Μηχανές αναπαράστασης

Κι αν είμαστε απλώς βιολογικές μηχανές αναπαράστασης αυτού του κόσμου; Αν γίναμε με μόνο στόχο τη μαρτυρία για το πόσο μπλε και πόσο πράσινο έχει αυτή η γη; Αν η μόνη μας χρησιμότητα είναι να βλέπουμε τις εικόνες και να ακούμε τους ήχους αυτής της πλάσης; Πρωί στις 7 βγήκα για το καθιερωμένο πια «με το ζόρι» τρέξιμο. Στις παρυφές της Ακρόπολης και μέσω Πνύκας στου Φιλοπάππου και από εκεί μια ανηφόρα και πάλι σπίτι. Η μόνη περίπτωση να ηρεμήσει ο θυμός μου από όσα γίνονται γύρω μου. Όλη την ημέρα σα να είσαι σε μια βάρκα εν μέσω τρικυμίας και γύρω σου καρχαρίες να περιμένουν τη στιγμή που θα κόψουν λίγη από τη σάρκα σου, μέχρι να καταρρεύσεις και να σε πάρουν μαζί τους στο βυθό.

Πρέπει να είμαστε απλώς βιολογικές μηχανές αναπαράστασης του κόσμου. Δεν εξηγείται αλλιώς. Μόνο που στις μεγαλουπόλεις του σήμερα το πράσινο και το μπλε έχουν κρυφτεί καλά. Είσαι αναγκασμένος να αναπαράγεις το γκρίζο, να γίνεσαι ένα με τις χρήσεις γης, τις ατέλειωτες τσιμεντένιες πλάκες και τα μερεμέτια. Σα να δώσαμε οι Έλληνες μαζί με τους κήπους μας και την ψυχή μας αντιπαροχή στους κάθε λογής εργολάβους. Εργολάβους της εθνικής μας υπόστασης, της πολιτικής μας κατάστασης, των κοινωνικών μας διεκδικήσεων.

Δεν τους αδικώ αυτούς που τα έφαγαν μαζί με τον Πάγκαλο. Είπαμε, μηχανές αναπαράστασης κι αναπαραγωγής αυτού του κόσμου είμαστε. Και ο κόσμος μας χτίστηκε μετά τον πόλεμο. Όταν οι Άγγλοι για να επικρατήσουν στη χώρα που τους έδωσε ο Στάλιν, ξετρύπωσαν και το τελευταίο κατακάθι και στηρίχτηκαν σε αυτό. Ποιος μπορούσε να σκοτώσει, να τρομοκρατήσει, να συκοφαντήσει; Μέσα λοιπόν κι αυτός κι όλο του το σόι στη νέα τάξη πραγμάτων. Έτσι μπήκαν οι γερμανοτσολιάδες σαν τους Καραμανλήδες και τους Χριστοφοράκους στην άρχουσα τάξη, έτσι μπήκαν και οι του κοινού ποινικού δικαίου κλέφτες, οι Παπανδρέου και οι Μητσοτάκηδες στην ίδια τάξη.

Αυτός ο κόσμος ο νεοελληνικός που στηρίχτηκε στα πιο διεφθαρμένα στοιχεία του είναι ο κόσμος που αναπαράγουν οι αδύνατοι. Αδύνατοι σαν χαρακτήρες ή λόγω κοινωνικής θέσης. Όταν δεν μπορείς να βρεις το δίκιο σου, όταν δεν μπορείς να κάνεις προκοπή ότι κι αν δοκιμάσεις, όταν είσαι νέος και οι κατραπακιές της ανεργίας, της εκμετάλλευσης, του ψέματος και της προδοσίας έρχονται η μια πίσω από την άλλη, σκέφτεσαι πως θα μπεις κι εσύ στο club των ισχυρών. Σε βρόμικες, εγκληματικές συμμορίες που οργανώνουν κάθε λογής κομπίνα, κλοπή, ακόμα και βίαια επεισόδια, και που στη χώρα μας συνηθίσαμε να τις λέμε κόμματα.

7 η ώρα το πρωί σήμερα, καθώς με το ζόρι έτρεχα και έβλεπα την ομορφιά που πάνω της έχτισαν οι πρόγονοί μας, αισθανόμουν τόσο τυχερός που δεν μπήκα ποτέ σε μια τέτοια συμμορία, ούτε έγλυψα, ούτε ζήτησα χάρες. Μόνο κάποια στιγμή μπήκα στους Οικολόγους – Πράσινους και αυτό ακριβώς από αγάπη για την ομορφιά του πρωινού μου. Δεν ξέρω από πού ξεφύτρωσα, όμως όταν κάποτε ήρθε κάποιος και μου πρότεινε 2-3 χιλιάρικα μαύρα το μήνα για να πάρει την αποθήκευση, του ζήτησα αυτό το ποσό να εκπίπτει από την εταιρεία και 10% επιπλέον έκπτωση για να έχει πιθανότητες να πάρει τη δουλειά. 1 χρόνο μετά άκουγα ιστορίες από γνωστό δημοσιογράφο στα ταξίδια που κάναμε για την προώθηση βιβλίου του και μέσα σε αυτές μια ίδια ιστορία με τον Μάνο. Ο μόνος που απέρριψε τη μίζα της Siemens και ζήτησε και 10% έκπτωση. Μετά του τράβηξε το αυτί ο Μητσοτάκης για την παραφωνία αυτή.

Με τον Μάνο δεν έχω τις ίδιες ιδέες, πιστεύω όμως ότι ένας αδιάφθορος νεοφιλελεύθερος, μαζί με έναν αδιάφθορο κομμουνιστή, έναν αδιάφθορο σοσιαλιστή, έναν αδιάφθορο λαϊκοκαπιταλιστή, έναν αδιάφθορο οικολόγο, θα έκαναν μια βουλή, μια οικονομία, μια κοινωνία που θα πρόκοβε μέσα από τις αντιθέσεις της και δε θα βούλιαζε μέσα στους οχετούς των πόλεών μας. Θα ήταν, δηλαδή, ένας κόσμος που θα άξιζε κανείς να τον αναπαράγει με τις αντιθέσεις του. Φυσικά, δεν αυτοπροτείνομαι, όμως θεωρώ τον εαυτό μου έφεδρο. Τι κι αν ο Mitsos* κι ο κάθε Mitsos με λέει βλαμμένο. Δεν μπορεί… κάποτε αυτός ο διαλυμένος κόσμος θα απευθυνθεί σε βλαμμένους σαν εμένα.

7 η ώρα το πρωί, έβλεπα την Ακρόπολη βουτηγμένη μέσα στο πράσινο, ξέχασα τελείως την απέραντη τσιμεντένια νεοελληνική της περίφραξη, και αναρωτιόμουν αν υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι βλαμμένοι σαν κι εμένα σ’ αυτή τη χώρα. 50 – 100 χρειάζονται για να κάνουμε μια δοκιμή, αν όχι να φτιάξουμε τον κόσμο, αν όχι να φτιάξουμε την Ελλάδα, αν όχι να φτιάξουμε την Αθήνα, τουλάχιστο να φτιάξουμε μια παρέα, για να ακουμπήσουμε την ψυχή μας, ανάμεσα στο φυσικό μπλε και στο φυσικό πράσινο αυτής της πατρίδας, και στο λευκό των μαρμάρων της.

http://ppaspaliaris.wordpress.com

*Mitsos: Γνωστός σχολιαστής στο Κουτί της Πανδώρας, ακραίος αλλά υψηλής ευφυΐας.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr