Μια αξέχαστη συναυλιακή εμπειρία

Όταν ο αρχισυντάκτης από το Κουτί της Πανδώρας έρχεται και σου ζητάει κείμενο για ένα γεγονός που θεωρείς εσύ σημαντικό για τη δεκαετία που φεύγει, χαμογελάς και απαντάς με ένα ειλικρινές «πολύ ευχαρίστως, πες μου πότε το θέλεις». Και καθώς το deadline πλησιάζει εσύ συνειδητοποιήσεις ότι είναι τόσα πολλά αυτά που έχουν συμβεί από την πρωτοχρονιά του 2010 μέχρι και σήμερα που τι να πρωτοεπιλέξεις και με τι κριτήριο… Από την κορύφωση της οικονομικής κρίσης μέχρι την εξάπλωση των social media σε βαθμό που έχει αλλάξει ριζικά ο τρόπος με τον οποίο εκφραζόμαστε, συμπεριφερόμαστε, εργαζόμαστε, επικοινωνούμε (;), τα 2010s είναι γεμάτα με στιγμές που αξίζει να μνημονεύσεις όταν έρθει η ώρα του απολογισμού.

Προσωπικά, προτιμώ να μοιραστώ μια στιγμή που, όσο κι αν περίμενα ότι θα τη ζούσα, όταν την έζησα το χάρηκα πολύ περισσότερο από ό,τι πίστευα. Πολλώ δε μάλλον όταν από τότε μέχρι σήμερα το ίδιο σκηνικό έχει ήδη επαναληφθεί αρκετές φορές.

Είναι Παρασκευή 20 Ιουλίου 2018 και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Μαλακάσα για την τελευταία μέρα του Rockwave Festival. Ομως από την προηγούμενη τα πάντα έδειχναν ότι… δεν θα ήμουν ο μόνος που έριχνε το παιδί του στα βαθιά. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά δηλαδή όταν μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα πέρασε μπροστά από τα μάτια μας μουσική ιστορία σχεδόν μισού αιώνα. Μερικά από τα σημαντικότερα συγκροτήματα με τα οποία μεγαλώσαμε οι σημερινοί σαραντάρηδες (και βάλε) είναι αυτά μέσα από τα οποία συντελείται και… η μύηση εκείνων που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον μαγικό κόσμο των συναυλιών και των μεγάλων φεστιβάλ. Ετσι, μαζί με τα extra large μαύρα μπλουζάκια των ορδών που παρέλαυναν με κατεύθυνση το TerraVibe υπήρχαν και πάρα πολλά σε μέγεθος small ή ακόμη μικρότερα.

Ο 12χρονος τότε Χρήστος ήταν έτοιμος σαν από καιρό. Συγκεκριμένα, από την ημέρα που έμαθε ότι ανάμεσα στα συγκροτήματα που θα εμφανίζονταν ήταν και οι Volbeat, πολλά τραγούδια των οποίων είχαν -και εξακολουθούν να έχουν- περίοπτη θέση στην playlist του κινητού του. «Θα έρθω κι εγώ μαζί, θέλω να τους δω. Και αυτούς και τους Iron Maiden» μου είπε, αφήνοντάς μου ελάχιστα περιθώρια να αρνηθώ. Οχι επειδή δεν ήθελα να τον πάρω μαζί -το αντίθετο- αλλά επειδή αφενός ήμουν επιφυλακτικός αν στην πρώτη του συναυλία θα άντεχε τόσες ώρες και αφετέρου η ιδέα να τον έχω μαζί μου σε έναν χώρο που θα συγκεντρώνονταν σχεδόν 40.000 άνθρωποι δημιουργούσε μεγάλο άγχος – όχι τόσο σε μένα όσο στη μάνα του, οι αντιρρήσεις της οποίας κάμφθηκαν πιο εύκολα απ’ ό,τι νόμιζα. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν της αφήσαμε καν τη δυνατότητα να επιλέξει… Η προετοιμασία του ξεκίνησε από το πρωινό μπάνιο στη θάλασσα, χαράσσοντας με ένα κλαδί τα λογότυπα των συγκροτημάτων στην άμμο. Λίγες ώρες αργότερα, τα τραγούδια των δύο συγκροτημάτων εναλλάσσονταν σε όλη τη διαδρομή από το εξωτικό Δασκαλειό μέχρι τη Μαλακάσα. Μπαίνοντας στον χώρο, η νταλίκα που μετέφερε τον εξοπλισμό των Volbeat μας υποδέχτηκε κάνοντας ακόμη μεγαλύτερη την προσμονή του. Εντάξει… και τη δική μου. Οταν πλησίασε η ώρα για την εμφάνισή τους και με τους πρώτους φαν να παίρνουν θέση κάτω από στη σκηνή, πλησιάσαμε για μερικές φωτογραφίες με σκοπό να τραβηχτούμε λίγο πιο πίσω για να δούμε τη συναυλία. Ελα όμως που ανάμεσα σε αυτούς που είχαν πιάσει στασίδι ήταν και πολλοί φίλοι. Ο Κώστας, ο Θοδωρής, ο θείος Σπύρος. Η κουβέντα άνοιξε, η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε και πλέον το να τραβηχτείς πιο πίσω ήταν αδύνατο. «Το παιδί θα δει τη συναυλία από εδώ, μαζί μας» ήταν η αντίδρασή τους βλέποντάς με να ιδρώνω καθώς έφερνα στο μυαλό μου βιώματα περασμένων δεκαετιών όταν η παρουσία στην πρώτη σειρά κάτω από τη σκηνή ισοδυναμούσε με αρκετή ταλαιπωρία και ανταλλαγή (καλώς εννοούμενου) ξύλου.

Από τον Σεπτέμβριο του 1988 και τους Iron Maiden στη Νέα Φιλαδέλφεια είχα να παρακολουθήσω μεγάλη συναυλία από τέτοιο σημείο. Τριάντα χρόνια μετά το ξανάκανα παρέα με τον γιο μου, παρακολουθώντας τη δική του πρώτη μεγάλη αγάπη σε αυτό το συναρπαστικό μουσικό είδος. Ο προστατευτικός κλοιός που σχηματίσαμε γύρω από το παιδί ήταν τελικά αχρείαστος αφού οι συνθήκες έχουν ωριμάσει και η διάθεση να περάσεις καλά υπερισχύει της «μόδας» να παίξεις ξύλο.

Οσο για την εμπειρία να παρακολουθείς ζωντανά τους Iron Maiden, θα τον αφήσω να την αξιολογήσει μόνος του αργότερα. Οταν θα έχει αποκτήσει αρκετές παραστάσεις για να αντιληφθεί τη μυθική διάσταση αυτού που είδε ανεβασμένος στον ώμο τον δικό μου και του θείου του…

Την ανεκτίμητη αυτή εμπειρία είχα την τύχη να την απαθανατίσει ο φωτογράφος και φίλος Χρήστος Κισσατζεκιάν, τον οποίο ευχαριστώ που βρέθηκε τη σωστή στιγμή στο σωστό σημείο.