Lumpenbourgeoisie και οι συνιστώσες της νέας Νεοφιλελεύθερης Δεξιάς (ΝΔ)

Στην Ιστορία των λαών και των πολιτισμών παρατηρούμε ότι ενυπάρχει μια δύναμη που καθορίζει το οντολογικό περιεχόμενο και τους τρόπους του βίου κάθε κοινωνίας. Χωρίς να υπάρχει απαίτηση ερμηνειών και αναζήτησης βεβαιοτήτων, οι άνθρωποι στην αρχή δημιούργησαν και θεμελίωσαν τις κοινωνίες τους με βάση και επίκεντρο την κοινωνικότητα, ως μορφή επιβίωσης, καθώς έπρεπε να αντιμετωπίσουν το αφιλόξενο φυσικό περιβάλλον. 

Όταν οι κοινωνίες αναπτύχθηκαν άρχισε να αναδύεται η διαφορετική αντίληψη που είχε η καθεμιά για το τι σημαίνει ζωή και πώς έπρεπε να οργανωθεί. Βασική προϋπόθεση προς επίτευξη αυτού του στόχου ήταν η επιστήμη και η επιστημονική έρευνα (θεωρητική και πρακτική). Έπρεπε, με λογικά επιχειρήματα, να αποδειχθεί πως η κοινωνία πράττει το σωστό και μέσα από την επιστήμη να εξακριβωθεί και η αλήθεια ως αναγκαιότητα. Έτσι ο τρόπος του βίου όχι μόνο μπορούσε να προσδώσει νόημα στα μέλη της αλλά πολύ περισσότερο να έχει διάρκεια. 

Πρώτοι οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι εισήγαγαν την έννοια της κατηγορίας στην έρευνα, στοχεύοντας στην ερμηνεία και απόδειξη της φυσικής τάξης. Μέσω κατηγοριών λοιπόν αποκαλύπτεται είτε ο ατομοκεντρικός χαρακτήρας της κοινωνίας είτε ο συλλογικός τρόπος. Μια διαλεκτική μεταξύ του Ενός και του Παντός. Τότε είναι που αρχίζει να διαφαίνεται η δημιουργία της δημόσιας σφαίρας, όπου μεταφέρονται οι προτάσεις των σοφών, των φιλοσόφων, των νομοθετών, των δημόσιων λειτουργών και των κοινωνικών φορέων. Με αυτόν τον τρόπο εγκαινιάζεται ο δημόσιος λόγος, η αντιπαράθεση, η κοινωνική και πολιτική κριτική. 

Η κοινωνία δεν είναι μόνο δημιουργός της γνώσης και της σκέψης αλλά διαχειρίζεται όλα τα λογικά σχήματα, που θέτει τόσο ο καθημερινός όσο και ο γενικότερος πολιτισμός. Ο δημόσιος λόγος είναι εκείνη η δύναμη που φέρει την ευθύνη των ερωτήσεων, των απαντήσεων, των ερμηνειών, των λύσεων αλλά και της διατήρησης της ουσίας του τρόπου του βίου και του νοεῖν (νοοτροπία). Πιο απλά μόνο μέσα από τον δημόσιο λόγο και βίο μπορούμε να επικοινωνήσουμε τα ειδικά χαρακτηριστικά, που ερμηνεύοντάς τα δείχνουμε και αποδεικνύουμε για ποιο λόγο ζούμε και υπάρχουμε.    

Ποιά είναι όμως αυτή η ουσία; Εδώ αρχίζουν ίσως τα δύσκολα για τη νέα Νεοφιλελεύθερη Δεξιά (ΝΔ) της χώρας. Κανένας, βέβαια, δεν περιμένει στο δημόσιο λόγο από μια κατακερματισμένη και επικίνδυνη δεξιά, να αποδεχθεί καμιά ευθύνη τόσο της ερμηνείας της ουσίας του Ενός όσο και του Παντός. Πολύ περισσότερο δεν περιμένει να επεξεργαστεί ένα σχήμα σαν αυτό του Ενός με του Όλου. Φυσικά το Παν και το Όλον, στην προκυμμένη περίπτωση, δεν αφορά την κοινωνία γενικότερα αλλά την τάξη την οποία υποτίθεται πως εκπροσωπεί ως συλλογικότητα. Η νέα νεοφιλελεύθερη παράταξη απαγόρευσε και απέκλεισε κάθε αντιπαράθεση και κριτική από τα μέλη αυτής της συλλογικότητας, με τη διαγραφή κυρίως του προέδρου του μεγαλύτερου εμπορικού και βιομηχανικού επιμελητηρίου της χώρας του κ. Κωνσταντίνου Μίχαλου. 

Με άλλα λόγια έστειλε ένα ξεκάθαρο και αντιδραστικό μήνυμα προς την ευρύτερη αστική τάξη, ενημερώνοντάς την ότι ούτε ο τρόπος του βίου αλλά ούτε τα συλλογικά συμφέροντα των μικροαστών, μεσοαστών, μεγαλοαστών και του κεφαλαίου, αφορούν τη νέα νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα της παράταξης. Αντιθέτως, εκπροσωπεί συγκεκριμένα και εντελώς ειδικά και ιδιοτελή συμφέροντα, μια ατόφια και γνήσια Lumpenbourgeoisie. 

Η μεγαλύτερη όμως απόδειξη ότι ο δημόσιος λόγος της αστικής τάξης δέχτηκε ίσως το μεγαλύτερο πλήγμα και δόθηκε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο αυτό το μήνυμα, αφορούσε το ιδεολογικό ή επιστημονικό περιεχόμενο. Το μήνυμα δόθηκε με τη διαγραφή του κ. Ευάγγελου Αντώναρου. Ο κ. Αντώναρος δεν ενσάρκωνε μόνο ιδεολογικά τον κοινωνικο-πολιτικό χώρο της λαϊκής δεξιάς αλλά κυρίως λειτουργούσε (και λειτουργεί) ως φορέας και εκφραστής του παραδοσιακού τρόπου του νοεῖν της κοινωνικής κεντροδεξιάς και της ευρύτερης αστικής τάξης. Ο κ. Αντώναρος δεν εκφράζει μια παρακμιακή ντεμέκ ελίτ κατώτερου επιπέδου.  

Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια που λέμε. Ο δημόσιος λόγος της νέας νεοφιλελεύθερης δεξιάς μετατοπίστηκε προς το φυσικό της χώρο και ήρθε στα ίσια του. Στην άκρα δεξιά. Φυσικά, ο λόγος αυτός δεν αφορά ολόκληρη την αστική τάξη αλλά αυτή της επιχειρηματική και δημοσιογραφική δήθεν «ελίτ» που τον συντηρεί και τον προβάλλει. Ούτε για τον αστικό τρόπο ζωής ενδιαφέρεται ούτε φυσικά ιδεολογία έχει για να νοιάζεται. 

Είναι λογικό, βέβαια, διότι το «ιερατείο» της παράταξης (της νέας νεοφιλελεύθερης) και η «αλλόκοτη ελίτ» που το συντηρούν έχει πολλές συνιστώσες, οι οποίες το συνθέτουν. Από τον αναθεωρητισμό-αντισημιτισμό και τις εκδόσεις των αρνητών του Ολοκαυτώματος, τον ακραίο αντικομουνισμό, ρατσισμό και εθνικισμό της αντιπροεδρίας και των συν αυτώ, μέχρι τις αντικοινωνικές ρητορικές δραστήριων νεοφιλελεύθερων, οι οποίοι μας ενημερώνουν καθημερινά πόσο καλοί και υπάκουοι δούλοι είναι. Αυτοί ονειρεύονται μαζί με ένα χρίσμα και μαζί με μια θέση στα ψηφοδέλτια… μια νέα πολιτική άνοιξη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ωστόσο και τα απομεινάρια του εκσυγχρονισμού και των στρατηγών. Αυτά λειτουργούν περισσότερο ως κολαούζο παρά ως συνιστώσα της, ελπίζοντας να γλιτώσουν καμιά μέρα φυλακή.  

Χωρίς λοιπόν καμιά συμπόνια και συμπάθεια για το κεφάλαιο και την αστική τάξη, θα έλεγα ότι θα πρέπει να νιώθουν και ανακούφιση που δεν εκπροσωπούνται από τη νέα Νεοφιλελεύθερη Δεξιά (ΝΔ). Φαντάσου να είσαι πρόεδρος σε εμπορικά και βιομηχανικά επιμελητήρια, που εκπροσωπούν το σύμπαν του ελληνικού κεφαλαίου ή άλλος σοβαρός κεντροδεξιός, και να έχεις συνομιλίες με υπουργούς ποιότητας τύπου «δημιουργίας ξανά», «πρωταγωνιστών» εν «Δράση», «ενεργειακών αρίστων», «αισχρών και βρωμερών παιδεραστών» και υποψηφίων «hoax δημοσιογράφων». Πολύ δε περισσότερο να έχεις συνομιλίες με πρόεδρο και αντιπρόεδρο που τους διαλέγουν.    

* Ο Ευάγγελος Κωνσταντέλος είναι δρ. Φιλοσοφίας και εικαστικός

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr