Λούμπεν, απομονωμένη, δίχως ερείσματα, σε μια κοινωνία που (νόμιζε πως) τα ‘χε όλα λυμένα. Ουδείς έδινε σημασία στην ακροδεξιά. Ξέρεις πότε. Σε εκείνα τα χρόνια, σε εκείνα που ακόμη και τώρα, τα χαρακτηρίζουμε «καλά». Κακώς. Φώναζε η ιστορική μνήμη, φώναζε και η ιστορική εμπειρία εκείνων που «τα είχαν ζήσει». Εκείνων που ήξεραν. Λίγοι τους άκουγαν. Λίγοι τους ακούνε δυστυχώς και σήμερα.
Ώσπου ήρθε η κρίση. Αυτή που την είπαν «οικονομική». Αυτή που σύντομα έγινε κοινωνική. Εκείνοι που την προκάλεσαν, επιχείρησαν να την αντιμετωπίσουν, οικονομικά. Όχι βέβαια, κοινωνικά. Το οικονομικό σύστημα είναι εκείνο που πρέπει να επιβιώσει – προέχει η επιβίωσή του. Οι άνθρωποι είναι τα εργαλεία άλλωστε, πάντα ήταν η «τροφή» του. Η κρίση πέρασε. Με όρους τεχνικούς. Δηλαδή οικονομικούς. Όχι κοινωνικούς.
Η ακροδεξιά βγήκε από την απομόνωση. Κανονικοποιήθηκε. Και μην παραμυθιάζεσαι. Ουσιαστικά, ποτέ δεν βγήκε από την Βουλή. Αντίθετα παρέμεινε εκεί, με τη γραβάτα της με το καλό της το κοστούμι. Πλέον είναι κάτι περισσότερο από «μια σοβαρή Χρυσή Αυγή». Είναι εδώ. Δεν το φωνάζει. Αν και καμιά φορά ξεφεύγει, της βγαίνει, πηγάζει από μέσα της η χυδαία «ακρο-μπρουταλοσύνη» και είτε τσιρίζει, είτε κραδαίνει το τσεκούρι κάτω από το τραπέζι νευρικά. Το ακούς; Ζορίζεται το τέρας. Προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μην βγάζει μάτι. Να μην καρφώνεται. Αλλά μην ξεχνάς. Είναι εδώ!
Επόμενο βήμα; «Γιατί; Έχει κι άλλο;», ρωτάς. Προφανώς έχει. Δεν είναι άλλο από την αμφισβήτηση των διαδικασιών της ίδιας της δημοκρατίας. Και μετά ξέρεις τι έρχεται. Η κατάλυσή της. «Έλα μωρέ, δεν γίνονται αυτά!», σκέφτεσαι. Μόνο το σκέφτεσαι όμως, δεν μπαίνεις στον κόπο να το πεις. Αισθάνεσαι γραφικός, εάν το πεις. «Έλα μωρέ. Εδώ δεν γίνονται αυτά!», ξανασκέφτεσαι. Γίνονται όμως, πώς δεν γίνονται! Μόνο του σπανού τα γένια, δεν γίνονται.
Τα «ντου» στα Καπιτώλια του κόσμου, δεν αποτελούν πια σενάρια ταινιών… «πολιτικής φαντασίας». Έγιναν. Αποτελούν… πρακτική. Οι Βραζιλίες των Μπολσονάρου και των οπαδών του που αμφισβητούν τα αποτελέσματα της κάλπης, δεν είναι μακριά κι ας μας χωρίζει ένας ολόκληρος Ατλαντικός. Σε αφορούν. Μας αφορούν. Κάθε τι που παρενοχλεί κι αποπειράται τελικά να βιάσει την δημοκρατία, μας αφορά. Όλους. Όλες.
Οι Κασιδιάρηδες καραδοκούν. Το είδαμε να συμβαίνει. Μπροστά στα μάτια μας. «Κανονικοποιήθηκαν». Ξεπλύθηκαν στους 40 βαθμούς Κελσίου του μιντιακού πλυντηρίου. Απλώθηκαν στα τηλε-μανταλάκια. Στέγνωσαν με το αεράκι της δήθεν «φωνής της λογικής» δημοσιογραφικών χτικιών, που όρισαν, επέβαλλαν την νεο-νοικοκυροσύνη στα μέτρα τους. Στην έκλεψαν κι αυτή. Μετά σιδερώθηκαν, φόρεσαν τα καλά τους και βγήκαν πολιτική παγανιά. Όχι, σήμερα δεν κρατάνε αναμμένες δάδες τις νύχτες – κι όχι γιατί δεν τους αρέσουν, αλλά για να μην καρφώνονται!
Η δημοκρατία, δεν είναι αυτονόητη. Ούτε θα πάει ποτέ… «πάτσι» κάνοντας χαϊβαϊβιλίκια με τους φασίστες, καλοντυμένους ή μη, στον πυκνό καπνό των φούμαρων μιας κάποιας – ύποπτης – «ανεκτικότητας» . Την δημοκρατία δεν την «ψωνίζουμε» με το κιλό, ούτε μας την χαρίζουν κοψοχρονιά(;) στο καλάθι του νοικοκυριού. Για την δημοκρατία έχει χυθεί αίμα. Και για να μην ξαναχυθεί, ίσως τελικά να αρκεί ένα πράγμα: Να ‘χεις το νου σου! Να ‘χουμε το νου μας!
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
