Δεν ξεχωρίζει.
Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους δρόμους της Αθήνας
Είναι, ας πούμε, ο δρόμος που κατοικούμε: μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός
μα κι απέραντα ευγενικός.
Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά
πολλές μητέρες μα και πολύ σιωπή.
Κι όλα σκεπασμένα από έναν τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό.
Εδώ σ’αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν
τα όνειρα τόσων παιδιών
ίσαμε την στιγμή που η αναπνοή τους
θα ενωθεί με τ’ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου
και θα χαθεί
Όμως την νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος
Κι όταν δεν ονειρεύονται – τραγουδούν.
Οδός Ονείρων
