Mία ήττα με γεύση σαμπάνιας

Η απεργία της Τετάρτης βοήθησε ώστε να ξενυχτήσω άγρια χωρίς να αγχώνομαι για το πρωινό ξύπνημα. Για πρώτη φορά μετά από 2 χρόνια, πέρασα τη νύχτα μου μέχρι πρωίας με το βλέμμα καρφωμένο στον τηλεοπτικό δέκτη. Σωστά μαντέψατε, η προηγούμενη φορά ήταν όταν γκρεμοτσακίστηκε ο Ντόναλντ Τραμπ, με έπαθλο για την αφεντιά μου ένα πρωινό ποτήρι σαμπάνιας. Το ίδιο, που λέτε, έπραξα και προχθές: τηλεόραση, αμερικανικές εκλογές και δυνατό καφέ. Ναι, στο CNN, ελλείψει ικανής εναλλακτικής. Με τις αναλύσεις εκείνου του τύπου που μοιάζει με τον Ρίτσαρντ Γκιρ.

Το φετινό διακύβευμα ήταν διαφορετικό, αλλά όχι πολύ διαφορετικό: εκλογές για γερουσιαστές, βουλευτές και κυβερνήτες στις περισσότερες από τις 50 Πολιτείες που σχηματίζουν αυτό το ετερόκλητο κράτος-μαμούθ. Είθισται στα μισά της τετραετίας στις ΗΠΑ να εκφράζεται στις mid–term κάλπες η «ψήφος διαμαρτυρίας», οπότε η εκάστοτε αντιπολίτευση έχει την τιμητική της.

Αυτές οι εκλογές, ωστόσο, χαρακτηρίστηκαν κρίσιμες. Ο Τραμπ είχε ξαμολήσει έναν εσμό από παλιάτσους αρνητές του εκλογικού αποτελέσματος του 2020, τα δημοσιογραφικά εξαπτέρυγα παιάνιζαν με πάθος που θα ζήλευαν και οι εδώ πετσωμένοι, ο Μπάιντεν μοιάζει χαμένος στο διάστημα σε βαθμό ανησυχητικό, οπότε οι Ρεπουμπλικάνοι απειλούσαν ανοιχτά με «κόκκινο τσουνάμι», τόσο στη Γερουσία (όπου το κοντέρ έγραφε ήδη 50-50), όσο και στη Βουλή των Αντιπροσώπων.

Από τη συντριβή της διετίας δε γλίτωσαν στο παρελθόν ούτε Πρόεδροι με υψηλή δημοφιλία, όπως ο Μπαράκ Ομπάμα. Τι τύχη είχε ο γηραιός Μπάιντεν απέναντι στη συντονισμένη καταιγίδα του σκοταδισμού, στη διχασμένη Αμερική του 2022; «Μόνη μας ελπίδα είναι να πάει ο κόσμος να ψηφίσει», έλεγαν οι Δημοκρατικοί τις παραμονές των εκλογών. Να πειστούν, δηλαδή, οι εκδρομείς της Κυριακής, να πεταχτούν στο κοντινότερο εκλογικό τμήμα. Η συμμετοχή στη συγκεκριμένη διαδικασία σπανίως αγγίζει το 50 τοις εκατό.

Και ιδού, λοιπόν, που έγινε θαύμα. Το «κόκκινο τσουνάμι» αποδείχθηκε στεγνό. Η εξαρχής ισχνή πλειοψηφία των Δημοκρατικών στη Γερουσία (όπου την ισοπαλία σπάζει η ψήφος της αντιπροέδρου των ΗΠΑ Κάμαλα Χάρις) όχι μόνο άντεξε, αλλά ενισχύθηκε κατά μία Πολιτεία (Πενσυλβάνια), σε αναμονή του «μπαράζ» της Τζόρτζια. Μοιάζει σχεδόν βέβαιο, ότι οι Δημοκρατικοί θα την κρατήσουν υπό τον έλεγχό τους.

Στη Βουλή οι Ρεπουμπλικάνοι ανέκτησαν την πλειοψηφία, αλλά με σκορ πολύ μικρότερο του αναμενομένου: 184-208 προς το παρόν, ενώ ο Ομπάμα είχε χάσει με 63 έδρες διαφορά. Εικάζεται ότι θα είναι πολύ δύσκολο να μπλοκάρει η αντιπολίτευση τα κρίσιμα νομοθετήματα του Μπάιντεν την επόμενη διετία, αφού οι αμέτρητες φατρίες των Ρεπουμπλικάνων απαγορεύουν οποιαδήποτε μορφή ομοψυχίας και σύμπνοιας.

Το πιάσατε το υπονοούμενο ή να βάλω τις φωνές; Εν έτει 2022, σε μία οικουμένη όπου οι δυνάμεις του σκότους απειλούν με προέλαση, τη διαφορά κάνει η σιωπηρή μειοψηφία του δόγματος «όλοι είναι ίδιοι»: οι πολίτες που στις ΗΠΑ ενδεχομένως κινητοποιήθηκαν μόλις συνειδητοποίησαν πόσες δεκαετίες πίσω μας γυρίζουν οι αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου για ποινικοποίηση των αμβλώσεων.

Όταν όλοι σου φαίνονται σχεδόν ίδιοι, επιλέγεις το μικρότερο κακό. Ειδάλλως, γίνεσαι δεκανίκι του συστήματος και πυροδοτείς τερατογενέσεις, όπως η νίκη του Τραμπ επί της Χίλαρι Κλίντον στις προεδρικές εκλογές του 2016. Ή η αυτοδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη, για να μη πηγαίνουμε τόσο μακριά! Όποιος την Κυριακή των βουλευτικών  εκλογών του 2023  προτιμήσει τις αμμουδιές και τα τσιπουράδικα, ουσιαστικά δίνει (ένα ακόμη) συγχωροχάρτι στη χειρότερη κυβέρνηση που γνώρισε μεταπολιτευτικά ο τόπος μας. Ας μην ανοίξουμε συζήτηση και για τη λεγόμενη «χαμένη ψήφο».

Τα ακροδεξιά καμώματα των τραμπικών τρόμαξαν πολλούς Αμερικανούς και τους έκαναν να συνειδητοποιήσουν ότι η απειλή για την παινεμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία τους είναι υπαρκτή. Δεν είναι λίγοι οι ακραίοι υποψήφιοι που κατόρθωσαν να εκλεγούν, ιδίως στις παραδοσιακά «κόκκινες» Πολιτείες του θεοσεβούμενου και οπισθοδρομικού νότου, ωστόσο πολλοί εξτρεμιστές υπέστησαν απρόσμενες νίλες.

Υπό αυτή την έννοια, ηττημένος των προχθεσινών εκλογών θεωρείται ο ίδιος ο Τραμπ, αφού εκτός των άλλων είδε να βγαίνει ευνοημένος ένας από τους βασικούς ανταγωνιστές του για το προσεχές χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων (εάν κι εφ’ όσον αποφασίσει να το διεκδικήσει), ο έξαλλος αλλά λιγότερο έξαλλος από τον τέως «πλανητάρχη» κυβερνήτης της γεμάτης ηλικιωμένους Φλόριντα, Ρον Ντε Σάντις.

Οι Δημοκρατικοί έχουν μπροστά τους δύο χρόνια για να βρουν αντίδοτο στο δηλητήριο, αν και ο Μπάιντεν δηλώνει ότι σκοπεύει να διεκδικήσει επανεκλογή, ναι, επανεκλογή, στα 82 του. Πάντως, τα αποτελέσματα των προχθεσινών mid–term εκλογών ήταν τα καλύτερα που μπορούσε ρεαλιστικά να περιμένει το κόμμα που κυβερνάει. Όχι ακριβώς νίκη, αλλά σίγουρα όχι ήττα. Η Τετάρτη ξημέρωσε με αναστεναγμούς ανακούφισης, και στο δικό μου σπιτικό.

Στα περισσότερα δίκτυα, δημοσιεύτηκε μετά τις εκλογές σχόλιο όπου αραδιάζονται τα λεγόμενα «takeaways», τα συμπεράσματα των εκλογών. Τα περισσότερα συνοψίζονται στις παραγράφους που μόλις διαβάσατε, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, που αξίζει να σημειωθεί, εν όψει των εν Ελλάδι εκλογών.

Οι ψηφοφόροι που γύρισαν την πλάτη στο γκουβέρνο αδιαφόρησαν για τις εκτρώσεις και για την κοινωνική δικαιοσύνη και –σύμφωνα με τα γκάλοπ- ψήφισαν με βασικό κριτήριο την οικονομία. Η ακρίβεια καταγράφει τιμές ρεκόρ και στις ΗΠΑ και το «καλάθι του νοικοκυριού» αδειάζει με ρυθμούς θεαματικούς. Ο Αμερικανός είναι πατριώτης όσο λίγοι, δεν ανέχεται μύγα στη σημαία του, αλλά για εικόνισμα έχει το πορτοφόλι του.

Επειδή το ίδιο ισχύει σε πολλαπλάσιο βαθμό –ένεκα ανέχειας- για τον χρεοκοπημένο νεοέλληνα, ας θυμόμαστε ότι το εκλογικό παιχνίδι θα κριθεί από την οικονομία. Η τσέπη του πολίτη θα αναδείξει τον επόμενο πρωθυπουργό αυτής της έρμης χώρας και όχι οι υποκλοπές ή η πανδημία.

Και τον ΣυΡιζΑ, άλλωστε, η υπόσχεση για απαλλαγή από την τρόικα και από τα μνημόνια τον τράβηξε από το περιθώριο και τον έμπασε στο Μέγαρο Μαξίμου το 2015. Άσχετα αν την κρίσιμη ώρα της επανεκλογής ο ακοίμητος Έλλην θυμήθηκε ξαφνικά τη Μακονία και τα ρουσφέτια που έχασε όταν έστειλε τη Δεξιά στο περιθώριο της Ιστορίας.