανοίγει τον δρόμο στους εργοδότες για να τους αφαιμάσσουν ακόμα περισσότερο στο μέλλον. Σε όλη αυτή την εξίσωση πρέπει να υπολογίσουμε και τους χιλιάδες ανθρώπους που δουλεύουν με εικονικές τετράωρες ή άλλου τύπου συμβάσεις και δεν θα αποζημιωθούν για τα πραγματικά τους ωράρια. 

Κάποιοι λοιπόν επέλεξαν να επιβραβεύσουν τις ιδιωτικές κλινικές, τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους εργοδότες. Είναι πολύ σημαντικό όμως να συνειδητοποιήσουμε ποιος σηκώνει για ακόμη μία φορά το μεγαλύτερο βάρος.

Είναι οι κακοπληρωμένοι γιατροί και νοσηλευτές που εργάζονται χωρίς ρεπό και αργίες. Η μάχη που δίνουν δεν αφορά μόνο τον κορονοϊο. Το πιο μεγάλο «τέρας» με το οποίο παλεύουν εδώ και πολλά χρόνια είναι αυτό της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης. Μία κυβέρνηση που επιλέγει να παίξει τα ρέστα της στο αφήγημα «νόμος και τάξη» και να παγώσει τις προσλήψεις γιατρών, απλώς βρίσκεται αργά ή γρήγορα αντιμέτωπη με τα αποτελέσματα των επιλογών της. Για αυτό διαφημίζει μόνο τα μέτρα περιορισμού και όχι τις πρωτοβουλίες για την Υγεία. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν τέτοιες.  

Είναι οι κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι/ες στα σούπερ μάρκετ, οι υπάλληλοι που την προηγούμενη εβδομάδα (κακώς) εργάστηκαν μέχρι και την Κυριακή. Αυτοί που μοιράζουν καθημερινά και για ατέλειωτες ώρες ρέστα, σακούλες και προϊόντα, παρακαλούν τους πελάτες να τηρούν τις αποστάσεις ασφαλείας, δίνουν τη δική τους μάχη με τον κοινωνικό κανιβαλισμό αυτών που σηκώνουν ολόκληρα ράφια με χαρτιά τουαλέτας και ζυμαρικά.

Είναι οι εργαζόμενοι οδηγών δικύκλου (εταιρίες courier, delivery, εξωτερικοί υπάλληλοι) οι οποίοι έχουν επωμιστεί τεράστιο βάρος και βρίσκονται μόνιμα και σταθερά εκτεθειμένοι στις καιρικές συνθήκες και στις απαράδεκτες εργοδοτικές πρακτικές. Είναι οι εργαζόμενοι στα τηλεφωνικά κέντρα που δουλεύουν στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον χωρίς να τηρούνται τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας. Και όταν η εργοδοσία αποφασίζει να προχωρήσει σε τηλεργασία τοποθετεί κάμερες μέσα στα σπίτια τους. Είναι οι καθαρίστριες που οπλισμένες με χλωρίνες και καθαριστικά προσπαθούν να πολεμήσουν μόνες τους με τα μικρόβια και τους ιούς και αμείβονται με 500 ευρώ. Είναι και οι «τεμπέληδες» δάσκαλοι και εκπαιδευτικοί που συνεχίζουν να διδάσκουν τα παιδιά από απόσταση.

Δεν είναι η πρώτη φορά όμως που η κοινωνία σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος και τις ευθύνες για τις κεντρικές πολιτικές διαχείρισης στις πλάτες της. Όταν ξέσπασε η μεγάλη ύφεση και ξεκίνησαν στην Ελλάδα οι πολιτικές λιτότητας, κάποιοι κατάφεραν να απαντήσουν με τους δικούς τους όρους. Φυσικά όχι με εθελοντισμό και φιλανθρωπία, ούτε με χάπενινγκς και χειροκροτήματα στα μπαλκόνια, αλλά με πραγματική αλληλεγγύη. Ο κόσμος τάισε τους πεινασμένους, έφτιαξε σχολεία για τους μετανάστες και εργατικές λέσχες για τις συνοικίες, έστησε κοινωνικά ιατρεία, γέμισε με πολιτιστικές εκδηλώσεις τις γειτονιές. Ο πλούτος αυτών των δράσεων κάποιες φορές ήταν τόσο μεγάλος, που κατάφερε να γεννήσει νέες κοινωνικές σχέσεις και βιώματα και να βάλει θεμέλια για μία διαφορετική οργάνωση της ζωής και της καθημερινότητας. 

Και αυτές τις δύσκολες μέρες όμως η αλληλεγγύη δεν έχει μπει σε «καραντίνα». Οι άνθρωποι προσπαθούν να αποκαταστήσουν τους συλλογικούς δεσμούς τους από απόσταση, να φτιάξουν διαδικτυακές κοινότητες αλληλοβοήθειας και ενημέρωσης και να έχουν πάντοτε το βλέμμα τους στραμμένο στους πιο αδύναμους, σε αυτούς που δεν έχουν σπίτι να μείνουν, ούτε χρήματα για να αγοράσουν τα απαραίτητα από το σούπερ μάρκετ. Οι παρέες ενώνονται τα βράδια γύρω από τα κοινωνικά δίκτυα όχι για να χαλαρώσουν και να ξεχαστούν, αλλά για να μοιραστούν εμπειρίες και αγωνίες για τις δουλειές τους, την καθημερινότητα και την επιβίωση.

Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι η τέχνη καθρεφτίζει τη ζωή. Η ταινία τα «Παράσιτα» του Μπονγκ Τζουν-χο έλαμψε φέτος σε όλες τις κινηματογραφικές διοργανώσεις. Και μας υπενθύμισε αυτά που λίγο πολύ γνωρίζαμε. Οτι η πραγματικότητα είναι χτισμένη πάνω στις ταξικές αντιθέσεις. Στην ταινία, η τετραμελής οικογένεια Κιμ ζει σε ένα μικρό υπόγειο κάνοντας δουλειές του ποδαριού, ενώ το σπίτι τους πλημμυρίζει με την πρώτη βροχή. Οι Παρκ μοιάζουν ψυχροί μέσα στην αποστειρωμένη πολυτέλεια και ευδαιμονία τους. Οι δύο κόσμοι αναγκαστικά θα διασταυρωθούν και θα αναμετρηθούν. 

Το βάρος δεν μοιράζεται ισότιμα. Και αν κάποιοι προσπαθούν να το κάνουν για να απαλύνουν το πολιτικό κόστος, η πραγματικότητα τους έχει ήδη προσπεράσει. Η καραντίνα στα Κάτω Πατήσια δεν είναι τόσο ευχάριστη όσο σε ένα πολυτελές διαμέρισμα που βλέπει θάλασσα. Η αναμονή στα επείγοντα ενός δημόσιου νοσοκομείου δεν είναι ίδια με την παραμονή σε μία ιδιωτική κλινική. Και η θέα από τα μπαλόνια διαφέρει. Για όσους φυσικά έχουν το προνόμιο να μπορούν να χαζέψουν λίγο ουρανό. 

Αυτοί λοιπόν που οι κυβερνώντες θεωρούσαν μέχρι τώρα «παράσιτα» και το διατυμπάνιζαν περήφανα και με κάθε ευκαιρία, είναι αυτοί που σηκώνουν σήμερα όλο το βάρος.

Ας σταθούμε δίπλα τους όχι μόνο με χειροκροτήματα αλλά και με αποφασιστικότητα. Σε κάθε μελλοντική διεκδίκηση είναι σημαντικό να είμαστε εκεί. Γιατί τα «Παράσιτα» μπορεί τελικά να μην είμαστε εμείς. Αλλά κάποιοι άλλοι. 
 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr