Μια χρονιά ενηλικίωσης

Το 2020 ήταν μια χρονιά ενηλικίωσης …για όλους μας.

Αν ρωτήσεις τους περισσότερους ανθρώπους θα σου πουν πως το 2020 ήταν η χειρότερη χρονιά τους.

Ελάχιστοι θα τολμήσουν χωρίς ντροπή να πουν πως ήταν καλή χρονιά. Ανήκω σε εκείνους που είδα την χρονιά γκρίζα και το ποτήρι μισογεμάτο σε πολλές περιπτώσεις.

Θα ξεκινήσω με αυτό που με ευχαρίστησε πιο πολύ από όλα μέσα στην χρονιά. Η απόφαση καταδίκης της Χ.Α. Επιτέλους, μετά από 7 χρόνια αναμονής υπήρξε δικαίωση. Έπρεπε βέβαια να περάσουν τόσα χρόνια, να έχουν χαθεί δυο νέοι άνδρες ο Παύλος και ο Σαχζάτ, να ξυλοκοπηθούν τόσοι άλλοι άγνωστοι, να ξαναβγούν αυτοί οι τύποι στο Ελληνικό και Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, η δίκη να απαξιώνεται από τους υπόδικους και ο Ρουπακιάς να κοιμάται σχεδόν τέσσερα χρόνια στο σπίτι …αλλά.. τουλάχιστον για πρώτη φορά αυτός ο τόπος καταδίκασε φασίστες ως εγκληματίες. Δεν το είχε κάνει ποτέ ξανά πριν. 

Μελάνο σημείο της χαρά μας όλων είναι πιστεύω πως ο Χρήστος Παππάς παραμένει επιδεικτικά ασύλληπτος σε μια χώρα που οι αστυνομικοί ασκούν βία και κόβουν πρόστιμα σε οποιοδήποτε πολίτη τους μπει στο μάτι. Θα ΄ρθει όμως και η σειρά  του και ελπίζω σαν φυγόδικος να επιβαρυνθεί με περισσότερη παραμονή στις φυλακές. Οι ποινές δεν ήταν ικανοποιητικές για τον πόνο και την δυστυχία που σκόρπισαν.

Εξίσου για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας βγήκε γυναίκα στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Μια θέση συμβολική χωρίς ιδιαίτερες αρμοδιότητες αλλά σημαντική γιατί για πρώτη φορά μια γυναίκα βρίσκεται σε αυτή την θέση. Ασχέτως πολιτικών ή ιδεολογικών διαφορών είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα για τις Ελληνίδες αυτού του τόπου. Ωστόσο έχουμε 21ο αιώνα και θα έπρεπε πλέον να μην θεωρούμε ‘’καινοφανές’’ και ‘’πρωτοφανές’’ μια γυναίκα να βρίσκεται σε θέση εξουσίας και επιτέλους, μια γυναίκα ,να επιλεγεί και να εκλεγεί από τον ελληνικό λαό, όχι γιατί ‘’άντε να δώσουμε και κάτι τις γυναίκες’’ αλλά γιατί πραγματικά θα ΄χει τα προσόντα και τις ικανότητες για την θέση που διεκδικεί.

Η υγειονομική κρίση και η καραντίνα έχει αυξήσει τις γυναικοκτονίες και τα περιστατικά βίας προς τις γυναίκες παγκοσμίως. Η προηγούμενη αλλά και η μελλοντική οικονομική κρίση φαίνεται να δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την θέση της γυναίκας σε κάθε χώρα, είτε αυτή ανήκει στον ανεπτυγμένο κόσμο, είτε, ακόμα πιο άτυχες, στον λεγόμενο ‘’υπανάπτυκτο’’.  Αυτό που πρέπει να γίνει συνείδηση μας είναι πως σε ένα κόσμο που κυριαρχείται από πατριαρχικά πρότυπα, η μια έχει μόνο την άλλη. Πρέπει να μάθουμε μέσα από τις δυσκολίες μας να δίνουμε χείρα βοηθείας η μια στην άλλη.  Τα δύσκολα δυστυχώς είναι μπροστά μας και πρέπει να φανούμε δυνατές.

Ελπιδοφόρο μήνυμα του 2020  οι γυναίκες της Πολωνίας που ξεχύθηκαν στους δρόμους και κατάφεραν να μην εφαρμοστεί ο νόμος κατά των εκτρώσεων. 

Δυνατοί και ήρωες αποδείχτηκαν για ακόμα μια φορά το ιατρικο-νοσηλευτικό προσωπικό σε ολόκληρο τον κόσμο. Το λειτούργημα τους ήταν πάντα σημαντικό και πάντα πάλευαν με τις ασθένειες και με το θάνατο. Είτε νικούσαν είτε όχι, έδιναν σπουδαίες μάχες. Η πανδημία τους έφερε στην πρώτη γραμμή. Δεν αρκεί η αναγνώριση και το χειροκρότημα. Μέσα από αυτό μάθαμε για τα προβλήματα τους. Κατέρρευσε ο ωραίος μύθος των ‘’καλοπληρωμένων γιατρών’’ και νοσηλευτών. Καταλάβαμε το σπουδαίο αγαθό της υγείας και γιατί πρέπει να υπάρχει ένας σωστά οργανωμένος και στελεχωμένος Δημόσιος Τομέας.

Μαζί τους θα πρέπει να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο περιβάλλον εργασίας . Όταν ξανακούσουμε πολιτικό να θέλει να κλείσει ένα νοσοκομείο ή να απολύσει υγειονομικό προσωπικό να τον ‘’μαυρίζουμε’’ . Όταν ακούμε για ‘’ιδιωτικές κλινικές’’ να θυμόμαστε πως τους ήμασταν ‘’ασυμφοροι’’ για να ανοίξουν τις ΜΕΘ τους στην πλεμπαρία. 

