«Με παραδέχεσαι ρε; Μπαμ και κάτω!»

Έπαψα να γιορτάζω τη γιορτή μου στις 6 Δεκεμβρίου 2008. Από εκείνο το μοιραίο βράδυ, δεν ανοίγω σαμπάνιες, δεν τρώω γλυκά και δεν δέχομαι στείρες ευχές. Για τη σύγχρονη Ελλάδα, ο μοναδικός άγιος που γιορτάζει στις 6 Δεκεμβρίου είναι ο Αλέξανδρος. Παιδί 15 ετών, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, θα πλησίαζε σήμερα τα 30, αν δεν τον είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ με ευθεία βολή ένας μπάτσος, που σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας και παριστάνει τον μετανοημένο θεούσο. «Λόγω προτέρου σύννομου βίου», αποφάνθηκε η τυφλή πόρνη με το γουνάκι. Δεν είχε ξανασκοτώσει, κύριε δικαστά μου.

Θυμάμαι την Αθήνα να φλέγεται το ίδιο βράδυ και το επόμενο και το μεθεπόμενο, και τις φωτιές της οργής να ζεσταίνουν την ψυχή: τουλάχιστον κάποιοι αντιδρούν και αντιστέκονται. Θυμάμαι επίσης πόσο ντρεπόμουν με τη στάση ορισμένων «συναδέλφων» μου, που σέρβιραν στους κυρ Παντελήδες αισχρά ψέματα πάνω από το ακόμη ζεστό πτώμα του Αλέξανδρου.

Θυμάμαι πόσο οργίστηκα όταν η «Δικαιοσύνη» φρόντισε να ρίξει στα μαλακά τους δολοφόνους, εξαντλώντας την επιείκειά της, δεκατρία ψωροχρονάκια κάθειρξη, σε μία υπόθεση που θα ‘πρεπε να γίνει παντοτινό σύμβολο παραδειγματισμού ενάντια στην κατάχρηση εξουσίας.

Θυμάμαι τις διαδηλώσεις σε ξένα κράτη, από απλούς πολίτες που έβλεπαν τη «δημοκρατική» Ελλάδα να διολισθαίνει προς τον αυταρχισμό. Θυμάμαι να ταξιδεύω στο μακρινό Νεπάλ τρεις εβδομάδες αργότερα και να με ρωτάνε για τον Γρηγορόπουλο σε ένα Θιβετιανό εστιατόριο της Κατμαντού. Ναι, της Κατμαντού. Στην άκρη του κόσμου. Το Θιβέτ ξέρει από καταπίεση και καταστολή.

Θυμάμαι, τέλος, το βαθύ ροχαλητό των πολλών και την απίστευτη στρεψοδικία του μαλάκα της διπλανής πόρτας: «Και τι γύρευε, δεκαπεντάχρονο παιδί στα Εξάρχεια;» Η φυλή των «καλά του έκαναν», αποχαυνωμένη μπροστά στις τηλεοράσεις της, κρύφτηκε για λίγο μέχρι να κοπάσει η οργή και ξαναβγήκε στις επάλξεις μόλις τα θύματα της αστυνομοκρατίας της φάνηκαν πιο βολικά.

«Καλά του έκαναν»

Ο Ζακ Κωστόπουλος ήταν κουνιστός και μπήκε απρόσκλητος σε ξένο μαγαζί, οπότε «καλά του έκαναν» και τον λυντσάρισαν, άστολοι ένστολοι σε αγαστή πυξ λαξ συνεργασία. Ο Νίκος Σαμπάνης είχε σκούρο δέρμα, οπότε «καλά του έκαναν» οι πραιτωριανοί και τον δολοφόνησαν στην ψύχρα. Ο Κώστας Φραγκούλης είναι τσιγγάνος, συνεπώς «καλά έκαναν» και τον πυροβόλησαν στο κεφάλι οι ασύδοτοι φρουροί της τάξης και του νόμου.

Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν οι «καλά του έκαναν» με τα μικρόφωνα και τις κάμερες, εγκλωβισμένοι σε παθιασμένο γλωσσόφιλο με τους Μπαλάσκες, τους Θεοδωρικάκους, τους Χρυσοχοΐδηδες, τους Κασιδιαραίους και τους Παντελήδες του πάνω μαχαλά.

Ο φούρνος του ψεύδους έβγαλε αυτή τη φορά άφθονο σανό, για να χορτάσει σύσσωμη η φιλήσυχη κοινωνία, ιδίως τώρα που η Ρομ ταυτότητα του θύματος ερεθίζει τα ρατσιστικά αντανακλαστικά της. «Ανταλλαγή πυροβολισμών». «Απόπειρα εμβολισμού του περιπολικού». «Θανάσιμη καταδίωξη». «Το αυτοκίνητο έπεσε σε τοίχο». «Ποινική δίωξη στον νεαρό που επιτέθηκε στους αστυνομικούς». «Σημάδευαν τα λάστιχα, αλλά η μοτοσυκλέτα αναπήδησε και η σφαίρα πήρε ύψος».  «Τον σκότωσαν για το ποδόσφαιρο». «Ο 16χρονος απείλησε και προκάλεσε».

Ναι, ναι, απείλησε και προκάλεσε, όπως προκάλεσε ο Γρηγορόπουλος, που πέταξε, λέει, ένα μισοάδειο νερομπούκαλο προς το μέρος του Κορκονέα. Μία σφαίρα στο κεφάλι χωρίς πολλά πολλά, που «πήρε ύψος» λες και ήταν τρίποντο του Βεζένκοφ, μπαμ και κάτω. Όπως εκείνος ο Ντερτιλής, τη μέρα του Πολυτεχνείου:   «Με παραδέχεσαι, ρε; Σαρανταπέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία τον πέτυχα στο κεφάλι!»

Το θύμα του αρχιχουντικού πραξικοπηματία, που στοιχηματίζω ότι παραμένει εικόνισμα για τη μισή αστυνομία του 2022, ήταν ένας 20χρονος ηλεκτρολόγος, ονόματι Μιχάλης Μυρογιάννης. Και τι δουλειά είχε εικοσάχρονο παιδί από τη Μυτιλήνη, μία νύχτα του Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο, ένα πέλαο μακριά απ’ το σπίτι του; «Καλά του έκαναν», λοιπόν. Τα υπόλοιπα θα τα βρει η υπηρεσία.

Τραμπούκισαν, εθιμοτυπικά, ακόμα και τον πατέρα του παιδιού που χαροπάλευε, τα ΜΑΤ του «σοσιαλιστή» Θεοδωρικάκου. Τι θα έκαναν δηλαδή, θα του ζητούσαν συγγνώμη; Αλλά ο χουντικός είναι χουντικός. Ο πραιτωριανός είναι πραιτωριανός. Ο μπάτσος είναι μπάτσος. Δεν μπορείς να περιμένεις καλλιγραφία από της μυλωνούς τον κώλο – και συγγνώμη από τη μυλωνού για την προσβολή. Εκείνη που κατέρριψε όλα τα ρεκόρ χυδαιότητας είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η «ήπια» ντε, η «κεντρώα», η «πεφωτισμένη», η «φιλελεύθερη», η «Ευρωπαία».

Επίδομα τραμπουκισμού

Η ανακοίνωση για έκτακτο επίδομα 600 ευρώ στους ένστολους, ανήμερα της αστυνομικής θηριωδίας της Θεσσαλονίκης, παραμονή της επετείου της δολοφονίας Γρηγορόπουλου,  με ένα σωρό αστυνομικούς υπόδικους για βιασμό, μαστροπεία και άλλες αγαθοεργίες, με την οργή να συσσωρεύεται στα καταπιεσμένα στρώματα της κοινωνίας, αποτελεί το ναδίρ μίας κυβέρνησης που γράφει ιστορία, ολόμαυρες σελίδες ιστορίας, με την αναλγησία, τον αυταρχισμό και την παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης.

Δεν είναι απλό κλείσιμο του ματιού στους ένοπλους φονιάδες με τη στολή, που όπως θα δείτε σε αυτό το κολάζ κουβαλάνε στις στιβαρές πλάτες τους όλο τον ποινικό κώδικα, αλλά κανονικό χειροκρότημα, σκέτη αποθέωση. «Τραβήξτε το όπλο και σκοτώστε όποιον δεν σας γεμίζει το μάτι, σας περιμένει πριμ εξακοσίων ευρώ»! Που ξέρετε, μπορεί και να πολλαπλασιαστεί το έπαθλο, εάν επαναλάβετε το ανδραγάθημα και στείλετε και δεύτερο και τρίτο και τέταρτο γύφτο στον άλλο κόσμο.

Όπως έγραψε εύστοχα ο Δημήτρης Πολιτάκης στη Lifo: «Η Ρομαφοβία είναι ο τελευταίος αποδεκτός ρατσισμός. Για τους Έλληνες Ρομά, τους τσιγγάνους, τους γύφτους, μοιάζει σα να μπορεί να λέει και να γράφει κανείς ό,τι στερεοτυπικό και ρατσιστικό και χολερικό και ισοπεδωτικό έχει στο μυαλό του, χωρίς καμιά συνέπεια, ούτε ποινική ούτε κοινωνική». Αρκετά πια, με αυτή την κοινωνική ομάδα που κινείται έξω από τα πλαίσια του νόμου,  θα ξεσπαθώσουν οι ομιλούσες κεφαλές στον Σκάι και στα άλλα σανοφαγεία. Μη μπερδεύεστε, τους Ρομά εννοούν, Όχι την αστυνομία, που ανταποκρίνεται απόλυτα στην περιγραφή.

Ο φόβος της φωτιάς

Η ίδια χειρονομία δικαιώνει όσους πιστεύουν ότι πλησιάζουν οι εκλογές, στις οποίες οι ψήφοι της ακροδεξιάς θα εξελιχθούν σε κρίσιμο στοίχημα για τη Νέα Δημοκρατία. «Ο Κασιδιάρης δεν θα σας δώσει ποτέ εξακόσια ευρώ», είναι το νόημα που κρύβεται ανάμεσα στα μηδενικά. Για Βελόπουλο δεν συζητάμε, αυτός είναι σχεδόν τροτσκιστής μπροστά στη μισάνθρωπη ΝΔ του Μητσοτάκη, οπότε δεν υπάρχει κίνδυνος ότι θα της αφαιρέσει δεξιοδεξιά ψηφαλάκια.

Ο κυνικός θα πει ότι το καθεστώς ήθελε να πυροδοτήσει επεισόδια για το ετήσιο σουαρέ της 6ης Δεκεμβρίου, ώστε να συσπειρώσει τους νοικοκυραίους μπροστά στον φόβο των αναρχικών και των άπλυτων που καίνε περιουσίες και κυνηγάνε τα παιδιά του λαού. Το κακό με τους κυνικούς είναι ότι δεν κάθονται να παρακολουθήσουν τον Πορτοσάλτε, για να μάθουν verbatim και να ασπαστούν το κυβερνητικό αφήγημα. Το καλό με τους κυνικούς είναι ότι συχνότατα έχουν δίκαιο.

Γι’ αυτό σας λέω, δεν τη γιορτάζω πια την ημέρα του αη-Νικόλα, του προστάτη των ναυτικών. Θυμάμαι και δοξολογώ τον Καζαντζάκη, τον Καββαδία, τον Εγγονόπουλο, τον Ξυλούρη, τον Γκάτσο, τον Δήμου, τον Γκάλη, όλους τους Νικολήδες της ζωής μας, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο που έχει γενέθλια, δέχομαι φυσικά και τις καλοπροαίρετες ευχές φίλων και συγγενών, αλλά μέχρι εκεί.

Έξι Δεκεμβρίου θα είναι για πάντα η μέρα του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Επειδή ορισμένα πράγματα δεν χρειάζεται να τα λεπτολογούμε μέχρι ναυτίας, αντιγράφω τον αφοπλιστικό αφορισμό του μακαριστού Μάνου Χατζιδάκι: «Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σε ένα παιδί 15 χρονών, που πετάει μολότοφ, και σε έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού». Μακάρι να ήταν όλοι οι δεξιοί σαν τον Χατζιδάκι.