Φοβερά και τρομερά πράγματα συμβαίνουν στη μητρόπολη του καπιταλισμού, δηλαδή στη χώρα που βγήκε νικήτρια στην τιτάνια μάχη που έδωσε για 45 χρόνια εναντίον του κατ’ ευφημισμόν αντιπάλου της, στη χώρα που υπερηφανεύεται για την ποιότητα της δημοκρατίας της και καλεί, άλλοτε με το καλό, άλλοτε με το άγριο, τις άλλες χώρες να ακολουθήσουν το παράδειγμά της, να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι έχουμε φτάσει στο τέλος της Ιστορίας ως προς το ποιο οικονομικό μοντέλο και ποιο πολιτικό σύστημα επικράτησαν οριστικά και αμετάκλητα.
Ο πρόεδρός της -τουλάχιστον μέχρι τον Ιανουάριο- αμφισβητεί το εκλογικό αποτέλεσμα. Αρνείται να παραδεχτεί την ήττα του, μιλάει για νοθεία, ζητά από τους οπαδούς του να βγουν στους δρόμους, να διαμαρτυρηθούν ακόμα και με τα όπλα στα χέρια και προσπαθεί να ανατρέψει την κατάσταση προσφεύγοντας στα δικαστήρια, ελπίζοντας ότι όλα θα κριθούν στο Ανώτατο Δικαστήριο όπου ο συσχετισμός τον ευνοεί, αφού είχε φροντίσει να διορίσει δικαστές που ανήκουν στη δική του ιδεολογική οικογένεια.
Στη χώρα αυτή υπάρχουν μόνο δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία (δεν απαγορεύεται να φτιάξεις κόμμα αλλά το σπορ είναι πανάκριβο – πού να βρεις τα λεφτά να το στήσεις και να αγοράσεις χρόνο στα μέσα ενημέρωσης), οι υποψήφιοι πρόεδροι πανηγυρίζουν για τα ποσά που μάζεψαν για την εκστρατεία τους από τους… ανιδιοτελείς χορηγούς, χωρίς πάντως να ανακοινώνουν τα ανταλλάγματα που έδωσαν, και ισχύει ένα προβληματικό ως προς την εγκυρότητά του εκλογικό σύστημα.
Δεν κερδίζει τις εκλογές όποιο κόμμα συγκεντρώσει τις περισσότερες ψήφους, αλλά το κόμμα που θα εξασφαλίσει τους περισσότερους εκλέκτορες, που δεν είναι το ίδιο πράγμα. Αυτό το εκλογικό σύστημα δεν πρόκειται να αλλάξει στον αιώνα τον άπαντα γιατί απαιτούνται η πλειοψηφία της Βουλής, η πλειοψηφία της Γερουσίας και η συμφωνία των περισσότερων Πολιτειών (τα 3/4). Ετσι, αν τελικώς ο απερχόμενος πρόεδρος τα καταφέρει διά της δικαστικής οδού (δύσκολο), θα παραμείνει στον Λευκό Οίκο παρά το γεγονός ότι ο αντίπαλός του πήρε πέντε εκατομμύρια περισσότερες ψήφους.
Το έχουν ξαναζήσει οι Αμερικανοί πολίτες αυτό το περίεργο φαινόμενο. Ο Γκορ και η Χίλαρι Κλίντον έχασαν τις εκλογές, αν και είχαν πάρει 300.000 ο πρώτος και τρία εκατομμύρια η δεύτερη περισσότερες ψήφους από τον Μπους τον μικρό και τον Τραμπ, αντίστοιχα.
Οπως επισημαίνει ο Κ. Δουζίνας «αυτό το εκρηκτικό μείγμα αν το βλέπαμε σε ασιατική ή αφρικανική χώρα, οι ορθολογιστές δημοσιολογούντες θα μιλούσαν για “αποτυχημένο κράτος”» («Η Εφημερίδα των Συντακτών» 16/11/2020). Ωστόσο, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της συγκεκριμένης χώρας παραδίδουν μαθήματα δημοκρατίας, επιβάλλουν κυρώσεις, καθοδηγούν εκτροπές και απειλούν με στρατιωτική επέμβαση τις κυβερνήσεις που δεν είναι της αρεσκείας τους.
Στήριξαν με όλα τα μέσα κάθε προσπάθεια των φιλικών τους δυνάμεων να υπονομεύσουν κυβερνήσεις και πολιτικούς που αντιστέκονταν στα κελεύσματά τους. Τα παραδείγματα πολλά. Οποτε κέρδιζε εκλογές στη Βενεζουέλα ο Τσάβες έπεφταν σωρηδόν καταγγελίες για νοθεία. Ολες οι εκλογικές νίκες του Μαδούρο ήταν προϊόν βίας και νοθείας. Πόνταραν στον Γουαϊδό αλλά αποδεικνύεται κουτσό άλογο. Πέτυχε εκλογικό θρίαμβο ο Μοράλες στη Βολιβία; Ηταν φανερό πως έκανε πραξικόπημα. Υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα και ανέλαβαν να τη σώσουν κάτι απίθανοι τύποι με πολλά εκατομμύρια στους λογαριασμούς τους στις ΗΠΑ.
Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
