Λυσσομανάει βαρδάρης, σαν άγριος καβαλάρης, στα καταλύματα *

Η κυβερνητική δυναστεία (με διάφορες μικροαλλαγές στη σύνθεσή της), για μία οκταετία στο παρελθόν και δυόμισι στο παρόν, μαγάρισε κάθε έννοια τιμιότητας, ηθικών κανόνων και αρχών. 
Αυτή η έλλειψη δισταγμών, η παραβίαση νόμων κι η απουσία δίκης για τα πεπραγμένα της, «ενέπνευσε» μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Λογικό. Σε μία χώρα ανομίας, οι άνθρωποι χάνουν την αίσθηση της δικαιοσύνης και γίνονται κι αυτοί με τη σειρά τους αδίστακτοι. «Η ανομία προσφέρει ευκαιρίες! Γιατί όχι κι εγώ!»
Έτσι, με τούτα και με κείνα, καταντήσαμε μοιραίοι. 
Γίναμε ο «άγνωστος xι» της είδησης, που αναφέρει: «Οδηγός παρέσυρε, σκότωσε, και εγκατέλειψε πεζούς, στο Αιγάλεω». 
Γίναμε οι φρικαλέοι πρωταγωνιστές τής είδησης που περιγράφει ότι: «Στη Χαλκίδα, αντιεμβολιαστές καίνε βιβλία του συγγραφέα Ευγένιου Τριβιζά, προορισμένα για μαθητές». 
Γίναμε ο εθνικός καραγκιόζης της είδησης που ισχυρίζεται πως: «Δεν γνώριζε τις πορνό μπίζνες του στενού του συνεργάτη, δηλώνει ο Αντώνης Κανάκης».

Όλο βραδύς βρυχέται, στέλνοντας αγροικιέται μαύρα μηνύματα

Όταν θωρώ τον πρωθυπουργό σαν ξόανο ανάμεσα σε γενειάδες και ράσα, ντρέπομαι για το Ιράν που τόσο έχουμε αδικήσει, ντρέπομαι το πυθαγόρειο θεώρημα, τον νόμο του Αρχιμήδους, τον Επίκουρο. 
Όταν ακούω Άδωνι, ντρέπομαι τους δασκάλους και τους καθηγητές τής μαθητικής μου ζωής, μου που έδωσαν παιδεία. 
Όταν ακούω Βορίδη, Λατινοπούλου, Κεραμέως ντρέπομαι συγγενείς και φίλους που μαρτύρησαν, άλλος πολύ άλλη λιγότερο για την ευπρέπεια της δημοκρατίας και της ισότητας. 
Κι ακούγοντάς τους χώνομαι σε λαγούμι να περισώσω ό,τι σώζεται από τον ηθικό και πνευματικό υποβιβασμό, από τον άνωθεν κυβερνητικό ευτελισμό. 
Όμως κάθε φορά, έρχεται ένα σύνθημα στο λαγούμι και με σέρνει έξω, τραβώντας με άλλοτε απ΄το μανίκι κι άλλοτε απ’ τα μαλλιά -ανάλογα πόσο έχω βουλιάξει στη λάσπη των ειδήσεων. 
Αυτό το σύνθημα, που είδε το φως, μετά τον βίαιο θάνατο τού Βασίλη Μάγγου, με ταρακουνά πέρα δώθε, να φύγουν οι κοινότοπες απογοητεύσεις και η αυτοδιάλυση. «Και ας μη νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα». 

Στου πρωϊνού το θάμπος, φάνταξε ο έρμος κάμπος γεμάτος μνήματα

Δεν είναι θέμα εμμονών ή συμμετοχής μας σε κάποια επί γης σέχτα που επιβάλει αυτό το «πάντα» σε αρκετούς από εμάς. 
Δεν είναι ιδεολογικός λαβύρινθος χωρίς έξοδο. 
Είναι απλά σαν κι αυτό που ορίζει ο καθένας για να κρατηθεί, ώστε να μην πάει φούντο όταν λυσσομανά μεσοπέλαγα. 
Είναι σαν το χαλινάρι που ξέρει ότι θα πιαστεί ο καβαλάρης όταν δαιμονιστεί ο ταύρος να τον ρίξει κατάχαμα να του πετάξει τα σπλάχνα όξω με τα κέρατα. 
Αυτό το «πάντα» είναι εν ολίγοις, θέμα επιβίωσης, τίποτε πιο σύνθετο ή πιο τρανό. Είναι μία κατάφαση στη ζωή και -δεν το κρύβουμε-, μία ελάχιστη πράξη καλής συμπεριφοράς προς τους πάππους προς πάππους, που είχαν πολεμήσει, για κάθε ελευθερωτή νόμο. 
Πάντα λοιπόν κι ας μη νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε. Αυτό είναι η ζωή, κι όχι απλά το προϊόν μιας μοίρας.

*Το ποίημα, οι αράδες του οποίου έγιναν τίτλος και υπότιτλος, είναι του Μάριου Χάκκα, ο οποίος και το τραγουδά ερασιτεχνικά. 

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr