Ματούλα Ζαμάνη: "Το χαμόγελο δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς"

Ντύνεται περίεργα όχι για να προκαλεί, αλλά γιατί δεν νιώθει ότι χρειάζεται να γοητεύσει κανέναν με κόλπα. Δεν «υποκύπτει» στις προσταγές της δισκογραφίας και τραγουδά ό,τι και όπως θέλει. «Τσαμπουκαλεύεται» με επί- δοξους μάνατζερ όταν επιχειρούν να αυξήσουν πάνω από δέκα ευρώ τα εισιτήρια των συναυλιών της. Καμαρώνει για τη βλάχικη καταγωγή της και δεν νοιάζεται αν τα κομμάτια που γράφει αναδεικνύουν την εξαιρετική της φωνή.

Και μια φορά να συναντήσεις τη Ματούλα Ζαμάνη καταλαβαίνεις ότι δεν έχει τίποτα επιτηδευμένο. Και το τελευταίο της άλμπουμ με τίτλο «Muma» αποδεικνύει πώς μπορείς με μόλις οκτώ τραγούδια να δείξεις τον χαρακτήρα σου, τα πολλαπλά σου μουσικά ερεθίσματα και την άποψή σου πάνω σε γνωστά κομμάτια, όπως το «Ακορντεόν» του Μάνου Λοΐζου, που το έχει διασκευάσει σαν εμβατήριο!

 

 

 

«Τα τραγούδια μου είτε αναδεικνύουν τη φωνή, είτε τη σκέψη, είτε τη βλακεία της στιγμής, είναι αυτά που θέλω να γράψω. Τα νιώθω επιτυχίες από τη στιγμή που κατάφερα να εκφραστώ. Η «Μύγα του Μάη» είναι ένα κομμάτι για την τρέλα που είχε ο μπαμπάς μας με τα ντοκιμαντέρ. Υπάρχει αυτό το έντομο, ζει μία μέρα και μέσα σε αυτή προλαβαίνει να αναπαραχθεί και να πεθάνει. Με αυτό ήθελα να μιλήσω για τα στάδια μιας σχέσης: ξεκινά ως ιδανική επαφή, περνά στο στάδιο που όλοι θέλουν να πάρουν και στο τέλος καταλήγεις να μη θέλεις τίποτα από τον άλλον. Το κομμάτι «200 ευρώ» το έγραψα μια μέρα στο Βερολίνο, που είχα ξεμείνει με 10 ευρώ και νόμιζα ότι δεν θα ζήσω. Κι όμως, ήπια καφέ με ένα ευρώ, έφαγα με δύο και μου έμειναν και ρέστα. Στην Ελλάδα θες πια δέκα ευρώ με το που θα ξυπνήσεις».

Τα τελευταία χρόνια συνυπάρχει στη σκηνή πότε με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου πότε με τους Burger Project. «Είναι ο μόνιμος σύζυγος και ο εραστής μου. Αναζητώ στις συνεργασίες χαρά, αγάπη, μια άλλου τύπου υγεία. Οι γονείς μας μάς έμαθαν να μην έχουμε δεύτερες σκέψεις, να μη μετράμε τη ζωή σε like, να είμαστε ευγενείς, να μην πειράζουμε κανέναν. Και δεν μας φταίει η κρίση που καταντήσαμε έτσι και τα ξεχάσαμε όλα, απλώς φανέρωσε την ποιότητά μας. Μη νομίζεις, δεν θεωρώ ότι μπορώ να σώσω τον κόσμο. Τρώω κι εγώ απανωτά χαστούκια όταν, για παράδειγμα, συνταξιδεύω στο τρένο με κλαρινογαμπρούς, που συζητάνε για το βρόμικο αίμα των Πακιστανών. Ή όταν βλέπω να βασανίζουν ζώα για πλάκα. Αλλά θα επιμένω, γιατί το χαμόγελο δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς».

Στο χωριό όπου μεγάλωσε, οι γονείς τραγουδούσαν δημοτικά, το πικάπ έπαιζε Μπιτλς από τα βινύλια που έφερνε ο μπαμπάς από τα καράβια, η θεία λάτρευε τη Μοσχολιού, οι παππούδες αγαπούσαν τη γη. Στη σκηνή βρέθηκε από σπόντα. «Ημουν στο «Μπαράκι του Βασίλη» κι επειδή αρρώστησε η τραγουδίστρια ανέβηκα εγώ. Μαθήματα δεν έκανα ποτέ. Για χρόνια περιπλανήθηκα σε μπαράκια, παραλίες, πάντα με ελάχιστα χρήματα, ίσα για να βγαίνουν τα έξοδα». Επειτα γνωρίστηκε με τη Μάρθα Φριντζήλα, μετά έπαιξε με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο.

Χαρακτηριστικός της φιλοσοφίας της είναι ο τρόπος που γνωρίστηκε με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. «Ηρθε κάποτε σε ένα live μου στη Λάρισα. Λίγες μέρες μετά ενώ ήμουν Φολέγανδρο μου τηλεφώνησε: «Γεια, είμαι ο τάδε, να συναντηθούμε;». Τον πέρασα για ένα φίλο μου, που κάνει φάρσες, και του λέω: «Ναι καλά, τα λέμε. Αν είναι θα σε πάρω εγώ»», λέει.

Και, ξαφνικά, διακόπτει τη συνομιλία μας για να μιλήσει με την αδερφή της. Δεν κατάλαβα γρυ γιατί με τους δικούς της ανθρώπους μιλά βλάχικα. «Σου φαίνεται περίεργο ε;», λέει γελώντας. «Τα βλάχικα είναι λατινογενής γλώσσα με ρουμάνικες καταλήξεις. Αυτή έμαθα πρώτα και μετά τα ελληνικά».

Δίνει συναυλίες στα πιο απίθανα σημεία, στήνει γλέντια τρικούβερτα από το τίποτα. «Δεν με ενδιαφέρει το κυνήγι της καριέρας. Δεν είναι έγνοια μου να γεμίζω γήπεδα 100.000 ατόμων. Αν έρθει, ήρθε. Κάθε λάιβ είναι μια μικρή ζωή, τελειώνει και μετά φτιάχνουμε μια άλλη. Να, μια τέτοια ετοιμάζω για τις συναυλίες στις 4 Απριλίου στο Fix Factory στη Θεσσαλονίκη και στο Gagarin στις 6 Απριλίου, όπου μαζί με το εισιτήριο το κοινό θα πάρει δώρο και το cd».

Της Ματούλας Κουστένη

Πηγή: efsyn.gr (https://www.efsyn.gr/?p=185506)