Κυβέρνηση ανίκανη να κλάψει

Χρειάζεται μεγάλη εσωτερική δύναμη για να μπορέσει κάποιος να εκφράσει το συναίσθημά του με αυθεντικό τρόπο. Αν δεν διαθέτει αυτή τη δύναμη, τι να σου κάνει ο αμερικανός image maker ή η υπόδειξη στο σκονάκι «εδώ κλαίμε»;

Η επικοινωνία εξ άλλου δεν ψευδομαρτυρεί μαρτυρία ψευδή. Στόχο έχει να αναδείξει την πρώτη ύλη, όχι να την παρουσιάσει ως κάτι που δεν είναι.

Αν λοιπόν η κυβέρνηση δεν μπορεί εκ του φυσικού της να νιώσει, να συμμεριστεί, να σεβαστεί, δεν θα το βγάλει όσο κι αν προσπαθήσει, όσο μισοξυρισμένη και συνοφρυωμένη εμφανιστεί στα συντρίμμια. Η κυνική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν διαθέτει στρεσσογόνες ορμόνες. Πως να εκφράσει συναισθήματα που δεν έχει; Είναι μία κυνική κυβέρνηση που μετράει κάθε ευρώ. Τα κέρδη πάνω από την ανθρώπινη ζωή, την εργασιακή ασφάλεια, τη δημόσια παιδεία και υγεία. Τα κέρδη πάνω από τα τραίνα…

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι σκληρή κατασκευή, πανάκριβης υπερπαραγωγής, ενός στυγνού συστήματος μεγάλων συμφερόντων. Δεν προνόησαν όμως να κλαίει όταν χρειαστεί. Να αισθάνεται δηλαδή ανθρώπινο πόνο.

Γι΄αυτό ο πρωθυπουργός είναι τόσο κυνικός κι οι υπουργοί έχουν ανάγκη υποδείξεων πότε να επικαλεστούν τον σεβασμό για τον πόνο των άλλων. Κλαίμε όταν ταυτιζόμαστε, όταν συμπάσχουμε με τους άλλους ανθρώπους.

Πώς στο κέρατο να απαιτήσουμε ενσυναίσθηση από μία κυβέρνηση που δεν πήρε ούτε μία φορά, μήτε καν στα νιάτα της, στο βραδινό δρομολόγιο Αθήνας Θεσσαλονίκης;

Πως να μην χρειαστεί image maker o πρωθυπουργός για να βγει να πει το διάγγελμα και να δείχνει ότι διακατέχεται από βαθιά αγωνία, όταν έχει ξεστομίζει τη φράση «κάποιοι είναι εξαρτημένοι από το μισθό τους»; Κι από το τραίνο τους…

Θα του βάλουν τα ίδια ρούχα που φορούσε το πρωί στην περιοδεία, δεν θα του βάλουν make up, θα του υποδείξουν το ύφος, μπας και το σώσουν. Και στον πρώην υπουργό Συγκοινωνιών θα του σημειώσουν στο λόγο του, που να πονέσει…

Την ίδια στιγμή η κοινωνία θρηνεί βουβά, σαστισμένη. Εντός είναι της γεμάτη δάκρυα. Σιωπηλά, συνωστίζεται στα νοσοκομεία και τα ιατρικά κέντρα να δώσει αίμα.

Κι αν έθαψε φίλους και συγγενείς τα δύο χρόνια του κορονοϊού. Κι αν θρήνησε καμένη γη και περιουσία το καλοκαίρι του 2021. Κι αν γονάτισε από την ακρίβεια του τελευταίου χρόνου. Και τώρα αυτό. Πολύ σύντομα θα ακουστεί η κραυγή της.

Βαθύς λάκκος π’ άνοιξε κάτω από τα πόδια μας. Γιατί αυτή τη φορά ο χάρος θέρισε τον ανθό της κοινωνίας, τη νεολαία. Είμαστε πολλοί που ξέρουμε τον ένοχο και μας είναι γνωστή η αιτία, «κάθε ευρώ μετράει…» Καιρός να γίνουμε περισσότεροι.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr