Κύριάκος… με δύο τόνους

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης

Το είπε ξεκάθαρα στη χθεσινή του ανακοίνωση ο λογογράφος του Βαγγέλη Μαρινάκη. «Δηλώνω κατηγορηματικά ότι ουδεμία σχέση έχω με τη ΝΔ και τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, ενώ έχω βοηθήσει την κυβέρνηση και στο πλαίσιο αυτό έχω συναντηθεί με τον κ. Τσίπρα πολλές φορές στο Μέγαρο Μαξίμου».

Το σήμα μεταδόθηκε ακαριαία και η «γραμμή» -απελπισίας- από χθες, είναι πως η συναναστροφή της κυβέρνησης με επιχειρηματίες με τους οποίους -παρά τις διαψεύσεις- η ΝΔ έχει στενότατη σχέση, είναι όχι μόνο δεδομένη, αλλά και ποινικό αδίκημα. 

Δεν κατανοούν το αυτογκόλ. Δεν τους ενδιαφέρει πως προσβάλλουν τη νοημοσύνη και την αντίληψη κόσμου. Πολλώ δε μάλλον, την πρόσφατη μνήμη τους. Γιατί όμως να αφήσουμε την πραγματικότητα να μας χαλάσει μια νέα «γάτα Ιμαλαΐων;», σκέφτονται πανικόβλητοι.

«Αυτοί είναι σαν εμάς» λένε λοιπόν από χθες τα στελέχη της ΝΔ. Τέσσερις λέξεις που συνθέτουν το έσχατο επιχείρημα αντιπολίτευσης και της διαπλοκής κατά της κυβέρνησης. Την απώλεια του “ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς”.

Προσπαθούν να φτιάξουν αφηγήματα. «Και αυτοί συναντούν τους επιχειρηματίες μας», «και αυτοί έχουν οφσόρ», «και αυτοί είναι πλούσιοι με ακίνητα», «είναι αριστεροί με δεξιά τσέπη»… και τι δεν έχουν πει. Μόνο «και αυτοί έχουν μητσοτάκηδες», δεν έχουμε ακούσει ακόμα. Για τέτοια αυτο-υπονόμευση μιλάμε.

Ο γνωστός οσφυοκάμπτης Άδωνις Γεωργιάδης, που το αμέσως προηγούμενο διάστημα δημοσίευε καθ’ έξιν “αθωωτικές” αναρτήσεις στο Twitter, για το Βαγγέλη Μαρινάκη, έπιασε αμέσως τη νέα «γραμμή» του «καθοδηγητή». Από κάπου πρέπει να πιαστεί και αυτός ο άμοιρος. Σαν τον κολαούζο… το ψαράκι που ακολουθεί τον καρχαρία και του καθαρίζει το δέρμα και τρώει τα αποφάγια του.

Αυτό που δεν καταλαβαίνει -είτε από ανάγκη, είτε από επιλογή- ο οποιοσδήποτε διεφθαρμένος πολιτικός, είναι πως έρχεται η -δυστοπική- ώρα που κανένας μεγαλο-επιχειρηματίας δε θα έχει ανάγκη τους «Κυριάκους» και τους «Αδώνιδες» αυτού του κόσμου. Θα βγουν από μόνοι τους και μεγαλοπρεπώς “μπροστά”, γιατί η κοινωνία θα έχει ξεπεράσει προ πολλού το ψυχολογικό όριο αντίστασης. Η φριχτή, μιντιακή και οικονομική χειραγώγηση πληθυσμού, που έχει ως στόχο ένα συλλογικό πανικό και παράκρουση, θα έχει κάνει τη δουλειά της.

Η ξεκάθαρα πολιτική παρέμβαση του Βαγγέλη Μαρινάκη δεν έχει μόνο νομικά, πολιτικά ή κοινωνικά χαρακτηριστικά. Είναι πάνω απ όλα μια κραυγή αγωνίας για το μέλλον (του) της παράταξης (του). Αυτή τη στιγμή θα χρειαζόταν ως πρόεδρο της ΝΔ, έναν πολιτικό σύμμαχο με πυγμή, όχι τον… “δεν κάμει το παιδί“.

To πρόβλημα φυσικά δεν είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν είναι καν οι επιφανείς λεφτάδες και το χρεοκοπημένο σύστημα, που εκπροσωπεί.

Το πρόβλημα είναι αυτοί -ανάμεσά μας- που έχουν πειστεί ότι τους αντιπροσωπεύει ένας Μητσοτάκης… και μάλιστα η χειρότερη -ζώσα- εκδοχή του μητσοτακισμού.

H μεγαλύτερη ήττα μας, σαν κοινωνία, δεν ήταν ποτέ η παράδοση των όπλων. Είναι το ξεφύσημα μικροαστικής ανακούφισης. Το… “τι να κάνουμε ρε φιλαράκι, έτσι είναι ο κόσμος, δεν αλλάζει”.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr