Μια βραδιά στις «Γραμμές» με την Αλέκα Κανελλίδου και τον Γιώργο Χατζηνάσιο

Θεώρησα δελεαστική την πρόταση για Κυριακή βράδυ στις «Γραμμές», στην Κανελλίδου και τον Χατζηνάσιο, που πήραν τη σκυτάλη από τον Κραουνάκη. Είναι που αποφεύγω τα ξενύχτια, εκτός σπιτιού τουλάχιστον, οπότε ένα πρόγραμμα που ξεκινά στις 7 μου φάνηκε ιδανικό. Έλεγα δηλαδή, στις 7 αρχίζει, άντε να τελειώσει μάξιμουμ στις 10, και πάλι μια χαρά είμαστε. Την πάτησα, καλώς ή κακώς, αφού στο Ελλάντα και δη στη νυχτερινή διασκέδαση, τίποτα δεν πάει ρολόι. Να μην τα πολυλογώ, το πρόγραμμα ξεκίνησε λίγο μετά τις 7.30 και τερματίστηκε λίγο μετά τις 11! Εν ολίγοις, ένα πρόγραμμα – μαμούθ τριάμισι ωρών, που κύλησε όμως σαν νεράκι. 

Την έναρξη έκανε ο Γιώργος Χατζηνάσιος στο πιάνο με την Αλέκα Κανελλίδου σε τρία αμιγώς jazz τραγούδια, ένα ελληνικό, του Σπάρτακου, ένα του Gershwin και ένα του Cole Porter. Τα έσκισε κανονικά η Κανελλίδου ως μία ατόφια jazz ερμηνεύτρια! Θα τα πούμε στη συνέχεια…Όταν η Κανελλίδου αποχώρησε, ο Χατζηνάσιος παρέμεινε στη θέση του, παίζοντας μας ουσιαστικά τη δική του κινηματογραφική σουίτα. Αγαπημένα θέματα που – κατά τη γνώμη μου – όρισαν το μουσικό ρεύμα ή ύφος «lounge» στην Ελλάδα από ταινίες σαν το κοσμοπολίτικο «Αγκίστρι», τη «Γλυκιά συμμορία» του Νικολαΐδη, το «Ένα γελαστό απόγευμα» του Θωμόπουλου μέχρι και το «Σ’ αγαπώ» του Τάκη Βουγιουκλάκη. Κι όση ώρα στην αίθουσα ξεχύνονταν κυριολεκτικά οι μελωδίες στις μεταγραφές τους για πιάνο, από την γιγαντοοθόνη περνούσαν οι φιγούρες του Πρέκα και της Τσοπέη, του Τάκη Σπυριδάκη και της Αλίκης Βουγιουκλάκη. 

Δύο νέοι τραγουδιστές, ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης και η Μαίρη Στεφανακίδη, αποδείχτηκαν επαρκέστατοι στα τραγούδια του Χατζηνάσιου. Ειλικρινά δεν περίμενα να εκπλαγώ για ένα και μόνο λόγο: Τον αριθμό των δημοφιλέστατων τραγουδιών που μας έχει κληροδοτήσει ο Χατζηνάσιος από τη δεκαετία του 1970 μέχρι και πρόσφατα! Θέλετε τίτλους; «Τα γαλάζια σου γράμματα», «Με λένε Γιώργο (και ποτέ δεν τραγουδάω)», «Ξενύχτησα στην πόρτα σου», «Αφιλότιμη», «Συγγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ», «Μάθημα σολφέζ», «Η Ενδεκάτη εντολή», «Γιαρέμ – Γιαρέμ» (τα δύο τελευταία σε στίχους Νίκου Γκάτσου), «Ζω», «Θα σ’ αγαπώ» και πολλά άλλα ακόμη, ανάμεσα τους και το «Άγγιγμα ψυχής» με τους στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη που έκανε γνωστό τον Κύπριο Μιχάλη Χατζηγιάννη. Ήθελε ν’ αναφερθεί σ’ αυτό ακριβώς ο συνθέτης, εξ ου και μας ενημέρωσε πως δεν έχει ξανασυμβεί παγκοσμίως ένας τραγουδιστής να γίνει φίρμα μέσα σ’ ένα μήνα μ’ ένα τραγούδι από τηλεοπτικό σήριαλ. Και ο Ραφαηλίδης, όμως, ελλείψει Χατζηγιάννη, το τραγούδησε άψογα το κομμάτι! 

Είχε τα κέφια του ο Χατζηνάσιος, πάντως! Καθώς η δική του συμμετοχή στο α’ μέρος έφτανε στο τέλος και ο κόσμος τραγουδούσε με μία φωνή τα προαναφερόμενα τραγούδια του, κάποιοι μεράκλωσαν και πέταξαν λουλούδια στη σκηνή, τα περισσότερα από τα οποία κατέληξαν στο πιάνο! «Μη μου το κάνετε το πιάνο…επιτάφιο» σχολίασε ο Χατζηνάσιος και οι «Γραμμές» σείστηκαν από τα γέλια όλων! Η Κανελλίδου με την επανεμφάνιση της στο stage καταχειροκροτήθηκε. Ερμήνευσε τραγούδια από την προσωπική της δισκογραφία και φυσικά από τη συνεργασία της με τον Χατζηνάσιο, συγκεκριμένα από το άλμπουμ «Μικρές επαναστάσεις» (1988) σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. Την ακούσαμε και την απολαύσαμε, λοιπόν, σε κομμάτια σαν το «Δεν είναι έτσι η αγάπη» της Νινής Ζαχά, τα «Μονά ζυγά», «Άσε με να φύγω», «Μια περιπέτεια» κ.α. Μου έλειψε η «Ατθίδα» από εκείνον τον υπέροχο δίσκο της με τον Σπύρο Βλασσόπουλο και τον Σωτήρη Κακίση, σε ποίηση Σαπφούς, μα που να χωρέσουν όλα σ’ ένα πρόγραμμα…

Στο β’ μέρος ο Χατζηνάσιος είχε την ιδέα να παίξει κομμάτια συναδέλφων του, με τους οποίους μοιράστηκε μέσα στα χρόνια το πρόγραμμα σε μουσικές σκηνές. Ανάφερε τον Γιάννη Σπανό, τον Μάριο Τόκα, που χαρακτήρισε «ανακάλυψη» του, τον Μίμη Πλέσσα, τον Στέφανο Κορκολή και τον Γιώργο Θεοφάνους. Τελικά αρκέστηκε σε μερικά κομμάτια, απ’ τα πιο γνωστά και αγαπημένα, των Σπανού, Τόκα και Πλέσσα. Εν συνεχεία, το κλου ολόκληρης της βραδιάς ήταν σαφώς η Αλέκα Κανελλίδου σε επανεκτελέσεις δικών του τραγουδιών. «Θα την ακούσετε και θα δείτε πως είναι σαν να γράφτηκαν όλα πάνω της» σχολίασε και είχε απόλυτο δίκιο! Σαν άκουγες δηλαδή την Κανελλίδου να αποδίδει τα «Γαλάζια σου γράμματα», «Ανθρωπάκος», «Που θα πάει που», «Νά’χα τα χρόνια σου», «Σ’ όποιον αρέσουμε» κ.α. ξέχναγες τις πρώτες ερμηνείες της Γαλάνη, της Τσανακλίδου, του Κόκοτα, του Πάριου. Υπέροχη! 

Η ώρα περνούσε, όμως, και το κοινό αποζητούσε το αναμενόμενο ξεσάλωμα. Οι δύο καλλιτέχνες με τη μπάντα τους, μαζί και οι νεότεροι τραγουδιστές, πέρασαν σε τραγούδια άλλων δημιουργών, ικανά να ανεβάσουν κάποιους για χορό στο stage, όπως και έγινε: «Αυτά τα χέρια», «Εφτά τραγούδια θα σου πω», «Πάρε το δαχτυλίδι μου» ως και το «Απόψε ήρθα για να πιω» του Πλέσσα και της Ρένας Βλαχοπούλου! Το πρόγραμμα, κοινώς, είχε επιτύχει το στόχο του και κανείς δεν έμεινε δυσαρεστημένος. 

Για το τέλος μία αυστηρά υποκειμενική εκτίμηση που αφορά την Αλέκα Κανελλίδου: Η φωνή της διατηρείται σε πρωτοφανή (για κάθε συνάδελφο της με την ίδια ιστορία) καλά επίπεδα! Έχει ένα γρέζι και ένα άπλωμα ταυτόχρονα, στα οποία, αν συμπεριλάβει κανείς και το «look» της, την εξωτερική της εμφάνιση, θα μπορούσε να την παρομοιάσει με τη…Marianne Faithfull! Πιστεύω ακράδαντα – και αυτό δεν έχει να κάνει με το συγκεκριμένο άκρως επιτυχημένο πρόγραμμα – πως η Κανελλίδου θα ήταν η πλέον κατάλληλη για να τη βάλεις σ’ ένα μαύρο υπόγειο με ένα πιάνο κι ένα κοντραμπάσο και να τραγουδήσει τα θρυλικά άσματα του Kurt Weill και του Bertolt Brecht! Ή είναι jazz ή δεν είναι δηλαδή! Και η Κανελλίδου σίγουρα είναι η μεγαλύτερη Ελληνίδα jazz ερμηνεύτρια (θα πρόσθετα δίπλα της και την κοντράλτο Μαρία Φαραντούρη), έτσι όπως την ανέδειξε μια φορά κι ένα καιρό στη δισκογραφία ο πιανίστας Μάρκος Αλεξίου.

* Ο Γιώργος Χατζηνάσιος και η Αλέκα Κανελλίδου εμφανίζονται στις «Γραμμές Live» (Κωνσταντινουπόλεως 111, Κεραμικός) κάθε Σάββατο (22.30) και Κυριακή (19.00). Εισιτήρια από 20 ευρώ