Μάχη αρχών και καναλαρχών

Γράφει ο Φέλιξ. Το μεγαλύτερο ελάττωμα του ισχυρού είναι πως έχει μάθει να είναι μόνο ισχυρός. Έτσι δεν αντιλαμβάνεται πότε γίνεται ανίσχυρος, αλλά και πώς να συμπεριφερθεί ως ανίσχυρος. Στη θέση αυτή μάλλον βρίσκονται τα εγχώρια μιντιακά συγκροτήματα, τα οποία για πρώτη φορά δεν βρίσκονται σε σχέση ισχύος απέναντι σε κυβέρνηση, ή το λιγότερο, δεν λειτουργούν με τον τρόπο που έχουν μάθει να λειτουργούν.
Ένα από τα πρώτα μέτρα που πήρε η νέα κυβέρνηση, είναι να κάνει απαιτητά τα τέλη από τα κανάλια. Είναι μάλλον το πρώτο σοκ για τα συγκροτήματα τα οποία είχαν μάθει να έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι και πολλές φορές τους πρωθυπουργούς της χώρας να κάνουν τον πωλητή σε τιμή ευκαιρίας.
Η πρώτη αντίδραση των καναλιών ήταν αντιφατική.

Άλλος έλεγε πως πληρώνει, άλλος πως τα ποσά έχουν συμψηφιστεί με κομματική διαφήμιση η οποία δεν έχει καμιά σχέση με τα έσοδα του Δημοσίου και άλλος πως δεν πλήρωσαν γιατί οι συχνότητες έχουν πια γίνει ψηφιακές.
Μετά το αλαλούμ, οι καναλάρχες αποφάσισαν να συναντηθούν στο ξενοδοχείο Plazza την προηγούμενη Δευτέρα, για να αποφασίσουν μια κοινή γραμμή.
Αποφάσισαν λοιπόν να αναθέσουν στον διευθύνοντα σύμβουλο του Star Πάνο Κυριακόπουλο και τον διευθυντή του ΑΝΤΕΝΝΑ Στρατή Λιαρέλλη την επεξεργασία μιας επικοινωνιακής τακτικής. Οι καναλάρχες θα επιμείνουν στη σκληρή γραμμή και δεν θα πληρώσουν τα τέλη.

Σταδιακά θα πάρουν όλα τα νομικά μέτρα για να καθυστερήσουν την καταβολή, αλλά αν καταλογιστούν τα 24 εκατομμύρια τότε πρέπει να καταβάλουν το 50% του ποσού και στη συνέχεια να καταφύγουν στα δικαστήρια.
Σε πρώτο στάδιο δεν έχουν σκοπό να δημοσιοποιήσουν την αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, γιατί φοβούνται πως έτσι θα βάλουν επί τάπητος συνολικά το θέμα “κανάλια”. Θα χρησιμοποιήσουν όμως την τηλεοπτική τους ισχύ για να δώσουν μάθημα στην κυβέρνηση. Δηλαδή να δημιουργήσουν μέσα από τα δελτία ειδήσεων κλίμα φόβου, αποτυχίας της κυβερνητικής πολιτικής και σύγκρουσης με τον Ευρωπαϊκό παράγοντα.
Ήδη στο Βήμα, δύο αρθογράφοι, o Γιάννης Πρετεντέρης και ο Αντώνης Καρακούσης, άρχισαν να προεξοφλούν την πτώση της κυβέρνησης το καλοκαίρι.
Η “δημιουργική δημοσιογραφία” όμως δεν μπορεί να καλύψει το χώρο του ίντερνετ και των social media, όπου οι καναλάρχες δεν έχουν ούτε ισχυρή πρόσβαση ούτε πλεονέκτημα.
Στις μεταξύ τους συζητήσεις οι παλιότεροι των καναλαρχών διαβεβαιώνουν πως θα αντιμετωπιστεί με επιτυχία και αυτή η κρίση όπως και όλες οι προηγούμενες κατά τις οποίες κυβερνήσεις άφηναν να εννοηθεί πως θα τους ελέγξουν. Γνωρίζουν όμως και οι ίδιοι πως τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Αφ ενός υπάρχει μια άλλου είδους κυβέρνηση που θεωρεί αναγκαία την εξυγίανση του μιντιακού τοπίου και από την άλλη έχει ισχυρά όπλα. Το πρώτο είναι η ίδια η κοινωνική κατακραυγή για το ρόλο των καναλιών και τα προκλητικά τους προνόμια σε καιρό κρίσης. Το δεύτερο είναι ο διαγωνισμός που πρόκειται να προκηρύξει η κυβέρνηση για τη μόνιμη αδιεοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών. Σε αυτό το διαγωνισμό, υπάρχει πιθανότητα οι άδειες να κριθούν από μηδενική βάση. Δηλαδή η κυβέρνηση δεν θα δώσει μοριοδότηση για όσους έχουν ήδη κανάλια, αλλά θα θέσει αντικειμενικά κριτήρια βιωσιμότητας, επιφάνειας και τρόπου λειτουργίας. Σε αυτή την περίπτωση κανένα από τα μεγάλα κανάλια δεν μπορεί να πάρει άδειες αφού χρωστάνε στις τράπεζες πάνω από μισό δισεκατομμύριο ενώ τα χρέη οι ζημιές τους είναι εξίσου μεγάλες.
Μπροστά στην πιθανότητα απώλειας των αδειών, οι σκληροί καναλάρχες μάλλον θα περάσουν διάφορα στάδια. Από αυτό της αρχικής σκληρής γραμμής έως των πισώπλατων μαχαιρωμάτων για το ποιός θα πάρει άδεια. Και βέβαια όσοι παρακολουθούν ειδήσεις στα κανάλια  δεν θα πλήξουν καθόλου. Θα μάθουν πως η κυβέρνηση έπεσε αλλά δεν το ξέρουν ή πως επίκειται αφελληνισμός των καναλιών με τους ξένους και αλλόπιστους που θα έρθουν να πάρουν τις τηλεοπτικές άδειες, ίσως και πως θα μας πάρουν τα σπίτια οι αριστεροί για μία ακόμη φορά.