Λεονταρισμοί με σιγαστήρα

Tο φλέγον μεταναστευτικό ζήτημα εξαφανίστηκε από το εναρκτήριο εικοσάλεπτο των δελτίων ειδήσεων της ΕΡΤ εντελώς «ξαφνικά», ως διά μαγείας.

Μόλις οι τσέπες γέμισαν και η κατακραυγή για τα καμώματα των απογόνων του Περικλή έλαβε διεθνείς διαστάσεις, ανακαλύψαμε έντρομοι τον μπαμπούλα του κορονοϊού, λες και η επιδημία ξεκίνησε σήμερα. 

Οι απεσταλμένοι και οι ανταποκριτές στον Έβρο το γύρισαν στα τσίπουρα, μέχρι την επόμενη κρίση, που μάλλον θα είναι ολόιδια με την προηγούμενη.

Η προσφυγική θεματολογία θα επιστρέψει στην επιφάνεια μόλις ζητηθούν ευθύνες για την ασύλληπτη ανευθυνότητα όλων των κρατικών φορέων που εμπλέκονται στα «μέτρα προστασίας» από τον δηλητηριώδη ιό.

Δηλαδή, σύντομα. Μόλις θρηνήσουμε τους πρώτους νεκρούς.

Το υπουργείο της Υγείας παίζει άμυνα ζώνης δίχως επαφές, σαν αυτές που αποστρεφόταν νέος ο Κικίλιας. Τα αεροδρόμια ελέγχουν τους επιβάτες με ερωτηματολόγια. Ο ΕΟΔΥ κωφεύει, ακόμα και όταν ο βήχας του φοβισμένου πολίτη γίνεται επίμονος. Η Εκκλησία ενθαρρύνει τους πιστούς να αντιμετωπίσουν την απειλή με το μολυσμένο κουταλάκι της θείας μετάληψης και κρατάει τους ναούς ανοιχτούς.

Και κάπως έτσι, τρέχουμε όλοι χαρωποί προς τον 14ο αιώνα. Από κάποια σατανική μορφή θείας δίκης βουτηγμένη στο κάρμα, ορισμένα από τα επιβεβαιωμένα κρούσματα ανήκουν σε προσκυνητές θρησκευτικής εκδρομής, στους Αγίους Τόπους.

Υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα που αντιμετωπίζει το πρόβλημα τόσο αψήφιστα όσο η αδάμαστη Ελλάδα; Ίσως η Βρετανία, που πιστεύει ότι τα κλειστά σύνορα του Brexit την προστατεύουν από πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν.

Όταν τα δικά μας κλειστά σύνορα εμφανίστηκαν, επιτέλους, στα κρατικοδίαιτα δελτία, σε δεύτερο πλάνο πια, ήταν  πασπαλισμένη με τα γνώριμα πολίτικα μπαχαρικά.

«Τουρκική προκλητικότητα», «όργιο προπαγάνδας», «περιπολίες του ελληνικού στρατού», «εθνική ομοψυχία» και τοιαύτα επικολυρικά από το κατά φαντασία μέτωπο. Συσσίτιο εθνικοπατριωτικού σανού, σερβιρισμένο κατά ριπάς.

Ούτε κουβέντα για τη ένοπλη εθνοφυλακή, που λυμαίνεται την από δω πλευρά των συνόρων, ενισχυμένη από αιμοβόρους ξενόφερτους φαιοχίτωνες.

Ούτε κουβέντα, για τα βίντεο που φαίνεται να στοιχειοθετούν την – αρχικά διαψευδόμενη – ύπαρξη νεκρού μετανάστη από ελληνικά πυρά.

Ούτε κουβέντα, για τη διεθνή απομόνωση μιας Ελλάδας που περιθωριοποιείται ακόμα και από τους συμμάχους της.

Ούτε κουβέντα για τις πατσαβούρες που εκτοξεύει προς το μέρος μας η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ.

Ούτε κουβέντα για τις επαίσχυντες πράξεις αυτοδικίας, που πολλαπλασιάζονται με την ανοχή – αν όχι τη συνέργεια- των ελληνόψυχων αρχών.

Ούτε κουβέντα, για τους «ηρωικούς ακρίτες μας», που ποζάρουν πανηγυρικά κραδαίνοντας ως κειμήλιο το παπουτσάκι ενός πνιγμένου παιδιού.

Ούτε κουβέντα, για τα γαλανόλευκα καμάκια και ψαροντούφεκα με τα οποία επιχειρείται η βύθιση ή απομάκρυνση φουσκωτών σκαφών με πρόσφυγες.

Όλα αποδίδονται στην προπαγάνδα του Ερντογάν, στις ακταιωρούς των απέναντι και στην περιβόητη «τουρκική προκλητικότητα», που, ακούσαμε σήμερα, «ξεπέρασε κάθε όριο».

