Η ιδέα για το ανέβασμα της παράστασης ανήκει στο ζεύγος Καρέζη – Καζάκου, ενώ τη μουσική και τα τραγούδια της παράστασης έγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος και ερμήνευσε επί σκηνής ο Νίκος Ξυλούρης.
«Όλα αυτά όμως θά ’πρεπε να ειπωθούν ρωμέικα, ζεστά. Καθόλου φιλολογικά. Καθόλου εγκεφαλικά. Θά’ πρεπε, δηλαδή, να γραφτεί ένα έργο που να έχει μέσα του τους σπόρους της λαϊκής μας τέχνης. Εγχείρημα δύσκολο, άπιαστο σχεδόν», είχε αφηγηθεί η Τζένη Καρέζη.
Η μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου και ο σχολιασμός του Καμπανέλλη για την ελληνική ιστορία μετέτρεψαν σύντομα “Το μεγάλο μας τσίρκο” σε σύμβολο του αγώνα κατά της Χούντας.
Αλληγορικά γραμμένο, κατάφερε να περάσει τις συμπληγάδες της λογοκρισίας, κρύβοντας δεκάδες μηνύματα κατά της δικτατορίας. Κάθε βράδυ γινόταν κοσμοσυρροή στο «Αθήναιον», που βρισκόταν σχεδόν απέναντι από το Πολυτεχνείο. Ανάμεσά τους και «εκπρόσωποι» του στρατιωτικού καθεστώτος, που σημείωναν και ενημέρωναν τους προϊσταμένους τους για τις αντιδράσεις των θεατών.
Λίγο πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τον Οκτώβριο του 1973, το καθεστώς απαγόρευσε τη συνέχιση των παραστάσεων, συλλαμβάνοντας τους Καρέζη – Καζάκο, οι οποίοι συνέχισαν τις παραστάσεις μετά την αποφυλάκισή τους τον Δεκέμβριο.
Στη μεταπολιτευτική του εκδοχή προστέθηκαν λογοκριμένα κομμάτια του έργου, καθώς και το τραγούδι “Το Προσκύνημα” που είναι αφιερωμένο στους νεκρούς του Πολυτεχνείου.
