Μεξικό: Αντέχουν τις καραντίνες οι φτωχοί;

O Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) προτείνει τις καραντίνες ως ένα σημαντικό μέτρο για την καταπολέμηση της πανδημίας. Όμως, ζώντας σε χώρες του Τρίτου Κόσμου όπως η Λατινική Αμερική, αντιλαμβάνεται κανείς ότι μέτρα που φαίνονται λογικά στις πλούσιες χώρες είναι προβληματικά εδώ. Αυτό οφείλεται σε ένα καταλυτικό παράγοντα: τη φτώχεια.

Ο San Pedro Garza Garcia του Μεξικού με τις βίλες, τις χασιέντες και τα περιφρουρούμενα condos είναι αναμφισβήτητα από τους πιο πλούσιους δήμους της Λατινικής Αμερικής. Είναι επίσης και ο δήμος στον οποίο εφαρμόσθηκαν νωρίτερα μέτρα κοινωνικής απομόνωσης και καραντίνας με την συναίνεση των κατοίκων. Οι κάτοικοι του δήμου άδειασαν από την πρώτη στιγμή τα σουπερμάρκετ προετοιμαζόμενοι για παραμονή εβδομάδων και μηνών στο σπίτι.

Δίπλα σε αυτόν τον δήμο υπάρχει ένας άλλος, ο San Pedro Garza Garcia 400. Εδώ μένει η φτωχολογιά. Οι κάτοικοί του δεν έδιναν μεγάλη σημασία στους περιορισμούς που είχαν προκηρύξει οι αρχές φεύγοντας κάθε ημέρα από το πρωί προς αναζήτηση του επιούσιου. Εδώ τα σουπερμάρκετ είναι γεμάτα γιατί οι κάτοικοι δεν έχουν τα χρήματα να τα αδειάσουν. Κάθε βράδυ κατέφθαναν περιπολικά με ντουντούκες για να πείσουν τους «απείθαρχους» κατοίκους να μείνουν στο σπίτι. Ματαίως. Κάθε πρωί οι κάτοικοι θα έβγαιναν είτε για να πουλήσουν την πραμάτεια τους στους δρόμους είτε για να δουλέψουν στις χασιέντες του γειτονικού δήμου. Αν δεν δουλέψουν θα πεινάσουν.

Δύο κόσμοι διαφορετικοί, ο ένας δίπλα στον άλλον. Ο ένας κομμένος και ραμμένος για τις οδηγίες του ΠΟΥ, ο άλλος όχι.

Όπως αναφέρει η (αριστερή) ημερησία του Μεξικού «La Jornada»: «Υπάρχει μια οπτική των πλουσίων χωρών ενσωματωμένη στην εντολή “Μένουμε Σπίτι”. Η οπτική είναι ότι μπορούμε να ριλαξάρουμε, να διαβάσουμε τα βιβλία μας, να κάνουμε ασκήσεις, να ρυθμίσουμε τις επαφές μας με τους συγκάτοικους μας: Να είμαστε μαζί τους όταν το επιθυμούμε, κάτι που προϋποθέτει ότι όλοι οι κάτοικοι του σπιτιού έχουν τον χώρο τους. Επίσης προϋποθέτει ότι το ψυγείο είναι καλά εφοδιασμένο και ότι έχουμε τους πόρους να το διατηρούμε έτσι. Όμως στο Μεξικό το 73% του πληθυσμού ζει σε κατάσταση φτώχειας. Όλοι αυτοί ζουν από ημέρα σε ημέρα και προκειμένου να επιβιώσουν πρέπει να βγουν να δουλέψουν. Ακόμα στη χώρα το 41% του πληθυσμού, δηλαδή 51,3 εκατομμύρια, ζει σε κατάσταση υπερσυνωστισμού (πάνω από 3 άτομα σε ένα υπνοδωμάτιο). Για όλους αυτούς ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στο σπίτι μπορεί να δημιουργήσει μεγάλες εντάσεις που να οδηγήσουν σε καταστάσεις βίας. Αν κάποιος σε αυτές τις κατοικίες μολυνθεί από τον ιό, θα τον μεταδώσει σε όλους. Δεν υπάρχουν αρκετά υπνοδωμάτια για να απομονωθεί ο φορέας. Επιπλέον, το 28% των κατοικιών της χώρας πάσχουν από έλλειψη εγκαταστάσεων εσωτερικής παροχής νερού ενώ το 29% δεν λαμβάνει νερό σε καθημερινή βάση. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, οι συνθήκες δεν επιτρέπουν ούτε την “ασφαλή απόσταση” ούτε το τακτικό πλύσιμο των χεριών».

Ή, oπως πιο γραφικά τραγουδά ο ράπερ Danger DK: Que no salgamos, que hay que atrincherarse / que nos quedemos en casa para que el virus no avance / pero si no se asegura que al pobre le alcance / no salir no es una opción / es un lujo de clase. (Ότι δεν πρέπει να βγούμε απο το σπίτι, ότι πρέπει να οχυρωθούμε/ ότι πρέπει να μείνουμε σπίτι για να μην διαδοθεί ο ιός / όμως αν δεν σιγουρέψουμε ότι ο φτωχός θα αντέξει / δεν βγαίνουμε από το σπίτι δεν είναι μια επιλογή / είναι μια ταξική πολυτέλεια)