Μια προσωπική μαρτυρία από την αστυνομία του Χρυσοχοΐδη

Αυτό το άρθρο το γράφω σε πρώτο πρόσωπο γιατί αποτελεί την προσωπική μου μαρτυρία από την αστυνομία του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, αν και κανονικά οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε γράφουμε το ρεπορτάζ, όχι να είμαστε οι ίδιοι το θέμα του ρεπορτάζ.

Σήμερα λοιπόν, όταν η αστυνομία επιτέθηκε με βαναυσότητα κατά της ειρηνικής πορείας του ΚΚΕ η οποία τηρούσε όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα με μάσκες και αποστάσεις, ακολούθησα ως όφειλα τους διαδηλωτές του ΚΚΕ, οι οποίοι συνέχισαν να δέχονται μια πρωτοφανή επίθεση από ΜΑΤ, χημικά και αύρες με νερό.

Οι αστυνομικές δυνάμεις οδήγησαν την πορεία μέχρι το Μεταξουργείο και την υποχρέωσαν να διασπαστεί στα στενά όπου μπόρεσαν τελικά να προχωρήσουν και σε προσαγωγές. Καθώς ακολουθούσα δύο από τους προσαχθέντες, ένας αστυνομικός της Τροχαίας γύρισε προς τα πίσω και με εμπόδισε να συνεχίσω να ακολουθώ τους προσαχθέντες, μια εντολή την οποία σε καμία περίπτωση δεν παράκουσα. 

Ωστόσο, ο αστυνομικός της τροχαίας, επανήλθε ρωτώντας που είναι η μάσκα μου, παρά το γεγονός ότι φορούσα την αντιασφυξιογόνα μάσκα για να προστατευτώ από τα δακρυγόνα. «Αυτό δεν είναι μάσκα, πρόστιμο 300 ευρώ» δήλωσε ζητώντας την ταυτότητά μου και βρίζοντάς με χυδαία με τη φράση «πουτάνας γιέ», απαιτώντας φυσικά και να κλείσω το τηλέφωνό μου.

Ο αστυνομικός αρνήθηκε επιδεικτικά να δει τη δημοσιογραφική μου ταυτότητα λέγοντας ότι δεν τον ενδιαφέρει αυτή. Ακολούθησα τον αστυνομικό ο οποίος συνέχισε να αρνείται να διαπιστώσει τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα και με οδήγησε σε αίθουσα της διεύθυνσης Τροχαίας που βρίσκεται στην οδό Δηληγιάννη, δίπλα στο μετρό του Μεταξουργείου.

Εκεί ο ίδιος αστυνομικός, παρουσία συνεδέλφων του με έσπρωξε σε μια καρέκλα κινούμενος μάλιστα επιθετικά εναντίον μου και κολλώντας το πρόσωπό του στο δικό μου. Με έσπρωξε επανειλλημένως βρίζοντας συνεχώς, ενώ στη συνέχεια, μου έκοψε πρόστιμο 300 ευρώ όπως που μου είχε «υποσχεθεί». 

Ο τραμπουκισμός που δέχτηκα εντός της διεύθυνσης ήταν έντονος με τον συγκεκριμένο αστυνομικό να μου λέει με απειλητικό ύφος: «Αυτά που ξέρεις δεν ισχύουν εδώ μέσα». 

Βασισμένος στο ότι αρνήθηκα να υπογράψω το πρόστιμο, ο αστυνομικός αρνήθηκε με τη σειρά του να μου δώσει το σχετικό απόκομμα, υποστηρίζοντας ότι θα πρέπει να πάω αύριο στον αξιωματικό υπηρεσίας προκειμένου να το παραλάβω και να καταθέσω ένσταση. 

Αξίζει να επαναληφθεί ότι σε όλη τη διάρκεια αυτής της πρωτοφανούς για εμένα περιπέτειας οι αστυνομικοί συνέχισαν να αρνούνται να διαπιστώσουν τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα, ενώ όταν η διαδικασία βεβαίωσης του προστίμου ολοκληρώθηκε, με εμπόδισαν να μιλήσω με τους δύο προσαχθέντες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, οι οποίοι κρατούνταν στη διπλανή αίθουσα, σπρώχνοντας με εκτός κτηρίου.

Ένα σχόλιο μετά το ρεπορτάζ που χάρη στις αστυνομικές δυνάμεις δεν κατέγραψα αλλά… βίωσα: Η οργή των αστυνομικών από το γεγονός πως η αντιδημοκρατική οδηγία του αρχηγού της ΕΛΑΣ έσπασε στην πράξη από το ΚΚΕ, δεν μπορεί να δικαιλογήσει την απαράδεκτη αστυνομική βαρβαρότητα που εξαπολύθηκε κατά των διαδηλωτών και των δημοσιογράφων. Η ΕΛΑΣ του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη έχει μυρωδιά μιας άλλης εποχής. Θα πρέπει να ξέρει πάντως ότι τα «μάτια» των δημοσιογράφων τους παρακολουθούν. Οι μέρες της αστυνομικής αυθαιρεσίας εναντίον πολιτών χωρίς «μάρτυρες» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αυτό άλλωστε γιορτάζουμε στις 17 Νοεμβρίου κάθε έτους.