Η πανδημία μας άλλαξε τις προτεραιότητες μας. Αυτό το ‘’πάνω από όλα η υγεία’’ δεν μας ακούγεται πια τόσο ‘’μικρό’’.  Όλοι μας τρέχαμε μέσα στην καθημερινότητα για χρήματα ή δόξα. Ειχαμε αυτές τις μικροπρέπειες της ζωής. Η πανδημία μας έστρεψε το βλέμμα σε αυτό που αξίζει πραγματικά στην ζωή. Να είμαστε υγιείς, να εκτιμούμε τις μικρές μας στιγμές, να βρισκόμαστε με αγαπημένα πρόσωπα.

Δεν μιλώ εδώ για τα ψευτο-εμψυχωτικά λόγια που γράφονται σαν τσιτάτα στα κοινωνικά δίκτυα αλλά για την ουσία της ζωής που συχνά ξεχνάμε. Ναι, η ζωή είναι ανθρώπινο να έχει και την μικροπρέπεια μέσα της. Φέτος μείναμε με τον εαυτό μας και κάποιοι από μας κατάφεραν να τον αποδεχτούν ή κάπως να τον μερεματίσουν. Σίγουρα όλοι μας θα βγούμε περισσότερο σοφοί από όλο αυτό..Για καλύτεροι δεν ξέρω.

Αντιληφθήκαμε τι σημαίνει ελευθερία και δικαίωμα. Ακόμα και πιο αποχαυνωμένος καταλαβαίνει τώρα τι σημαίνει να μην μπορείς να βγεις έξω από το σπίτι σου, να περπατήσεις ελεύθερος. 

Οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο καταστέλλουν τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα ‘’τάχα για το γενικό καλό’’ αλλά στην πραγματικότητα ήταν κάτι που ονειρευόντουσαν καιρό. Φαίνεται, άλλωστε, τώρα που μας έχουν περιορισμένους, βγάζουν από τα συρτάρια τους λογής -λογής αντιλαϊκά νομοσχέδια. Στο χέρι μας είναι να τους κόψουμε την φορά. Πλέον γνωρίζουμε πως αυτές οι πολιτικές τους μας οδήγησαν στο σημερινό σημείο και κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο.

Ο τομέας της εστίασης και του Πολιτισμού χτυπήθηκε όσο κανείς άλλος στην χώρα μας. Χιλιάδες δημιουργικοί άνθρωποι φυτοζωούν. Η εξουσία πάντα φοβόταν την τέχνη γιατί μέσω της τέχνης δεν υπάρχουν δεσμά και όρια. Υπάρχει η απόλυτη ελευθερία.

Χωρίς την τέχνη δεν θα αντέχαμε ούτε μέρα μέσα στα σπίτια μας. Επανεκτιμούμε τι σημαίνει τέχνη και διασκέδαση. Μέσα από αυτό θα ‘’γεννηθούν’’ νέα καλλιτεχνικά έργα τα οποία θα προστεθούν στην εγχώρια πολιτιστική και παγκόσμια κληρονομιά.

Ο θάνατος του Τζορτζ Φλόιντ συγκλόνισε για ακόμα μια φορά την Αμερική. Άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους ζητώντας δικαιοσύνη. Η μη εκλογή του Τραμπ έφερε αισιοδοξία στον αμερικανικό λαό και παγκοσμίως. Προσωπικά δεν πιστεύω πως αλλάζοντας Πρόεδρο αλλάζει τίποτα ουσιαστικό στην Αμερική. Περισσότερο με ευχαρίστησε που είδα έναν λαό να αψηφά τον φόβο και να γίνεται ένα στους δρόμους ενάντια στην βία και στον φυλετικό διαχωρισμό. Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά..και άγνωστο αν αλλάξει και αυτή την φορά κάτι.

Ήταν μια χρονιά αστυνομικής βίας και καταστολής σε ολόκληρο τον  κόσμο. Δεν υπάρχει κάτι αισιόδοξο να πω πάνω σε αυτό. Όπως δεν έχω κάτι αισιόδοξο να πω για τους πολέμους στην Υεμένη και στην Συρία που συνεχίζονται παρά την πανδημία και την ‘’ανθρωπότητα που έχει ενωθεί’’. Δεν έχω να πω κάτι αισιόδοξο ούτε για την Μόρια που κάηκε και το Καρά Τεπέ… Οι άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού είναι εκεί και μας θυμίζουν πως όσο εμείς πίνουμε dalgona και κάνουμε γιόγκα αυτοί τσαλαβουτούν στις λάσπες ή προσπαθούν να ξεφύγουν από την ασιτία και τις σφαίρες. Ακόμα και τώρα..

Προσπαθώ να κλείσω το κείμενο μου με μια νότα αισιοδοξίας αλλά αν κάτι μας έμαθε αυτή η χρονιά είναι να μην κουρνιάζουμε με βολικά ψέματα. Το 2021, πιστεύω πως θα ΄ναι μια δύσκολη χρονιά κυρίως γιατί με το τέλος της πανδημίας θα έρθουμε αντιμέτωποι με τις συνέπειες της σε οικονομικό, κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο που μέχρι τώρα είναι υποδόριες.

Αν πρέπει να κλείσω αισιόδοξα θα πω πως με το 2020 οι περισσότεροι από μας ενηλικιωθήκαμε και αυτό σημαίνει πως όταν θα ΄ρθουν τα δύσκολα θα είμαστε έτοιμοι να σηκώσουμε το όποιο βάρος… Ελπίζω…