Μια απεργία, μα ποια απεργία;

Γνωρίζετε, πιθανότατα, ότι στην άλλη μου ζωή είμαι αθλητικός συντάκτης. Ως τέτοιος, και ως κανονικός δημοσιογράφος (με το συμπάθιο), στρογγυλοκάθισα χθες στον καναπέ του σπιτιού μου για να απεργήσω, πιστός στην εξαγγελία της ΕΣΗΕΑ. Το κυρίαρχο αίτημα ήταν η κοινωνική δικαιοσύνη, η δικαίωση των θυμάτων των Τεμπών, η παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων (ξεκινώντας από τους πολιτικούς ταγούς), και η χαμένη τιμή της ρημάδας της δημοσιογραφίας «χωρίς κομματικό πρόσημο» όπως έγραφε το σχετικό τσιτάτο.

Υπέθεσα ότι μαζί μου θα απεργούσαν και οι υπόλοιποι αθλητικοί συντάκτες, αφού άλλωστε ήταν μία σχετικά ψόφια Τετάρτη, χωρίς αγώνες από αυτούς που σταματούν την κυκλοφορία και δονούν την επικράτεια. Όπως αποδείχθηκε, είχα μαύρα μεσάνυχτα. Πριν μεσημεριάσει, η ΕΣΗΕΑ καταστρατήγησε την απεργία της, δίνοντας άδεια για δημοσίευση μικρών επικήδειων για τον μακαρίτη Μίμη Παπαϊωάννου, που πέθανε σε ηλικία 81 ετών. Λίγες ώρες αργότερα, αποφασίστηκε νέα εξαίρεση, για να καλυφθεί από τις αθλητικές ιστοσελίδες και από την κρατική τηλεόραση ο τελικός του Challenge Cup του βόλεϊ, μεταξύ Ολυμπιακού-Μακάμπι.

Και μιας που άνοιξε ο ασκός του απεργοσπάστη Αιόλου, πέρασαν από το ίδιο παράθυρο και όλες σχεδόν οι αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας. ΑΕΚ-Γαλατασαράι για το Champions League του μπάσκετ; Περιγραφή και ρεπορτάζ από τα Λιόσια. Λόντον Λάιονς-Προμηθέας; Περιγραφή από το στούντιο. Ρεάλ-Λίβερπουλ και Νάπολι-Άιντραχτ για το ποδοσφαιρικό Champions League; Περιγραφάρες τόσο από το Μέγκα όσο και από την Cosmote TV. Τένις Σάκκαρη-Κβίτοβα; Κανονικό σπηκάζ μέσα στη μαύρη νύχτα.

Από επαγγελματίες δημοσιογράφους, εννοείται, οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να διαβάζουν ένα μίνι μανιφέστο της ΕΣΗΕΑ 3-4 φορές σε κάθε μετάδοση. Το διευκρινίζω το τελευταίο, διότι σε παλαιότερες απεργίες επιστρατεύτηκαν από τα κανάλια παλαίμαχοι αθλητές ή συνάδελφοι από την αδελφή Κύπρο ή κάτι περαστικοί που σκάμπαζαν από μπάλα. Παράλληλα, ορισμένοι αθλητικοί ιστότοποι πρόσφεραν στον αναγνώστη διαρκή ενημέρωση από τα ματς της βραδιάς, με σχολιασμό και ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

Τι διάβολο απεργία ήταν αυτή, αγαπητή Ένωση; Απεργούσαν, δηλαδή, μόνο εκείνοι που είχαν ρεπό; Εάν χθες υπήρχε πλήρης αγωνιστική Super League ποδοσφαίρου και Euroleague μπάσκετ, θα την περνούσαμε όλοι στις επαγγελματικές επάλξεις τη μεγάλη μέρα, σκυμμένοι πάνω από τα πληκτρολόγια και φλυαρώντας στα μικρόφωνα; Τι νόημα έχουν οι απεργίες, όταν εξαιρούνται επίσημα από αυτές όσοι …έχουν δουλειά; Και μάλιστα σε μία συνηθισμένη Τετάρτη, με αθλητικές μεταδόσεις ρουτίνας; Τι ρεντίκολο ήταν αυτό το χθεσινό;

Εννοείται, ότι πολλά φιλοκυβερνητικά ειδησεογραφικά σάιτ δούλεψαν κανονικότατα όλη μέρα, για πολιτική επικαιρότητα μιλάμε τώρα, γράφοντας την απεργία και τα αιτήματά τους στα γαλάζια τους μέζεα. Το ίδιο έκαναν και τα πρωινομεσημεριανάδικα των καναλιών, που όποτε βολεύει τάσσονται στο μετερίζι της ειδησεογραφίας και όποτε δεν βολεύει ασχολούνται με ωροσκόπια και μαγειρική. Αλλά ας τους αφήσουμε δαύτους, αφού το πρόβλημα εντοπίζεται αλλού.

Η απεργία των δημοσιογράφων εκφυλίστηκε (ως συνήθως) σε ανέκδοτο, το οποίο προκάλεσε ηχηρά γέλια όταν προστέθηκε στην εξίσωση η ανακοίνωση της ίδια της Ένωσης Συντακτών: «Η ΕΣΗΕΑ χαιρετίζει τη μαζική συμμετοχή των δημοσιογράφων της Αθήνας στην απεργία της Τετάρτης, 15 Μαρτίου», γράφει ο τίτλος.

Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν τρολάρισμα, αλλά όχι, η Ένωση σοβαρολογούσε και μάλιστα μιλούσε για «ηχηρό μήνυμα διεκδίκησης της ανεξαρτησίας των δημοσιογράφων», ιδίως, λέει, προς τα μαγαζιά που την καταστρατήγησαν. «Η παραφωνία, αρκετών ιστοσελίδων που ανάρτησαν ενημερωτικό περιεχόμενο θα αντιμετωπιστεί στο πλαίσιο των καταστατικών προβλέψεων», σημειώνεται στον επίλογο. Θα τους κάνουν τα μούτρα κρέας, όπως συνήθως. Καλύτερα να τις καταργήσουμε τελείως τις απεργίες.

Την ίδια ώρα, η έμπειρη Μαριάννα Πυργιώτη δοκίμαζε τα αντανακλαστικά των χρηστών του Twitter, με οδυνηρές, αν κρίνω από τα σχόλια, συνέπειες. «Θα έπρεπε να γίνει ένα πειραματικό lock down των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων για 30 ημέρες, με μόνη πηγή “ενημέρωσης” τα social media. Κανείς πουθενά να μην εργαζόταν, ό,τι κι αν συνέβαινε. Από τραπεζική χρεωκοπία έως σεισμό. Μετά θα τα ξαναλέγαμε για το Α.Ρ.Δ. που πιπιλάτε σαν καραμέλα», έγραψε η χαλκέντερη συνάδελφος.

Για όποιον κατέβηκε από άλλον πλανήτη, τα αρχικά Α.Ρ.Δ. σημαίνουν Αλήτες Ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι. Σχεδόν όλοι της επισήμαναν το αυτονόητο: η «δημοσιογραφία», όπως την κατάντησαν οι πετσωμένοι παπαγάλοι της τηλεόρασης και όχι μόνο, αυτή που καταβαράθρωσε την άμοιρη Ελλάδα στην 108^η θέση της σχετικής λίστας, δεν πρόκειται να λείψει σε κανέναν, εάν πεθάνει έναν ωραίο θάνατο.

Εκείνη που κραυγάζει με την απουσία της είναι η ανεξάρτητη και αδέσμευτη δημοσιογραφία, η κανονική δηλαδή. Υπάρχει ακόμη τέτοια στον τόπο, αλλά χάνεται αύτανδρη μέσα στις άναρθρες κραυγές των αργυρώνητων αυλικών της κυβέρνησης και των διακινητών ψευδών ειδήσεων.

Να ξέρεις, φίλε αναγνώστη, ότι όσοι επιμένουμε να διακονούμε το επάγγελμα δίχως να κατεβάζουμε τα βρακιά νιώθουμε απέχθεια στα όρια του μίσους για αυτούς που εξευτελίζουν τον κλάδο, τους ΑΡΔ που λέει και η Μαριάννα. Όποιος έλθει και μου πει κατάμουτρα ότι είμαι σαν τους Πορτοσαλταίους και ατιμάζω το επάγγελμά μου, θα είναι τυχερός αν γλιτώσει μόνο με πτύελο.