Μind the GAP!

Eίναι κοινωνιολογικής φύσεως ο προβληματισμός και τα σχόλια που ανακύπτουν μετά από αυτές τις εκλογές. Λοιπόν, οι έλληνες είμαστε απίστευτος λαός! Κάτι πρέπει να μας ρίχνουν στο νερό που πίνουμε! Δεν εξηγείται διαφορετικά!

Τις τελευταίες ημέρες έχω διαβάσει κυριολεκτικά ‘Τα πάντα όλα’. Απόψεις, κρίσεις κι επικρίσεις για τον επιλεγμένο από τον λαό πρωθυπουργό, που μόλις προχθές ορκίστηκε.

– Είναι γιος του Ανδρέα Παπανδρέου: Συγνώμη κιόλας

– Κάνει σαρδάμ: Θα ήθελα να μάθω τι ακριβώς συμβολίζει αυτό, και πόσο συνδεδεμένο είναι με το IQ, την εμπειρία, την ικανότητα και τη διάθεσή του να κάνει πράγματα.

– Πήγε μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στη μητέρα του: Αυτό το αφήνω ασχολίαστο. Συγνώμη κιόλας!

Επίσης καταπληκτική είναι όλη αυτή η γαλαζομπλέ ονοματολογία τύπου: Γιωργάκης, GAP, o γιος του Ανδρέα κλπ..

‘Ο Γιωργάκης’, τύπου κολλητός, τύπου που παίζαμε  σφαλιάρες, τύπου ‘σώπαινε μωρέ, τύπου  …άκης!’ Λες και η αδρεναλίνη, η τεστοστερόνη και οι συναφείς ορμόνες  που προάγουν αποφασιστικότητα, σθένος, ικανότητα και είναι σε θέση να δημιουργήσουν άξιο πολιτικό άνδρα, αντικατοπτρίζονται στη μπάκα, στα decibel της φωνής του και στη theatral παρουσία του ατόμου!

Είμαστε Ελληνάρες ! καταπληκτικοί, παντογνώστες, φωνακλάδες, ‘έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;’ τύποι. Έχουμε μείνει στην εποχή των Βροντάκηδων και των Φουρτουνάκηδων και αναπαράγουμε στερεότυπα του 1810. Ο,τιδήποτε παρεκκλίνει από αυτό μας κάνει τζιζ.

Το εκσυγχρονισμένο, ευρωπαϊκό προφίλ που μιλάει ουσιαστικά χωρίς να ανεβάζει το volume για να επιβληθεί δεν το αναγνωρίζουμε και αντιδρούμε. Κι ό,τι δεν μας φαίνεται οικείο, το κατηγορούμε! Κι αν τύχει και κάνει κι ένα βήμα πιο μπροστά το χλευάζουμε και του χρεώνουμε το σουρεάλ, το παράλογο, το ανύπαρκτο!

Που έπεσε  από το ποδήλατο, που έκανε σαρδάμ, που πήγε στη μαμά του…

Έτσι αυθαίρετα, ανυπόστατα και κουτά.

Δεν έχω  κάποια σχέση με τον Γιώργο Παπανδρέου. Δεν έχω επίσης κανένα προσωπικό  συμφέρον από την εκλογή του ΠΑΣΟΚ. Έχω όμως αυτό το αίσθημα της δικαιοσύνης που σε συνδυασμό με τη λογική μου, με τοποθετούν απέναντι σε έναν άνθρωπο που με έχει πείσει (τουλάχιστον) για τις καλές του προθέσεις και μου έχει υποσχεθεί ότι θα προσπαθήσει να κάνει πράγματα για την Ελλάδα. Επίσης, by the way, έδωσε εξ’ αρχής στίγμα, τοποθετώντας καινούργια πρόσωπα με εμπειρία και προσόντα σε καινούργιες (φιλτραρισμένες) θέσεις, ενώ μας τράβηξε από μια κατηφόρα που ενώ κουτρουβαλούσαμε, ακούγαμε τη βασανιστική μελωδία ‘πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά’ και –ναι- μου έδωσε και ελπίδα! Ας μπορέσω να ελπίζω ότι (ίσως) μπορέσω να διεκδικήσω με τα πτυχία, την εμπειρία τα προσόντα και την αξιοπρέπεια μου μια θέση εργασίας, ένα οργανωμένο εκπαιδευτικό σύστημα, ένα ανθρώπινο σύστημα υγείας etc.

Η αλητεία του σημερινού εργοδότη, η άοσμη εκπαίδευση που μαθαίνει τα παιδιά πως να γίνονται ρομποτάκια, η απανθρωπιά των ζητιάνων γιατρών που απαιτούν φακελάκια, οι νόμοι, τα παράθυρα, η κουλτούρα μας, είναι όλα θέματα που ζουν μαζί με εμάς σ’ ένα παράλληλο σύμπαν. Αυτό το σύμπαν μεγάλωνε πολύ τα τελευταία χρόνια κι έχει καβαλήσει το δικό μας σύμπαν. Αυτό με τις δουλειές, τις αγωνίες, τα γέλια, τις ζωές μας.

Ήρθε λοιπόν να αναλάβει το τιμόνι της χώρας ένας άνθρωπος που έχει μορφωθεί, έχει εργαστεί (πριν αναλάβει καθήκοντα πρωθυπουργού), έχει διαχειριστεί με επιτυχία δύσκολα θέματα της Ελλάδας (βλ. εξωτερική πολιτική), κι έχει, εκτός από την εκούσια, και ακούσια εμπειρία στον χώρο της πολιτικής, μιας και αναπνέει όλα τα χρόνια της ζωής του εικόνες και κουβέντες μεγάλων πολιτικών ανδρών…

Βλέπω έναν άνθρωπο που έρχεται με μια  ήρεμη δύναμη, αποφασιστικότητα, άποψη, προτάσεις και υποσχέσεις. Λέω βλέπω, γιατί κοιτάζω το βλέμμα του. Και αν μη τι άλλο, μέχρι τώρα που μιλάμε, είναι καθαρό και ταπεινό. Ας περιορίσουμε λίγο αυτή τη θρασύδειλη τάση κανιβαλισμού στο άγνωστο. Χαλαρώστε όλοι οι πανέξυπνοι που δεν έχουν κάνει ποτέ τους σαρδάμ, και δεν έχουν πέσει ποτέ τους από το ποδήλατο. Είναι και η ασφάλεια του καναπέ που όσο να ‘ναι σε προστατεύει απ’ το πέσιμο! Κι αυτές οι γυάλινες σφαίρες που χαϊδεύετε όλη μέρα πεισματικά.. ξεσκονίστε τις λίγο! Έχουν θαμπώσει απ’ την ανάσα σας και αντανακλούν την προφητεία του εγκεφάλου σας. Αποτυχία, ψέμα, ανικανότητα και too good to be true… Είναι αυτό που λέμε ‘μην κρίνεις εξ ιδίων τα’ αλλότρια’. Helloooo …

Επίσης, μου  έλεγε όταν ήμουν μικρή ο μπαμπάς μου, ότι είναι σημαντικό να ξέρεις και να χάνεις σ’ αυτή τη ζωή. Και είχε τόσο δίκιο! Ακούω τόσα σενάρια αυτές τις μέρες. Ότι το αποτέλεσμα βγήκε λόγω της αποχής, γιατί ψήφισαν μόνο οι ΠΑΣΟΚοι’. Λες και αυτό δεν είναι μέρος της διαδικασίας, δεν αποτελεί στοιχείο του κοινού αισθήματος και του εκλογικού αποτελέσματος. Ότι δεν βγήκε το ΠΑΣΟΚ, βγήκε η αντίδραση του κόσμου. Αυτό έχει πλάκα που το λένε οι Νεοδημοκράτες. Λες και ο κόσμος αντέδρασε στον μπαμπούλα που βγήκε απ’ τη γωνία, και όχι στο αποτέλεσμα που προέκυψε από την ψήφο του στις προηγούμενες εκλογές της χώρας. Κυβέρνηση (πρώην) και ψηφοφόροι της (πρώην) ψάχνουν με απορία να βρουν τι έφταιξε! Παίζουν όλοι το παιχνίδι με το δαχτυλίδι. Πουν’ το, πουν’ το, το δαχτυλίδι, ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις.

Προτείνω  να αποδεχτούμε το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών, είτε είμαστε με τους μεν, είτε με τους δεν! Εξάλλου, ο λαός έχει δείξει ότι μπορεί να ερωτεύεται δυνατά, αλλά αν του προκύψει κέρατο, βρίσκει το σθένος και προχωράει σε διαζύγιο. Ας δώσουμε χώρο και χρόνο σε αυτή τη σχέση, να δούμε πως θα πάει κι αν δούμε φλερτ, γκόμενες, κέρατα, αντιδρούμε.

Μέχρι τότε guys … mind the GAP! 😉

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr