Μία ανέκδοτη συνέντευξη του μεγάλου ροκ κιθαρίστα Gary Moore (1952 – 2011) από τον Αύγουστο του 2008

Τη συνέντευξη αυτή δεν θα τη χαρακτήριζα ακριβώς συνέντευξη, αλλά μία σύντομη τηλεφωνική συνομιλία που είχα με τον σπουδαίο Ιρλανδό κιθαρίστα Gary Moore. Η ιστορία έχει ως εξής: Τον Αύγουστο του 2008 μού ανατέθηκε από τον Όμιλο Γιαννίκου μία συνέντευξη μαζί του. Όλοι οι συντάκτες έλειπαν σε διακοπές, οπότε σε μένα έλαχε ο κλήρος. Άλλο που δεν ήθελα! Δεν θυμάμαι αν η συνέντευξη προοριζόταν για το «Δίφωνο» ή για το «ΠΟΠ+ΡΟΚ», που επρόκειτο να ξαναβγεί στην κυκλοφορία υπό νέο εκδοτικό καθεστώς. Η πρόταση, πάντως, μού είχε γίνει από τον Κωνσταντίνο Δημόπουλο, τον υπεύθυνο του ξένου ρεπερτορίου του «Διφώνου» και μετέπειτα διευθυντή του «ΠΟΠ+ΡΟΚ». Ο Δημόπουλος μού έδωσε τα στοιχεία του Gary Moore, η τηλεφωνική συνομιλία πραγματοποιήθηκε ένα βράδυ του Αυγούστου του 2008, πετυχαίνοντας τον μουσικό σε διακοπές στην Ευρώπη. Ωστόσο, μια και δεν τό’ «χω» με τις συνεντεύξεις εξ αποστάσεως, θεώρησα πως δεν είχε βγει κάτι σημαντικό, αξιανάγνωστο τουλάχιστον για ένα μηνιαίο έντυπο με τις πωλήσεις να παίζουν μεγάλο ρόλο στην πορεία του. Αποφάσισα να μην παραδώσω τίποτα και προς μεγάλη μου ανακούφιση ο Δημόπουλος μού ανακοίνωσε πως θα κάλυπτε ο ίδιος το θέμα «Gary Moore» και πως εγώ έπρεπε να πάρω συνέντευξη από τον Μπάμπη Στόκα, όπως και συνέβη. Κι έτσι, το τεύχος Νο 154 του «Διφώνου» (Σεπτέμβριος του 2008) έμελλε να κυκλοφορήσει με εξώφυλλο τον Gary Moore και τον Μπάμπη Στόκα, λίγες μέρες πριν την πολυαναμενόμενη συναυλία του Ιρλανδού ρόκερ στο Κλειστό Γυμναστήριο Φαλήρου (Τάε Κβο Ντο).

Τον Φεβρουάριο του 2011, που ο Gary Moore έφυγε ξαφνικά από τη ζωή ενώ βρισκόταν σε διακοπές στην Ισπανία, αναζήτησα εκείνη την κασέτα με τη συνομιλία μας. Είχα σκοπό να τη δημοσιεύσω στο προσωπικό μου blog, αλλά δεν τα κατάφερα. Ήταν αδύνατο να βρεθεί το ηχογράφημα ανάμεσα σε 300 άλλες κασέτες, σε πολλές απ’ τις οποίες δεν είχα γράψει κανένα στοιχείο απάνω τους. Η κασέτα βρέθηκε σε μία προσπάθεια που ξεκίνησα πρόσφατα για ψηφιοποίηση ολόκληρου του αρχείου με τις συνεντεύξεις μου. 

Δημοσιεύεται σήμερα, 4 Απριλίου του 2020, καθώς υπάρχει λόγος: Είναι η μέρα που γεννήθηκε ο Gary Moore το 1952 και που αν ζούσε σήμερα θα γινόταν 68 ετών. Στην άλλη άκρη της γραμμής είχα, λοιπόν, τον καλλιτέχνη, που το «Still got the blues» του, από το μακρινό 1990, ήταν ο πρώτος ξένος δίσκος που αγόρασα ποτέ. Ο ίδιος ήταν προσηνής και χαλαρός από τηλεφώνου. Είχε τη διάθεση να μιλήσει στο λίγο χρόνο που είχαμε στη διάθεση μας, όχι αναγκαστικά για να προμοτάρει ένα live του στη χώρα μας, αλλά γιατί έτσι ήταν σαν άνθρωπος. Ακολουθεί η καταγεγραμμένη συνομιλία με έναν ροκ σταρ! Η διάρκεια της ήταν ακριβώς 25 λεπτά, δηλαδή ολόκληρη η μία πλευρά μιας ωριαίας κασέτας:  

Θεωρείτε λύση ανάγκης μία τηλεφωνική συνέντευξη;

Θα έλεγα ναι, αλλά τό’χω συνηθίσει πια, ειδικά όταν γίνεται κάτι μακριά από μένα που με αφορά άμεσα. Όταν μία συνέντευξη είναι κανονισμένη από την εταιρεία, συνήθως δεν μπορείς να την αρνηθείς. Περίμενα το τηλεφώνημα σας, είμαι εδώ και μιλάμε. 

Εμένα με αφοράτε εσείς, πάντως, περισσότερο. Ο πρώτος ξένος δίσκος που αγόρασα ποτέ ήταν το «Still got the blues» το 1990. Μαθητής ήμουν.

Με καλείτε από το σπίτι σας ή από το γραφείο σας;

Είναι κανονισμένο αυτό το τηλεφώνημα, μην ανησυχείτε.

ΟΚ τότε. Μπορώ να το καταλάβω αυτό για το «Still got the blues». Τι σας άρεσε στο άλμπουμ; 

Παιζόταν παντού. Έκανε mainstream το blues. 

Ήταν ένας καλός δίσκος που έκανε μεγάλη επιτυχία. Δεν την περίμενα, για να σας πω την αλήθεια, τέτοια μεγάλη επιτυχία. 

Καλλιτεχνική ή εμπορική;

Βασικά καλλιτεχνική. Όλοι έμειναν στο «Still got the blues» που «έσπασε» καρδιές, αλλά πέρασαν πολλά χρόνια για να σκεφτούν οι δημοσιογράφοι πως μέσα εκεί έπαιξαν πολύ σπουδαίοι καλλιτέχνες και φίλοι χρόνων: Ο Albert King, ο Albert Collins, ο Mick Waever…

Δεν είναι πρωτότυπη συνθήκη αυτή, βετεράνοι μουσικοί να συμπράττουν με νεότερους της δικής σας γενιάς. Και στην Ελλάδα γίνεται.

Δεν γνωρίζω πολλά από ελληνική μουσική. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν οι δικοί μου θρύλοι όταν άρχισα ν’ ανακαλύπτω το rock’ n’ roll και να παίζω τα κομμάτια τους στην κιθάρα μου. Ξέρετε ότι στο δίσκο αυτό παίζει και ο George Harrison; Ήταν μία τεράστια τιμή να έρθει ο George να παίξει και να τραγουδήσει μαζί μου σ’ ένα κομμάτι. Rest in peace, George! Ο θάνατος του ήταν μία συντριβή, είχε να δώσει πολλά ακόμα και, ξέρετε, δεν είναι θέμα ηλικίας, γιατί και οι άλλοι πέθαναν, αλλά ήταν μάχιμοι («on the road») μέχρι λίγο πριν το τέλος.

Ο θάνατος όταν δεν έρχεται στο πλαίσιο του «Live fast – die young (Ζήσε έντονα – πέθανε νέος)» μήπως είναι πιο οδυνηρός; 

Να μια καλή ερώτηση! Χάσαμε πολλούς μουσικούς της γενιάς μου σε νέα ηλικία. Όσοι μείναμε ζωντανοί, μάθαμε να αξιολογούμε τους ανθρώπους που είχαν αντέξει πριν από μας. Η θέληση για ζωή και, γιατί όχι, καλοπέραση, είναι πάντα ένα κίνητρο για να κάνεις μουσική. 

Μουσική δεν κάνεις μόνο για την καλοπέραση. Το πιστεύετε;

Ναι. Μουσική κάνεις και για τον έρωτα, για την αγάπη, και για μένα πάντα η κιθάρα ήταν η καλύτερη γκόμενα.

Θυμάστε πότε πρωτοπιάσατε κιθάρα στα χέρια;

Το θυμάμαι, όπως και το πρώτο φιλί μιας συμμαθήτριας μου στο Μπέλφαστ! Ήμουν 12 ετών και μέχρι τότε ακολουθούσα τον πατέρα μου που οργάνωνε μουσικές βραδιές σε κλαμπ της γειτονιάς. Κιθάρα πήρα εκείνο τον καιρό και από πολύ νωρίς ήξερα τι θα γινόταν, τι θα γινόμουν. Η τωρινή κατάσταση μου δεν έχει καμία σχέση με εκείνα τα χρόνια, με τα πρώτα συγκροτήματα, τις φιλίες, τους τσακωμούς. Υπήρχε μία ασυνείδητη φάση, που είχε όμως ένα στόχο. Ξέρετε πως πάνε αυτά. 

Μιλήστε μου λίγο για τους Skid Row.

Χωρίς τους Skid Row δεν θα υπήρχαν οι Thin Lizzy! Εγώ ήμουν 15 χρονών παιδί και ήταν καινούργια εμπειρία το στούντιο, οι πρόβες, οι συναυλίες. Ήμασταν ένα power trio, μεσ’ στο οποίο κατάλαβα και ποιος ήμουν, φεύγοντας από την οικογένεια μου. Θυμάμαι ότι οι γονείς μου μάθαιναν για τον γιο τους μόνο μέσα απ’ τα αδέρφια μου. Μάθαιναν πως κάποιοι τύποι στο Δουβλίνο ζούσαν όλοι μαζί και έπαιζαν μουσική, ανάμεσα τους κι εγώ κι αυτό- πιστέψτε με- δεν τους άρεσε καθόλου. Σε μας όμως άρεσε να ανήκουμε σε μία άλλη οικογένεια με τον Van Morrison, τον John Mayall, τον Eric Clapton και τον Peter Green. Αυτοί ήταν οι ήρωες μου, η οικογένεια μου, οι πιο δικοί μου άνθρωποι. 

Σας ενδιέφερε η δημιουργία μιας ιρλανδικής rock σκηνής;

Μ’ ενδιέφερε μόνο να παίζω rock’ n’ roll, γιατί εκεί έξω υπήρχαν τόσα μεγάλα συγκροτήματα! 

Σαν τους Taste με τον Rory Gallagher.

Αυτό ήταν σούπερ γκρουπ! Όταν εμείς παίζαμε στο Δουβλίνο, εκείνοι έπαιζαν στο Μπέλφαστ. Εμείς δεν είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε σε μεγάλα φεστιβάλ και να κάνουμε μεγάλη δισκογραφία. Όταν είσαι 15 ή 16 και οι άλλοι είναι 19, 20 και 21 ετών, τα πράγματα δεν είναι ίδια για όλους. Πηγαίνω καμιά φορά στον τάφο του Rory στο Cork μαζί με τον μεγάλο μου γιο και του λέω «Εδώ κείτεται ένας τεράστιος μουσικός»! 

Να ένας μουσικός κοντά σε σας, της γενιάς σας, που χάθηκε πρόωρα.

Ο θάνατος του Rory με στενοχώρησε και σκέφτηκα πως έχω μια υποχρέωση απέναντι στους δικούς μου ανθρώπους, που περιμένουν από μένα, να μην τους προδώσω. Η μάχη με το αλκοόλ δεν είναι εύκολη. Ψυχολογικά είναι δυσκολότερη κι απ’ τον εθισμό στα σκληρά ναρκωτικά. 

Η δική σας διαφυγή ποια ήταν;

Η μουσική και οι πειραματισμοί με διαφορετικά είδη. Μπορεί να δυσκολευόσουν να πεις «Τι παίζει αυτός ο τύπος» με ακρίβεια, αλλά βασικά ήμουν blues – η βάση για τα πάντα – και rock’ n’ roll, έτσι όπως το ξέρουμε όλοι σήμερα. Μεγαλώνοντας, καθώς όλα ξεκίνησαν πολύ νωρίς για μένα, είδα ότι δεν χωράνε στενές αντιλήψεις στη μουσική και πως μπορείς να παίξεις με πολλά πράγματα, αρκεί νά’σαι ο εαυτός σου. Τα τελευταία 15 χρόνια είναι για μένα τα καλύτερα. Έπρεπε να πάω 40 για να καταλάβω τι γίνεται με τις μπίζνες στη μουσική. 

Ποιοι είναι οι πιο στενοί σας φίλοι σήμερα;

Ο καλύτερος φίλος που είχα ποτέ ήταν ο Phil Lynott! Αγαπώ και τον Ozzy Osborne, είναι θεότρελος τύπος, αλλά και τι τραγουδισταράς! Σήμερα οι πιο δικοί μου άνθρωποι είναι τα παιδιά μου και οι γυναίκες μου. 

Αναφέρετε τον Lynott και γνωρίζω πως ένα αγαπημένο μου δικό σας άλμπουμ, το «Wild Frontier», ήταν αφιερωμένο στη μνήμη του. Θα έλεγε κανείς πως στο «The Loner» κλαίει και η κιθάρα σας. 

Έκλαψα πολύ με το θάνατο του Phil, είναι αλήθεια, αλλά το κομμάτι που λέτε στην πραγματικότητα ήταν παλιότερο. Το παίξαμε με τον Cozy Powell και θεώρησα πως έπρεπε να έμπαινε και σε εκείνο το άλμπουμ. Μου αρέσουν τα κομμάτια χωρίς μουσική. Δίνεις χώρο στην κιθάρα και δεν είσαι αναγκασμένος να φτιάχνεις στίχους, κάτι που εμένα με βασάνισε για μεγάλο διάστημα.

Σας έχουν πει ότι κλαίει η κιθάρα σας σαν να είναι ολοζώντανος οργανισμός;

(γελάει) Όταν παίζεις έτσι κιθάρα, δεν γίνεται να μην κλαις κι εσύ, είτε από «μέσα» σου, είτε και απ’ «έξω» σου. Ακούστε πως παίζει ο Roy Buchanan, ακούστε και τον Jeff Beck, τον Rory Gallagher. Είναι η μαγική στιγμή σε ένα στούντιο και σε ένα stage, που μετά ο άλλος την παίρνει αυτή τη στιγμή και την κάνει ότι θέλει. Τόσο απλό. Ίσως η κιθάρα «που κλαίει» να εξιτάρει ακόμη, γιατί όλοι οι άλλοι «φωνάζουν». 

Σε ποιους αναφέρεστε;

Σε έναν κατακλυσμό από χιτάκια που ξεχνιούνται και που οι άνθρωποι τα βαρέθηκαν. Προσπαθώ, αν καταλάβατε, να σας αιτιολογήσω τη μεγάλη απήχηση του «Still got the blues»! Όταν έγινε ο δίσκος, πίστευα πως δεν θα έκανε τίποτα ιδιαίτερο. Ποιος ν’ ασχοληθεί με το καθαρό blues, όταν το MTV με την τεράστια επιρροή του προωθούσε ονόματα σαν του Michael Jackson και του Prince; Κι όμως, έφτασα στο σημείο να πιστεύω πως έκανα τον σημαντικότερο blues δίσκο όλων των εποχών! 

Θεωρείτε λιγότερο σημαντικό τον Michael Jackson από τον Eric Clapton, ας πούμε; Έστω στον τομέα του ο καθένας.

Ο Michael Jackson επιλέγει πια να ακούγεται για ένα σωρό εκκεντρικότητες παρά για τα τραγούδια του. Αυτό δεν σας λέει κάτι; Ο Clapton είναι ο Clapton, θα τολμούσα να πω ότι έγινε mainstream πριν απ’ τη διάδοση του όρου και σ’ αυτό μοιάζουμε. Ποτέ όμως δεν κινήθηκε βάσει συνταγών και πειραματίστηκε με πολλά πράγματα. Ακόμη τον παρακολουθώ με συγκίνηση, καθώς θυμάμαι τα πρώτα χρόνια. Ζηλεύαμε τους Taste και θέλαμε να τους μοιάσουμε μόνο και μόνο γιατί έπαιξαν με τους Cream.  

Τι γνώμη έχετε για τη Madonna;

Δεν με ενδιαφέρει πολύ, αλλά respect, κάνει κάτι και το κάνει καλά! Σίγουρα είναι σε καλύτερη μοίρα απ’ την Amy Winehouse, που οι εταιρείες της πίνουν το αίμα κανονικά. Αυτή είναι μια νέα καλλιτέχνιδα που θα έκανα πράγματα μαζί της. Τη βλέπω καταρρακωμένη και τη λυπάμαι πραγματικά, έχοντας ιδίαν γνώσιν του star system. Η Madonna, για να τελειώνουμε, είναι το μεγαλύτερο κομμάτι του star system, που τα έβγαλε πέρα και έφτασε όπου έφτασε. Θέλετε να τη θαυμάζω γι’ αυτό; Όχι, δεν θα το κάνω! 

