Με τη λογική του Μητσοτάκη για το Πολυτεχνείο, και ο Κολοκοτρώνης να γίνει πρωθυπουργός ήθελε…

Δεν υπάρχει ιστορικό γεγονός μέσα στο οποίο να μην ξεχώρισαν κάποια πρόσωπα. Όσο βάρος και αν δώσουμε στην κίνηση των μαζών και στον ρόλο του λαϊκού παράγοντα, πάντα υπάρχουν κάποιοι που έστω και ανεπίσημα ηγήθηκαν. Στη συνέχεια των γεγονότων, στην εξέλιξη της κοινωνίας, οι ίδιοι μπορεί να διαδραμάτισαν επίσημους και κυβερνητικούς ρόλους. Ε και;

Το παραμύθι με την «εξαργύρωση» της συμμετοχής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι κεντρικό στο ιδεολογικό οπλοστάσιο της συντηρητικής παράταξης στην Ελλάδα. Αφού δεν μπόρεσαν να αμφισβητήσουν την ίδια την εξέγερση, την απαξιώνουν δια της πλαγίας οδού. Γιατί το «κάποιοι έχτισαν καριέρες από το Πολυτεχνείο» την εξέγερση την ίδια στοχοποιεί τελικά.

Μόνο που το επιχείρημα τους είναι απολύτως έωλο, γιατί μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την απαξίωση όλων των προσωπικοτήτων  στην ανθρώπινη Ιστορία. Ο Θεμιστοκλής στην αρχαία Αθήνα έλεγε ότι ζηλεύει την δόξα του Μιλτιάδη, αυτή τον παρακίνησε να ηγηθεί στην Σαλαμίνα. Οι Αγωνιστές του 1821 στις Εθνοσυνελεύσεις συγκρούονταν για την ηγεσία, εκπροσωπώντας κοινωνικά αλλά και τοπικιστικά συμφέροντα. Ο Κολοκοτρώνης ήταν επικεφαλής πολιτικού κόμματος κατά την Επανάσταση. Να πούμε λοιπόν ότι όλα τα έκανε για την εξουσία; Καταφανώς γελοίο, όπως αποδεικνύει η μετέπειτα διαδρομή του.

Θα μεταφέρω απλώς την αφήγηση ενός εκ των πρωταγωνιστών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όταν είχα την ευκαιρία να συζητήσω μαζί του για το μόνιμο επιχείρημα της δεξιάς περί «εξαργύρωσης».

-Μετά την 17η κάποιοι κρυβόμασταν  για βδομάδες σε φιλικά σπίτια και σιγά σιγά παραδοθήκαμε. Εκείνες τις μέρες φαινόταν ότι η χούντα μπορεί να κρατήσει άλλα 10 χρόνια και ότι θα μείνουμε στις φυλακές άλλο τόσο. Αν μας έλεγε κάποιος ότι αντί για αυτό σύντομα θα κάναμε νόμιμη πολιτική δράση, και μάλιστα προβεβλημένη, θα τον παίρναμε για τρελό.

Σκέφτομαι ότι, όπως σε κάθε οριακή σύγκρουση, μόνον αυτό το δίπολο πιθανοτήτων υπήρχε για τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Ή θα είχαν τελικά τη μοίρα του Μπελογιάννη και τόσων άλλων ή θα έπεφτε η χούντα και αντικειμενικά θα ασκούσαν νόμιμη πολιτική δράση, με όλα τα συνεπακόλουθα της.

Οπότε προκύπτει το ανελέητο ερώτημα: Τι από τα δυο προτιμούσε η συντηρητική παράταξη  ως ιστορική εξέλιξη; Να σαπίσουν για δεκαετίες στις φυλακές και στις εξορίες οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου ή να πέσει η χούντα, να νομιμοποιηθεί η Αριστερά και άρα να παίξουν ρόλο στη χώρα και τα πολιτικά της στελέχη; Τρίτο σενάριο δεν υπήρχε. Με τις συνεχείς επιθέσεις περί «εξαργύρωσης» του Πολυτεχνείου, μου έρχεται στο μυαλό η ανατριχιαστική σκέψη μήπως η συντηρητική παράταξη βαθιά στο μυαλό της προτιμάει να είχε επέλθει η πρώτη εξέλιξη.  

Ελπίζω να μην  είναι έτσι. Αλλά οφείλουν να το δείξουν στην πράξη. Γιατί εθνική ομοψυχία με υπαινιγμούς «πολύ σας είναι που σας ανεχόμαστε» δεν χτίζεται. Και οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για νέους διχασμούς.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr