Μαρτυρία: «Το έζησα και αυτό. Εξετάστηκα για κορονοϊό στο “Σωτηρία”»

Η Μαρία Ν. περιμένει αγχωμένη εδώ και ώρα να χτυπήσει για δεύτερη φορά το μαύρο τηλέφωνο. Έχει πλύνει τα χέρια της με αντισηπτικό καμιά δεκαριά φορές. Δεν φοβάται τόσο αλλά η αναμονή την έχει τσακίσει. Η πεταμένη στο πάτωμα νοσοκομειακή πράσινη φόρμα με την άσπρη μάσκα πάνω της, σίγουρα δεν τη βοηθούν. Ούτε και το σκισμένο εξεταστικό χαρτί πάνω σ’ ένα από τα δύο κρεβάτια του δωματίου. Της έχει μπει για τα καλά στο μυαλό η ιδέα ότι μπορεί να είναι θετική.

Δεν έχει δει άτομο εδώ και αρκετή ώρα, αν και η πόρτα μπροστά της είναι ανοιχτή. Ακούει μονάχα κάποιες ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα. Βρίσκεται στο ειδικό δωμάτιο του “Σωτηρία”, ενός από τα νοσοκομεία αναφοράς για τον κορονοϊό και περιμένει να εξεταστεί. Γύρισε πρόσφατα από ταξίδι στην Ιταλία. 

Είναι απόγευμα Τρίτης, 25 Φεβρουαρίου, μια ημέρα πριν επιβεβαιωθεί το πρώτο κρούσμα στη χώρα μας και το σύστημα, όπως εξιστορείται η Μαρία, φαίνεται μουδιασμένο και απροετοίμαστο. Τα όσα συμβαίνουν στη γειτονική μας χώρα μόλις έχουν ξεκινήσει να μας τρομάζουν.

«Είμασταν με ένα αυτοκίνητο στη Βόρεια Ιταλία και γυρνούσαμε όλη την ώρα. Δεν είχαμε ακούσει καν ειδήσεις. Δεν ξέραμε τι είχε γίνει» μου λέει ενώ θυμάται πως όταν επέστρεψαν στην Αθήνα δεν υπήρξε έλεγχος στο αεροδρόμιο. «Ενημερώθηκα όταν πήγα σπίτι και διάβασα τις ειδήσεις», μου αναφέρει. 

Το μαύρο τηλέφωνο πάνω στο άσπρο τραπέζι χτυπάει επιτέλους. Στην άλλη γραμμή είναι η ίδια γυναικεία φωνή με το πρώτο τηλεφώνημα. Σε εκείνο την είχε ρωτήσει βασικές πληροφορίες όπως πού ταξίδεψε ακριβώς, πότε επέστρεψε, αν συναναστράφηκε με κόσμο που έβηχε ή φτερνιζόταν, αν έχει πυρετό, τί αισθάνεται και γιατί πήγε στη δουλειά της κανονικά. Στο δεύτερο τηλεφώνημα απλά της είπε ότι σε λίγη ώρα θα έρθει κάποιος γιατρός να τη δει και τη συμβούλευσε να οπλιστεί με υπομονή.

Η φωνή, όπως μου λέει η Μαρία, ανήκε σίγουρα στην γυναίκα που την είχε υποδεχτεί πρώτη. Έστεκε πίσω από τη γυάλινη πόρτα του ειδικά διαμορφωμένου χώρου στο “Σωτηρία” φορώντας μάσκα και γάντια. «Κάντε δεξιά και περάστε μέσα στο δωμάτιο. Θα σας πάρουν τηλέφωνο», της είχε πει με τη Μαρία να αναρωτιέται πώς ήξεραν τον αριθμό του κινητού της μιας και δεν θυμόταν να τον είχε δώσει σε κάποιον. 

Μπαίνοντας στο δωμάτιο και αφού απολύμανε δυο, τρεις φορές τα χέρια της με το αντισηπτικό υγρό παρατήρησε το σταθερό τηλέφωνο. Κοίταξε έξω από το δωμάτιο. Ο υπαίθριος χώρος ήταν οριοθετημένος με κορδέλες. Τα παράθυρα ήταν όλα ανοιχτά. Είχε λίγο κρύο, αλλά ήταν το τελευταίο που την ένοιαζε. Η πολύωρη αναμονή ξεκινούσε.

Το τηλέφωνο είχε χτυπήσει ήδη δυο φορές και το πρώτο άτομο που βλέπει μετά από αρκετή ώρα είναι μια νοσοκόμα. Φοράει στολή, μάσκα, προστατευτικά γυαλιά και γάντια. «Είχε μια ταραχή διότι στην προσπάθειά της να μου πάρει αίμα δεν έβρισκε φλέβα. Συνήθως μου βρίσκουν με την πρώτη. Ήταν όμως πολύ συμπαθητική. Όλοι πιστεύω ήταν λίγο αγχωμένοι. Απ΄όταν είπα στην είσοδο ότι έχω λίγο μπούκωμα και επέστρεψα από την Ιταλία με κοιτούσαν λίγο καχύποπτα», μου διηγείται.

Αφού της πήρε αίμα, της μετρά τη θερμοκρασία και το οξυγόνο. Είδε την πεταμένη πράσινη φόρμα και μάσκα. Τις μάζεψε. «Είδες; Η προηγούμενη κοπέλα που εξετάστηκε τις πέταξε εκεί. Αλλά μην ανησυχείς. Ήταν αρνητική στον ιό», της είπε με τη Μαρία να αναρωτιέται τι θα γινόταν αν ήταν θετικό. Όταν τελείωσε, της ευχήθηκε  «καλά αποτελέσματα» και της είπε να κάνει υπομονή διότι θα έρθει άλλη νοσοκόμα.

Μισή ώρα μετά, έρχεται. Και αυτή φοράει πλήρη εξοπλισμό. Δίνει στη Μαρία φόρμα, γάντια και μάσκα και της λέει να την ακολουθήσει. Την οδηγεί στο ακτινολογικό. Όλο το προσωπικό φοράει μάσκες γάντια και ιατρικό σκούφο. Αφού τελειώνει με την ακτινογραφία, η ίδια νοσοκόμα, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή, την οδηγεί πίσω στο δωμάτιο. Της λέει να βγάλει και να πετάξει τη φόρμα, τα γάντια και τη μάσκα στον κάδο. Και να περιμένει.

Μισή ώρα μετά μπαίνει στο δωμάτιο γιατρός. Της παίρνει δείγμα σάλιου και τα ακροαστικά. Πήγε να της μετρήσει και το οξυγόνο αλλά το οξύμετρο δεν δούλευε. «Το είχαν ψεκάσει με αντισηπτικό τόσο πολύ που έσταζε», μου λέει και γελάει. Τελικά φέρνει άλλο οξύμετρο και ολοκληρώνει την εξέταση. Της λέει και αυτός να περιμένει.

Αν και δεν της έχουν απαντήσει ακόμη αν το δείγμα της είναι θετικό ή αρνητικό, τη βγάζουν από το δωμάτιο. Κάθεται σε μια πλαστική μαύρη καρέκλα την οποία αφού «ράντισαν» με αντισηπτικό της έβαλαν για κάλυμμα μια γαλάζια νοσοκομειακή ρόμπα. Κυκλώνουν για προστασία τη Μαρία μ’ ένα παραβάν που είχαν ψεκάσει απ’ άκρη ως άκρη με αντισηπτικό. «Πιστεύω δεν ήξεραν πού να με βάλουν εκείνη την ώρα», εξιστορείται στο koutipandoras.gr η νεαρή γυναίκα.

Στο ενδιάμεσο διάστημα είχε έρθει ένα ζευγάρι  να εξεταστεί. Του είχε πιάσει πρώτα την κουβέντα πίσω από τη τζαμαρία και μετά το άκουσε να περνά ακριβώς από μπροστά της. Μπήκε στο δωμάτιο όπου βρισκόταν εκείνη προηγουμένως. Το νοσηλευτικό προσωπικό το είχε απολυμάνει εξονυχιστικά. Τα μισάωρα περνούν και το ζευγάρι φεύγει. Τη θέση του παίρνει ένα νέο που και αυτό αποχωρεί. «Νόμιζα ότι ήμουν θετική και με κρατούσαν στο διάδρομο τόση ώρα», θυμάται.

«Προσπαθούσα να μην αγγίζω τίποτα. Είχα αγχωθεί. Έπιασα και ρώτησα στο τέλος μια από τις νοσοκόμες αν έχω κορονοϊό. “Όχι κορίτσι μου. Δεν είσαι θετική. Περιμένουμε να βγει και το τεστ για τη γρίπη” μου απαντά και ηρεμώ. Τελικά, λίγη ώρα μετά ήρθαν και μου ανακοίνωσαν ότι ούτε γρίπη είχα. Μια απλή λοίμωξη του αναπνευστικού μόνο», εξιστορεί η Μαρία. 

Κάπου εδώ τελείωσε και η κουβέντα μας. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και μου λέει: «Το έζησα και αυτό. Εξετάστηκα για κορονοϊό».