Προέχει βλέπετε να τονωθεί το εθνικό φρόνημα, ώστε να αποσοβηθεί αυτό που ακόμη και κορυφαίοι υπουργοί της κυβέρνησης αποκαλούν «εισβολή» των «λαθρομεταναστών».

Αλίμονο, όμως. Οι λεονταρισμοί μας έχουν σιγαστήρα, μην τυχόν και ακουστούν από τα λάθος αυτιά.  

Εφ’ όσον δεν κάνουμε το παραμικρό για να ενοχλήσουμε τον προκλητικό σουλτάνο, εχθρός είναι, επισήμως, ο μετανάστης.

Ειδάλλως, όλο και κάποιο διάβημα θα είχαμε απευθύνει, όλο και κάποιον πρέσβη ή πρόξενο θα είχαμε απελάσει, όλο και κάποιο βέτο θα είχαμε θέσει.

Αλλά πώς να το βάλεις με το τέρας, όταν είσαι ξεβράκωτος και βαστάς σφεντόνα; Ο άοπλος και εξαθλιωμένος πρόσφυγας, περισσότερο ξεβράκωτος και από εσένα τον ίδιο, είναι ένας αντίπαλος πολύ πιο βολικός.

Και αν τύχει και ξυλοκοπηθεί και κανένας ξένος δημοσιογράφος που επιχειρεί να κρατήσει ίσες αποστάσεις δίχως να παρασύρεται από τις προπαγανδιστικές κονταρομαχίες, θα χαρακτηρίσουμε το ατυχές περιστατικό παράπλευρη απώλεια, από εκείνες που παρατηρούνται σε κάθε πόλεμο.

Ας καθόταν σπίτι του, στο κάτω – κάτω. Ποιος τον φώναξε στη μπάτε σκύλοι αλέστε χώρα μας; Ο ίδιος που φώναξε και τους μετανάστες;

Πώς είπατε; Δεν έχουμε πόλεμο; Ας μην αφήνουμε την αλήθεια να λερώνει ένα ωραίο αφήγημα.

Τα γερμανικά μάρκα που γέμισαν τον κουμπαρά κατόπιν της ανακατωσούρας έφεραν μια κάποια νηνεμία στα σύνορα και έστρεψαν αλλού τον ανεμοδείκτη.

«Προχωράμε στη δημιουργία κλειστών δομών για τους μετανάστες στην ενδοχώρα», επιμένει το γκουβέρνο,  φλερτάροντας επίμονα με τις κόκκινες γραμμές της διεθνούς νομιμότητας.

Όσο πιο ενδοχώρα, τόσο ευχερέστερη θα είναι η δράση των οπλισμένων πολιτοφυλάκων που υποκαθιστούν αστυνομία, στρατό και κυβέρνηση. Στον Έβρο και στα νησιά μας βλέπουνε ξένοι άνθρωποι, οπότε είναι δύσκολο να τιμήσουμε την κληρονομιά του Κατσίφα.

Αν υπάρχει παράνομος σε αυτή την πολύκροτη υπόθεση, δεν είναι ο μετανάστης, αλλά ο ένοπλος κατσαπλιάς που συλλαμβάνει, ξυλοφορτώνει και αύριο θα δολοφονήσει (αν δεν το έκανε ήδη).   

Ο ίδιος και όσοι τον ενθαρρύνουν. Άλλοι με στολή, άλλοι με κοστούμι, άλλοι με ράσα.

Παπάδες ευλογούν τις κυνηγετικές καραμπίνες που σημαδεύουν αθώους ανθρώπους (ενίοτε χριστιανούς), πλούσιοι επιχειρηματίες στέλνουν στα σύνορα εφόδια εκτραχύνοντας το αισθητήριο των αποβλακωμένων από την μπάλα ακολούθων τους και οι τοπικές αρχές κοιτάζουν αλλού, αφού η βρώμικη δουλειά διεκπεραιώνεται με στεγνά τα δικά τους πόδια.

Ο αχαλίνωτος εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας χτυπάει κόκκινο πλέον, με ηθικό αυτουργό τον αυτοδύναμο παραθεριστή που όταν το επιτρέπουν οι διακοπές του παριστάνει τον στρατάρχη.

Αυτός δεν ήταν που κατήργησε το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, μέσα στο πρώτο τριήμερο της πρωθυπουργικής θητείας του; Αυτός ήταν.

Όταν ανακοινώθηκε ότι οι σχετικές υπηρεσίες πέρασαν στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, το μήνυμα προς τον αστοιχείωτο λαουτζίκο ήταν σαφές και εκκωφαντικό.
«Πρέπει να προστατευτούμε από τον Χασάν. Και επειδή εμείς είμαστε ανίκανοι και άλλωστε έχουμε δουλειές στα Εξάρχεια, ο πολίτης οφείλει να πάρει την κατάσταση στα δικά του χέρια».