Το νερό που το λέγαμε και νεράκι του Θεού: να ξεδιψάσουμε, να καθαριστούμε, να ποτίσουμε. Το νερό είναι ιερό, ανεκτίμητο αγαθό, από τα βάθη των αιώνων, όπως τραγούδησε και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης για το νερό των Σταγιατών, χάρισμα της γης στον άνθρωπο.
Χωρίς νερό δεν ζούμε. Επομένως, κοινός και αδιαπραγμάτευτος τόπος, πιστεύω, είναι η ευθύνη του κράτους για μια κοινωφελή δημόσια και εσαεί βελτιούμενη υπηρεσία που να παρέχει πόσιμο και τρεχούμενο νερό για όλους. Να όμως που μέσα στο ντελίριο και στην αποχαύνωση της ελεύθερης αγοράς, όπως πουλιέται και αγοράζεται η καρδιά μας, όπως παραχωρήθηκε το ΦΩΣ σε εταιρείες κερδοφόρες, πλην «ψυχόπονες», έτσι, εδώ και χρόνια, επιχειρούν και μαγειρεύουν την ώρα που θα ξεπουλήσουν, στο όνομα, εννοείται πάντα, της ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού, και τις πηγές του νερού. Τις λίμνες, τα ποτάμια.
Προς το παρόν αρνούνται οι επίσημοι και οι ακόλουθοί τους ότι θα ιδιωτικοποιήσουν την παροχή του νερού. Μιλούν για μια ρυθμιστική ανεξάρτητη αρχή, σαν τις τόσες ανεξάρτητες τάχα μου αρχές. Και το ερώτημα είναι ποιος θα είναι ο ρόλος αυτής της αρχής, αν όχι η διαχείριση του νερού;
Και ποιος θα είναι ο ρόλος του κράτους; Θα είναι απλώς ο επιβλέπων της θεοσκότεινης ρυθμιστικής αρχής που θα αρχίσει «ανεπαισθήτως» να μετατρέπεται σε ανταγωνιστική;
Εφόσον όπου επενδυτής εκεί και ο ανταγωνισμός, τρωκτικός, αχόρταγος και «παράνομος» (με νόμους, εννοώ, γραμμένους στα μέτρα του), γι’ αυτό και τον αποθεώνει η ελεύθερη αγορά, που άλλο σκοπό δεν έχει παρά το «κινητήριο» γι’ αυτήν κέρδος. Και μόνο ότι καλούμαστε σήμερα (λίγες βδομάδες μετά το έγκλημα στα Τέμπη, όπου η ιδιωτικοποίηση, η κακοδιαχείριση και η ανευθυνότητα πρωτοστάτησαν με πρωτοφανή αναλγησία) να μιλήσουμε για την ιδιωτικοποίηση, έτσι ή αλλιώς, του ζωογόνου νερού φανερώνει, πιστεύω, τη μισάνθρωπη, την ανάλγητη πολιτική θεώρηση του κόσμου που όλα τα υπολογίζει ως εμπόρευμα του αθέμιτου ανταγωνισμού.