Δεν θέλω τίποτα επ’ αυτού. Τα παιδιά σας, όμως, την ακούν;

Τα παιδιά μου τα έχω μαζί μου, όσο μπορώ, στα στούντιο, στις συναυλίες. Η καθημερινή τους ζωή είναι μαζί μου. Έχουν ακούσει Madonna και πολλά άλλα πράγματα, όπως κάθε παιδί στην ηλικία τους. Ξέρουν, όμως, και ποιος είναι ο πατέρας τους. Ξέρουν ποια ήταν η Janis Joplin, ο Hendrix, έχουν πάρει το χρίσμα του «θείου Phil» (σ.σ. εννοεί τον Phil Lynott) από εκεί ψηλά! 

Σε συνέντευξη του, πάντως, ο John Lennon είχε θεωρήσει κακά πρότυπα για τη νεολαία τους αυτοκαταστροφικούς ρόκερς.

Δεν είναι το ίδιο να ξέρει ένα παιδί τι του γίνεται μουσικά με το να θέλει να μοιάσει στο ίνδαλμα του. Καλώς ή κακώς εμένα η μικρή μου κόρη σήμερα, που φτιάχνει ήδη τραγούδια, ακούει Duffy. Αυτή είναι η εποχή της, η εποχή ενός δεκάχρονου παιδιού. Όταν μεγαλώσει ας ανακαλύψει τη Joplin, τον Morrison κι εγώ θα’μαι δίπλα της για τα πρώτα «μαθήματα».

Αναρωτιέμαι αν σας είχε προβληματίσει όλο αυτό το διεθνές promotion για το «Still got the blues».

Ναι, όπως γίνεται με κάθε έργο, που σε κάνει και παγκοσμίως famous. Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα να κάνω το βίντεο κλιπ. Δεν ήταν μια φάση «τρέλας», που έχεις δυο – τρεις τύπους απέναντι σου και σε τραβάνε με μια κάμερα. Αυτό το ζούσα από παλιά και έκανα πάντα σαν να μην υπήρχε κανείς κοντά μου. Έκανα τη δουλειά μου κι αυτοί τη δικιά τους. Τότε, όμως, έπρεπε να είμαι «στημένος», να δείχνω θλιμμένος για να ταιριάζει με το στυλ του τραγουδιού. Ήταν μία γελοιότητα. 

Γελοιότητα να δείχνετε θλιμμένος, αυτό μου λέτε;

Ακριβώς. Νομίζετε πως η Madonna είναι όλη μέρα με «κώνους» στα βυζιά της; Είναι ένα μέρος του σόου κι αυτό. Επειδή εγώ δεν είμαι η Madonna, μου ήταν δύσκολο να μπω στη λογική του promotion με βίντεο κλιπς, συνεντεύξεις, εξώφυλλα και πάλι εξώφυλλα…

Καταλαβαίνω. Είπατε πριν ότι μοιάζετε με τον Eric Clapton. Θα τολμούσα να πω ότι αυτός δεν ανακατεύτηκε ποτέ με τη χέβι μέταλ (hard rock) μουσική.

Ανακατεύτηκε με πολλά άλλα κι αυτός και, σίγουρα, έγινε mainstream – σ’ αυτό είπα ότι μοιάζουμε. Το χέβι μέταλ έφτασε στο απόγειο του τη δεκαετία του ’80 και συχνά, εμείς οι παλιότεροι, έπρεπε να ακολουθήσουμε τις επιταγές των εταιρειών. Βλέπαμε το σεβασμό που είχαν οι εικοσάρηδες σε μας τους τριαντάρηδες! Έρχονταν στο backstage των συναυλιών μας και κάναμε όλοι μαζί δημόσιες σχέσεις. Δεν μπορώ να συγκρίνω ούτε για μία στιγμή το χέβι μέταλ με το blues και για να είμαι ειλικρινής περίμενα απίστευτα μέχρι να έρθει η ώρα του «Still got the blues». 

Σας ανησυχεί η πορεία του κόσμου;

Μεγάλωσα σε μια χώρα και μια πόλη με έντονη πολιτική ταυτότητα. Είμαι πολέμιος της Αμερικής που αστυνομεύει τα κράτη, ακόμη και σε περιπτώσεις που εκείνα μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους. Εμένα με τρομάζουν όλοι αυτοί οι πολιτικοί της γενιάς μου, σαν τον Blair που κάποτε ερχόταν σε συναυλίες μας και τώρα είναι το υπάκουο pappy dog των Αμερικανών. Δεν τη βλέπω καλή την εξέλιξη των πραγμάτων και ανησυχώ σαν σκεπτόμενος άνθρωπος, σαν πολίτης του κόσμου, σαν πατέρας και σαν καλλιτέχνης. 

Για την ένοπλη βία τι γνώμη έχετε;

Αν εννοείτε την τρομοκρατία, την έχω ζήσει από πολύ μικρός. Ένας λόγος που ήθελα ν’ αφήσω το Μπέλφαστ και να πάω στο Δουβλίνο ήταν γιατί από’να σημείο και μετά φοβόμουν για τη μάνα μου, που έβγαινε για ψώνια. Φοβόμουν για τον πατέρα μου, που απ’ τη μια δούλευε καλά ως promoter, απ’ την άλλη έκανε σαν να μη συμβαίνει τίποτα γύρω του. Και μένα αυτό μ’ ενοχλούσε! 

Κι έτσι απωθήσατε τη βία από μέσα σας.

Όχι ακριβώς. Η βία δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει όσο ο άνθρωπος θα θέλει να έχει τον πρώτο λόγο. Τη βία τη βλέπουμε. Κάποτε λέγαμε, εντελώς ουτοπικά, πως ο κόσμος θα’ χει ειρήνη και πως θ’ αφήσει πίσω του τα λάθη του παρελθόντος. 

Τι να κάνει κι ο κόσμος (the people)…

Να ακούει μουσική καλή, αυτό να κάνει! 

Ποιο δίσκο σας αγαπάτε περισσότερο;

Αγαπώ εξίσου το «After the war» και το παλιό «Back on the streets», που άρεσε και του Phil. Εκεί θα βρείτε μιαν άλλη άποψη, τη δική μου, στο «Don’t believe a word», αν το θυμάστε. Αγαπώ ακόμη το «Still got the blues» που μου έφερε παγκόσμια φήμη, λεφτά και γυναίκες. Αστειεύομαι…Το αγαπώ γιατί έφερε τα blues ξανά στο προσκήνιο. Το άλμπουμ ωστόσο που έχω χαρεί περισσότερο απ’ όλα στο στούντιο ήταν αυτό με τους BBM.

Σωστά! Jack Bruce, Ginger Baker, Gary Moore!

Ένα όνειρο ήταν να κάνουμε τραγούδια μ’ αυτούς τους δύο, ένιωθα σαν να ήμουν ο Clapton, σαν να πήρα εγώ τη θέση του στους Cream. Πάλι αστειεύομαι…Δεν πιστεύω ότι θα’χα καταφέρει τέτοια σύμπραξη, αν δεν είχε βγει το «Still got the blues» λίγο καιρό πριν. 

Mr. Gary Moore, σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Εγώ σας ευχαριστώ. Δεν έχω επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα και το θέλω πραγματικά. Κάτι ακόμη που ίσως σας ενδιαφέρει: Ο Nick Cave είναι γείτονας μου!

Και γιατί να μ’ ενδιαφέρει;

Γιατί αυτός έχει στενούς δεσμούς με την Ελλάδα! 

* Στη συναυλία του Gary Moore, τη μοναδική στη χώρα μας, δεν τα κατάφερα να παραστώ. Τρία χρόνια αργότερα, στις 11 Φεβρουαρίου του 2011, έγινε γνωστή η δυσάρεστη είδηση: Ο Ιρλανδός ρόκερ βρέθηκε νεκρός στον ύπνο του, από καρδιακή ανακοπή, ενώ έκανε διακοπές στην πόλη Estepona της βόρειας Ισπανίας. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, στο σώμα του βρέθηκαν μεγάλες ποσότητες αλκοόλ.