Το Μέγαρο Μουσικής ήταν το πολιτιστικό σήμα κατατεθέν του σημιτικού εκσυγχρονισμού, ή μάλλον, το πολιτιστικό του άλλοθι. Προσέδιδε στους εκσυγχρονιστές τα απαραίτητα εχέγγυα υψηλής κουλτούρας, ήταν το σύμβολο του «ξεβλαχέματος», που έλεγε ο Κωστόπουλος, αυτό που τους διαφοροποιούσε από την άξεστη πλέμπα.
Έτσι, μπορούσαν το ένα βράδυ να επιδεικνύουν χυδαία τον νεοπλουτισμό τους στα μπουζούκια της παραλιακής για να εξιλεωθούν το επόμενο «καταναλώνοντας» όπερα στο Μέγαρο και ρόκα παρμεζάνα σε κάποιο κοσμικό εστιατόριο του Κολωνακίου.
Και φυσικά, όπως κάθε τι εκείνης της περιόδου, έγινε με δανεικά και αγύριστα. Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κόστισε στο ελληνικό δημόσιο το Μέγαρο και συνεχίζει να κοστίζει ακόμη και σήμερα. Παραφράζοντας τον Αντόρνο, πίσω από κάθε έργο τέχνης στην Ελλάδα, κρύβεται μια ανομολόγητη χρεοκοπία.
Ποιος λοιπόν είναι ο πιο κατάλληλος για να διοικήσει το Μέγαρο Μουσικής αν όχι ο Γιάννης Πρετεντέρης, ο χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος του σημιτικού εκσυγχρονισμού, η επιτομή της χυδαιότητας και της αμορφωσιάς σε σνομπ περιτύλιγμα, ο άνθρωπος που ενσαρκώνει πλήρως την αποστροφή του Γκράουτσο Μαρξ: «Αυτές είναι οι αρχές μου. Και αν δεν σας αρέσουν, έχω και άλλες».
Στο πρόσωπο του Πρετεντέρη, ένας χρεοκοπημένος οργανισμός, σύμβολο μιας χρεοκοπημένης ελίτ που χρεοκόπησε τη χώρα, βρίσκει τον πρόεδρο που «τιμά» όσο κανείς άλλος το πνεύμα και την ιστορία του.
Πηγή: 3pointmagazine.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
