Με τα μάτια της μητέρας

«Η Βραζιλία τρώει, κοιμάται και πίνει ποδόσφαιρο. Ζει για το ποδόσφαιρο». Με λίγες λέξεις, ο Πελέ είχε κάποτε περιγράψει τον δεσμό των συμπατριωτών του με την ασπρόμαυρη θεά. Είναι κλισέ η φράση πως το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα άθλημα, όμως στη Βραζιλία δεν θα πάψει ποτέ να εκφράζει την απόλυτη πραγματικότητα. Είναι πραγματικός τρόπος ζωής και η διείσδυσή του στην κοινωνία και τον πολιτισμό της χώρας είναι εντελώς διαφορετική από οπουδήποτε αλλού. Το ποδόσφαιρο καθορίζει ζωές, διαμορφώνει χαρακτήρες και γεννά υπέροχες ιστορίες. Σαν κι εκείνη που ήταν φέτος υποψήφια για το βραβείο οπαδού της FIFA. Ενός θεσμού που έχει καθιερώσει η Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, με τον κόσμο να καταθέτει υποψηφιότητες και να ψηφίζει εκείνη που θεωρεί ότι τον αγγίζει περισσότερο. Η Βραζιλιάνα τα κατάφερε.

Ο δεσμός ήταν ήδη εκεί

Η περίπτωση της Σίλβια Γκρέκο, μιας παθιασμένης με την ομάδα της Παλμέιρας μητέρας, έχει φτάσει στις τελικές τρεις υποψηφιότητες. «Από όταν ήμουν παιδί, ζω για το ποδόσφαιρο. Ζω για την Παλμέιρας. Το ποδόσφαιρο αλλάζει τη δική μου ζωή, τη ζωή του γιου μου. Μια αγάπη που μεταμορφώνει. Μια αγάπη για την τέχνη του ποδοσφαίρου», τονίζει. Γεννημένη από Ιταλούς μετανάστες, η Σίλβια θυμάται τα παιδικά της χρόνια να ακούει ποδοσφαιρικούς αγώνες με τον πατέρα της στο ραδιόφωνο και να ερωτεύεται το πράσινο της Παλμέιρας.

Ο κόσμος γνώρισε την Σίλβια Γκρέκο έπειτα από ένα τηλεοπτικό πλάνο, το οποίο «έπιασε» την Βραζιλιάνα να περιγράφει στις κερκίδες έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στον τυφλό γιο της. Ο ρεπόρτερ της Globo την έκανε θέμα και η ιστορία της μητέρας που περιγράφει αγώνες στον τυφλό της γιο έκανε το γύρο του κόσμου. Ο Νίκολας δεν είναι μόνο τυφλός. Γεννήθηκε πέντε μήνες πρόωρα, ζυγίζοντας μόλις μισό κιλό. Λόγω των επιπλοκών στη γέννα, ο αμφιβληστροειδής του δεν σχηματίστηκε ποτέ, ενώ διαγνώστηκε επίσης με ήπιο αυτισμό. Η Γκρέκο ήταν 13η στη σειρά των υποψήφιων θετών γονέων. Πριν από εκείνη, 12 ζευγάρια είχαν απορρίψει το μικροσκοπικό βρέφος. «Είμαι σίγουρη ότι δεν τον ήθελαν γιατί ο δικός μας δεσμός ήταν ήδη εκεί. Ο Νίκολας έπρεπε να γίνει ο γιος μου και εγώ η μητέρα του».

Ένας εκπληκτικός δεσμός είχε δημιουργηθεί. Και έμελλε να ισχυροποιηθεί στο γήπεδο, εκεί όπου ο Νίκολας ξεκίνησε να πηγαίνει από τα έξι. «Αυτό που του δίνει την μεγαλύτερη ικανοποίηση στη ζωή είναι το ποδόσφαιρο και το να βρίσκεται στο γήπεδο». υποστηρίζει η μητέρα του. Τις πρώτες φορές που τον πήρε μαζί της στην έδρα τις Παλμέιρας, ο μικρός φορούσε ακουστικά ώστε να ακούει την περιγραφή του αγώνα. Ήταν ξεκάθαρο όμως δεν του αρκούσε. Για την ακρίβεια, τον περιόριζε. Έτσι, όταν τον έβλεπε να βγάζει τα ακουστικά ώστε να αντιλαμβάνεται τα συνθήματα και τις φωνές των φιλάθλων, αποφάσισε να αλλάξει τακτική.

Μια περιγραφή από καρδιάς

Η Γκρέκο τονίζει στην ιστοσελίδα της FIFA: «Σταδιακά ξεκίνησα να περιγράφω τα παιχνίδια. Οπότε από ένα σημείο και μετά έγινε συνήθεια. Περιγράφω λεπτομέρειες. Ότι αυτός ο παίκτης φοράει κοντό σορτσάκι, το χρώμα στα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, το χρώμα των μαλλιών του. Μπαίνω σε λεπτομέρειες για την ατμόσφαιρα και η περιγραφή των γκολ είναι χωρίς αμφιβολία το πιο συναισθηματικό κομμάτι. Η διήγησή μου είναι κάτι που βγαίνει από τα συναισθήματά μου. Δεν είμαι επαγγελματίας. Του λέω όλα όσα αισθάνομαι και νιώθω, ακόμα κι αν χρειαστεί να… καταραστώ τον διαιτητή!». Ο μικρός είναι σαν να βρίσκεται εκεί. Σηκώνεται από τη θέση του σε κάθε ευκαιρία, πανηγυρίζει με αγνό πάθος τα γκολ και της νίκες. Δεν βλέπει, αλλά αισθάνεται. 

Η ιστορία της Γκρέκο και του Νίκολας έχει γίνει θέμα σε αρκετές εκπομπές στη Βραζιλία. Πήρε διαστάσεις και μάλιστα η Παλμέιρας τους προσκάλεσε να παρακολουθήσουν από κοντά προπόνηση της ομάδας. Ο Λουίς Φελίπε Σκολάρι σύστησε το τυφλό αγόρι σε κάθε παίχτη ξεχωριστά. Κάποιες φορές μπήκε με την ομάδα στο γήπεδο, ενώ η οικογένειά του προσκλήθηκε από κάτοχο σουίτας για να βλέπουν τα παιχνίδια από εκεί. Η μητέρα του είδε την προβολή που πήρε η περίπτωση του γιου της ως μια ευκαιρία για όλα τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Κατάφερε να πάρει μαζί της δέκα φίλους με προβλήματα αντίστοιχα με αυτά του Νίκολας. «Τα άτομα με αναπηρία είναι αόρατα. Πριν δεν μας έβλεπε κανείς, όμως κατάλαβα ότι η έκθεσή μας είναι μια ευκαιρία για να φανούν κι άλλοι. Είναι προνόμιο να μπορείς να στέλνεις αυτό το μήνυμα. Δείχνουμε παντού ότι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται αγάπη, φροντίδα, συμμετοχή. Πολλά ανάπηρα παιδιά θέλουν να πηγαίνουν στο γήπεδο και δεν έχουν την δυνατότητα. Το να τους το παρέχουμε είναι το μεγαλύτερο βραβείο».

«Στο γήπεδο αισθάνεται ελεύθερος»

Το περίεργο είναι πως η υπόλοιπη οικογένεια του παιδιού, υποστηρίζει άλλη ομάδα! Ο σύζυγος της Σίλβια ήταν φανατικός της Κορίνθιανς πριν το γάμο, ενώ η βιολογική κόρη τους έδωσε την καρδιά της στη Σάο Πάουλο. Η μητέρα που είχε το πάθος για την Παλμέιρας φρόντισε να του το περάσει και ο μικρός πείστηκε, ενώ χρησιμοποίησε και έναν Βραζιλιάνο σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου για να φυτέψει τον σπόρο βαθύτερα μέσα στον γιο της! Όταν ήταν 12 ετών, συναντήθηκε με το είδωλό του, τον Νεϊμάρ. «Ο Νεϊμάρ τον σήκωσε στους ώμους του και εκείνος πέρασε το χέρι του από τα μαλλιά του Νεϊμάρ. Ήταν μια μεγάλη στιγμή για τον γιο μου. Οπότε ρώτησα τον Νείμάρ ποια ομάδα υποστήριζε όταν ήταν παιδί και εκείνος απάντησε πως ήταν οπαδός της Παλμέιρας. Του είπα λοιπόν: “Βλέπεις Νίκολας; Η μητέρα σου, ο αγαπημένος σου παίκτης. Νομίζω ότι η ομάδα σου πρέπει να είναι η Παλμέιρας», είχε πει σε παλιότερες δηλώσεις της στο γαλλικό AFP. 

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Νίκολας θα έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο σε αναμέτρηση της Εθνικής Βραζιλίας με αντίπαλο την Κολομβία, κρατώντας το χέρι του Νεϊμάρ. Πάντως, ακόμα κι αν ο Νίκολας δεν είχε γίνει Παλμέιρας, η μητέρα του θα ήταν εκεί. «Δεν θέλω να με βλέπουν ως σούπερ μητέρα. Είναι φυσικό, το ποδόσφαιρο είναι μέρος της ρουτίνας μας. Αν είχε επιλέξει άλλη ομάδα, τότε θα ήμουν στις κερκίδες εκείνης της ομάδας κάνοντας ακριβώς το ίδιο».

Ποια είναι η επίδραση του γηπέδου στον μικρό; Η μητέρα του γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα. «Στο γήπεδο αισθάνεται απόλυτα ελεύθερος. Μεταμορφώνεται, σηκώνεται, πανηγυρίζει και χοροπηδάει. Ο Νίκολας γίνεται άλλο παιδί. Εγώ είμαι τα μάτια του Νίκολας, προσπαθώ πραγματικά να περάσω όλα όσα αισθάνομαι σε εκείνον, το συναίσθημα της μητέρας που είναι οπαδός και περιγράφει». Μια μητέρας, που μέσα από τα μάτια και την ψυχή έβαλε τον γιόκα της στο σημείο που ήθελε να βρίσκεται περισσότερο από κάθε τι. Μιας μητέρας που αναδείχθηκε κορυφαία οπαδός από τον κόσμο στα βραβεία της FIFA.