Κυρία Πίτσα Παπαδοπούλου, είστε πιο πολύ Βίβιαν Λι ή Άννα Μανιάνι;

Μια ορμητική συζήτηση με τη μεγάλη λαϊκή τραγουδίστρια λίγο πριν ανέβει στο πάλκο! 

Πίτσα Παπαδοπούλου

Το ραντεβού με την Πίτσα Παπαδοπούλου ορίστηκε για το «Περιβόλι του ουρανού», το χώρο που εμφανίζεται αυτόν τον καιρό με τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Στέλιο Διονυσίου και την Ασπασία Στρατηγού.

«Δεν έχω να πω πολλά» την άκουσα να μου λέει ανόρεχτα στο τηλέφωνο την προηγούμενη, γι’ αυτό ίσως επιθυμία της ήταν να συνομιλήσουμε όση ώρα θα ετοιμαζόταν στο καμαρίνι της. Πήγα πέντε λεπτά νωρίτερα στο μαγαζί. Δε χρειάστηκε να περιμένω πολύ, αφού έφτασε «Εγγλέζα» στο ραντεβού μας. Μου είπε να την ακολουθήσω στο καμαρίνι της και μέχρι να διασχίσουμε τα καλοστρωμένα τραπέζια, τα έτοιμα για τον κόσμο, την έβλεπα να ασχολείται όλο φροντίδα με τους σερβιτόρους, κορίτσια κι αγόρια. Όταν μπήκαμε στο καμαρίνι της, δε μπορούσα να μη σχολιάσω πως είναι μικρό για την εμβέλεια της.

«Μήπως είστε κλειστοφοβικός;» με ρώτησε καλοσυνάτα και κάπως έτσι ξεκίνησε η αυθόρμητη κουβέντα μας: Εκείνη μπροστά σ’ ένα μεγάλο καθρέφτη με τα αξεσουάρ κάθε καλλιτέχνιδας λίγο πριν βγει στη σκηνή κι εγώ σε μια καρέκλα δίπλα της…

Θα πιείτε κάτι;

Ευχαριστώ, παρήγγειλα μια κόκα – κόλα…

Μα δε θέλετε ένα εσπρεσσάκι;

Καφέ τέτοια ώρα; Δε θα κοιμηθώ το βράδυ και δεν πρόκειται να ξενυχτίσω όπως εσείς άλλωστε…

Μήπως θέλετε και κάτι άλλο;

Όχι, όλα καλά. Ας ξεκινήσουμε. Εσείς κάντε τη δουλειά σας κι εγώ θα ρωτάω…

Μα ναι, δε γίνεται κι αλλιώς.

Πόσα χρόνια κρατάει αυτή η διαδικασία του φτιαξίματος μπροστά στον καθρέφτη;

(χαμογελάει) Μια ζωή, μια ζωή…

Το κάνετε πάντα με την ίδια διάθεση;

Όχι, όχι. Είναι δυνατόν να θες κάθε μέρα νά’σαι βαμμένη; Πολλά χρόνια στη ζωή μου δεν βαφόμουν εγώ. Εκτός από ένα κραγιόν που κι αυτό τό’βαλα πρώτη φορά ως μεγάλη γυναίκα. Στη δουλειά με κορόιδευαν. Ένα ρουζ έβαζα, λίγο τα ματόκλαδα, αυτό ήταν όλο.

Έχετε ωραία επιδερμίδα ούτως ή άλλως.

Εντάξει, τώρα πια χρειάζεται. Και πάλι ευχαριστημένη είμαι, μια χαρά είμαι, δόξα τω θεώ να λέμε. Εδώ υπάρχουν κοριτσάκια μικρά πού’χουν χίλια προβλήματα. Όπως όλος ο κόσμος. 

Η εμφάνιση δεν αποτελεί και κάνα σημαντικό ζήτημα.

Όχι βέβαια. Όταν προσέχεις, σέβεσαι και τον άνθρωπο που πληρώνει για να έρθει να σ’ ακούσει. Μόνο απ’ αυτή την άποψη θέλω την περιποίηση.

Νιώσατε ποτέ ασφυκτικά απ’ την υποχρέωση αυτή απέναντι στο κοινό;

Οπωσδήποτε, αυτή είναι αρχή. Πως δεν είναι καταπίεση; Τη μια μπορεί νά’χεις στενοχώρια, ένα πρόβλημα, ένα πένθος, είναι σοβαρά πράγματα αυτά, δεν παίζουν…

Σαν να είστε ηθοποιός.

Όχι «σαν». Είμαι ηθοποιός! Ένα ρόλο δεν παίζω κι εγώ κάθε βράδυ; Δεν μπορεί να έρχεται ο καθένας και να είναι υποχρεωμένος να σε βλέπει στενοχωρημένη ή θλιμμένη. 

Τα μαθαίνετε εύκολα τα τραγούδια, κυρία Παπαδοπούλου, τους στίχους;

Ναι, αλλά όχι τώρα πια. Παλιά τα ακούγαμε μια φορά και τα μαθαίναμε. 

Ενώ σήμερα είναι θέμα όρασης – συγκέντρωσης;

Γράμματα μαθαίνουμε όταν είμαστε μικροί. 

Ότι μάθαμε, μάθαμε;

Ε, όχι, δεν αφήνουμε κάτι να πέσει κάτω. 

Έτσι μάλλον δεν θ’ αφήσατε να πέσει κάτω και ένα ιδιαίτερο τραγούδι που σας έδωσαν ο συνθέτης Γιώργος Καγιαλίκος και ο ποιητής Δημήτρης Λέντζος.

Ποιο;

Αυτό με την κακιά λέξη που δε θέλατε να την πείτε.

Α, και την είπα τελικά! Αυτό δεν ήταν που έλεγε «πουτάνα»;

Μάλιστα!

Αυτός ο Λέντζος! Τι εξαιρετικά παιδιά! Κι αυτός ο Καγιαλίκος! Όντως ήταν ένα πάρα πολύ ωραίο τραγούδι.

Θα το λέγατε ποτέ σε ένα σχήμα;

Όχι, δεν θα τό’λεγα – ας πούμε – σ’ αυτό το μαγαζί ή θα πρέπει να είναι ειδική ώρα για να πεις ορισμένα τραγούδια. Ή θα ήταν και ειδική η σκηνή, στην οποία θα παρουσίαζα ιδιαίτερα τραγούδια.

Ιδιαίτερα τραγούδια εσείς έχετε κάνει εδώ και πολλά χρόνια με δημιουργούς όπως ο Σαραγούδας, ο Τρανταλίδης, ο Κουμπιός, ο Νικολούδης.

Τα έκανα και είμαι ευχαριστημένη και τους ευχαριστώ όλους. Πρόκειται για ιδιαίτερες και διαχρονικές δουλειές, πιστεύω.

Γίνατε κατά ένα τρόπο από λαϊκή, «ethnic» τραγουδίστρια.

(γυρνάει και με κοιτάει παράξενα) Εγώ; Εγώ να νιώθω έτσι; Μη μου λες τέτοια πράγματα εμένα, δεν θα σου πω τίποτα τέτοια…

Γενικά ή με μουσικούς όρους, εννοείτε;

Γενικά με όρους του τύπου «Α, εγώ λέω αυτό, άρα είμαι αυτό». Εμένα όταν μ’ αρέσει κάτι, ότι και νά’ναι αυτό, θα το πω! Αν δεν μ’ αρέσει, δε μπορώ να το τραγουδήσω! Είναι αδύνατον να τραγουδήσω άμα δεν μ’ αρέσει, δεν μπαίνει στο στόμα μου. Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι στη δουλειά που πρέπει να πουν κάτι και το λεν. Εγώ δε μπορώ.

Να τραγουδάτε δηλαδή από υποχρέωση ή από πίεση.

Ναι. Μπορεί να περνάνε ώρες κι εγώ να μη μπορώ να το τραγουδήσω.

Τραγουδάτε για πάρτη σας ή για το κοινό από κάτω;

Δεν «πάει» κάτω το τραγούδι αν εσύ δεν το νιώσεις, δε φτάνει κάτω. Είναι αλυσίδα: Αν δε νιώσεις εσύ ότι το λες, ότι το ερμηνεύεις, τι να πει κι ο από κάτω;

Κάθε φορά καταβάλλετε προσπάθεια να «περάσετε» το τραγούδι σας;

Αλίμονο. Γιατί λέμε «Γέλα, παλιάτσο»; Κοίτα, επειδή αυτά δεν μου τα ρωτάνε, θα σας πω ότι καμιά φορά βαριέμαι αυτό που κάνω τούτη τη στιγμή. Βαριέμαι να μετακινηθώ ως εδώ, να πιάσω τα πινέλα, μόλις όμως πιάσω το μικρόφωνο, τα ξεχνάω όλα. Είμαι εκεί, στρατιώτης!

Αν πατούσατε όμως ένα κουμπί κι απ’ το σπίτι σας κατευθείαν στο πάλκο;

Κι εκεί στρατιώτης θά’μουν πάλι. Δε μπορείς να κάνεις αλλιώς. Έχεις υποχρέωση απέναντι στον κόσμο που σ’ αγαπάει και σου δείχνει την αγάπη του. Γιατί να τον κοροϊδέψεις;

Δεν είναι σωστό κιόλας.

Όχι, μην τραγουδάς καλύτερα! Μια, δυο, ο κόσμος θα το καταλάβει. Δεν μπορείς να τον γελάσεις, ο κόσμος τα βλέπει αυτά τα πράγματα. 

Πόσο συχνά θυμάστε τη μανούλα σας που είχε ωραία φωνή;

Τη μάνα μου δε θυμάμαι συχνά; Μέρα – νύχτα κι έχω και την ευχή της. Είχε υπέροχη φωνή, αλλά τραγουδούσε για εκείνη. Τραγούδαγα κι εγώ στο σπίτι, όπως κι ο αδερφός μου, επίσης με καταπληκτική φωνή. Εμείς απ’ τη Μακεδονία, ξέρετε, οι πιο πολλοί τραγουδάμε.

Εσείς και οι Κρητικοί.

Ακριβώς. Και όπου υπάρχει προσφυγιά. Καλά, εγώ βγήκα εξαιτίας του αδερφού μου στο τραγούδι, όχι ότι θα γινόμουν τραγουδίστρια. Ο αδερφός μου με πήγε να μ’ ακούσουν.

Μιλάμε για το 1966;

Το ’66 προς ’67. Με άκουσε ο Στέλιος Χρυσίνης, μεγάλος δάσκαλος. Ο αδερφός μου είχε ψώνιο με το τραγούδι και με την κιθάρα. Όταν ήρθε στην Αθήνα, πήγε και γνώρισε όλους αυτούς τους ανθρώπους.

Ήταν γνωστός στο χώρο;

Όχι, καλέ, 18 χρονών ήτανε, αλλά τους είχε γνωρίσει. «Δάσκαλε» είπε του Χρυσίνη, «να σου φέρω την αδερφή μου να την ακούσεις;» Μόλις είχαμε μετακομίσει στην Αθήνα με τους γονείς μας, που ήθελαν να βρουν την τύχη τους. Από προσφυγιά σε προσφυγιά, που λέμε…Άσ’ τα…Την ίδια μέρα έγινα τραγουδίστρια, ανέβηκα στο πάλκο το ίδιο βράδυ. 

Ποιο τραγούδι ήταν το πρώτο σας μπροστά σε κοινό;

Με είχαν ακούσει ο Χρυσίνης και ο Παγιουμτζής. Με πήγαν στον Ζαμπέτα κι αυτός μ’ έβγαλε το πρώτο βράδυ με τη Βίκυ Μοσχολιού μαζί. Με τη Βίκυ δουλέψαμε εδώ, κάναμε και εξωτερικό. Το πρώτο τραγούδι που έλεγα ήταν τα «Ξένα χέρια». Εγώ ήξερα όλα τα αντρικά τραγούδια, όλο τον Καζαντζίδη, και τα «Ξένα χέρια». 

Της Καίτης Γκρέυ.

Ναι. Κι ας ήταν η αγαπημένη μου η Γιώτα Λύδια! «Η μικρή Γιώτα» με φώναζαν και μένα μ’ άρεσαν τα λυπητερά τραγούδια. 

Ανέκαθεν;

Αχ, δυστυχώς…

Ο κόσμος δεν περνάει καλά με τα λυπητερά τραγούδια;

Όχι πάντα. Δεν είναι να «είσαι» μόνο εκεί, αλλά πάντα ένα τραγούδι κάτι μας θυμίζει.

Ταυτιζόμαστε.

Έτσι, έτσι, με όλα ταυτίζεσαι, δεν το συζητάμε αυτό.

Ο πόνος της απώλειας είναι πιο ισχυρός απ’ αυτόν της καψούρας;

Καψούρα είναι πια μια λέξη ξεφτισμένη, μη σου πω και ξεφτιλισμένη. Προτιμώ της αγάπης, του πάθους…Καψούρα δεν ταιριάζει πουθενά, δεν μ’ αρέσει αυτή η λέξη για μια αγάπη που σε πονάει ή σε πικραίνει. Καμιά φορά μου λένε «Καψούρικα τραγούδια τραγουδάς»…Δεν τραγουδάω μόνο καψούρικα. Ο Πάριος καψούρικα τραγουδάει ο άνθρωπος; Τραγουδάει τραγούδια αγάπης. Σ’ αυτό που με ρωτάς, είναι άλλο τό’να, άλλο τ’ άλλο! Η απώλεια είναι απώλεια. Η αγάπη, αλήθεια είναι, έρχεται και φεύγει και το ξέρουμε. Γεγονός είναι, δεν μπορώ να πιστεύω ότι μόνο μια φορά αγαπάει κανείς. Μακάρι να υπάρχουν τέτοια πράγματα, αλλά δεν νομίζω, δεν το ξέρω. 

Εσείς πάντως είχατε την αγάπη του Καζαντζίδη. Σας λάτρεψε και ήθελε να τον σιγοντάρετε.

Ναι, ναι. Μεγάλωσα με τον Καζαντζίδη και τη μαμά μου, αυτά ήταν τα ακούσματα μου. Μόνο αυτές οι δυο φωνές με κάνανε κι έκλαιγα. Που να καταλάβαινα τότε τι σήμαινε να γράψω τη φωνή μου μαζί με τη δική του; Μεγάλη υπόθεση, τεράστιος καλλιτέχνης, αλλά όταν είσαι νέος κι έχεις άγνοια, δεν τα καταλαβαίνεις όλα με την αξία τους. 

Πάντως από το ’66 μέχρι το ’80 που βγήκε ο πρώτος δίσκος σας είναι πολλά χρόνια στο κουρμπέτι.

Πολλά είναι, ναι. Μέχρι το ’80 – ’81 είχα κάνει μικρά δισκάκια στη ΜΙΝΟΣ και στη «Βεντέτα», την εταιρεία της Πόλυς Πάνου. Και συμμετοχές είχα κάνει, αλλά δεν τα προωθούσαν οι εταιρείες. Πάλεψα πολύ μέχρι να πάρουν τα πράγματα το δρόμο τους.

Σας ανταγωνίζονταν οι άλλες φίρμες;

Καταρχάς ήμουν μικρή, αλλά και φτασμένη ήδη τραγουδίστρια. Ήμουν πολλά χρόνια στα καλύτερα μαγαζιά με τους καλύτερους!

Πλέσσα, Βοσκόπουλο, Διονυσίου…

Με τους καλύτερους! Που ν’ αρχίσω να λέω ονόματα! Δεν είχα ανταγωνισμό ή αυτό που λένε πόλεμο. Ήταν τέτοιες οι συνθήκες. Δεν ασχολιόταν κανείς με πόλεμο, απλά αυτό νομίζανε, αυτό κάνανε. Ίσως γι’ αυτό δεν έχω κακίες μέσα μου. Αν το σκεφτόμουν έτσι, θα ήμουν μια κακιά και ούτε καμιά θα βοηθούσα, ούτε καμιά θα συμβούλευα. Όχι, θέλανε την τάδε, την προωθούσαν. Αυτό θέλανε, ρε παιδί μου, γιατί να λέω «Το κύκλωμα, εκείνο και τ’ άλλο»; Γιατί να έχω τέτοιες μιζέριες; Εγώ με την αξία μου έκανα πράγματα και ο Θεός μου τά’δωσε μαζεμένα.

Σας παρηγορεί η ύπαρξη του Θεού;

Ναι. Πιστεύω στο Θεό και στη δύναμη Του. Ώρες – ώρες είμαι κι εγώ λίγο…

Αμφισβητείτε;

Όχι, δεν αμφισβητώ. Κάθομαι και μιλάω, λέω «Γιατί να γίνει αυτό;»

Τι πιστεύετε ότι είχε ο Τάκης Μουσαφίρης κι είχαν τέτοιο γκελ τα τραγούδια του;

Αλήθεια! Μόνο αλήθεια είχε ο Μουσαφίρης και την αλήθεια δεν τη σηκώνει κανείς. 

Γράφεται καλό λαϊκό τραγούδι σήμερα;

Το λαϊκό τραγούδι δεν το υποστηρίζει κανείς πια. Και να γραφτεί κάτι, ούτε το παίζουν…

Εσείς πάλι διαπρέψατε πρώτα στο πάλκο και μετά στη δισκογραφία.

Έτσι, έτσι. Μα και πού’ν’τος ο κακομοίρης ο νέος που θα πει λαϊκό τραγούδι; 

Ας πούμε ότι είναι, ότι υπάρχει…

Που είναι σας ρωτάω. Αν μου πείτε, να πάω να τον βρω να του πω συγχαρητήρια.

Κανέναν δεν έχετε βρει ν’ αξίζει τα συγχαρητήρια σας;

Δεν εννοώ αυτό. Λέω ότι δεν έχουν τη δύναμη να «γίνουν», γιατί δεν υπάρχει δισκογραφία. Εμείς παίρναμε χρυσό δίσκο στις 50.000 πωλήσεις και τώρα πήγε στις 3.000! 

Και αν…

Ακριβώς! Αυτό λέω, όχι ότι δεν υπάρχουν καλοί τραγουδιστές. Πάντα θα υπάρχουν καλές φωνές, καλοί συνθέτες. Αν δεν υποστηριχτούν, όμως, πως θ’ ακουστούν τα τραγούδια τους;

Πολύ στενόχωρο να το λέει αυτό ένας τραγουδιστής με την ιστορία τη δική σας.

Ε, πώς, δεν είναι; Εγώ έκανα τη δική μου καριέρα, έκανα ότι ήταν να κάνω κι από δω και πέρα δουλεύω από αγάπη κι από μεράκι. Τα νέα παιδιά τι θα κάνουν; Τίποτα…Αυτά λυπάμαι, εγώ έχω την ιστορία μου, όπως είπατε. Άσε με εμένα…Πόσα να κάνω πια; Τόσους δίσκους έχω, τόσες επιτυχίες, τι άλλο να κάνω; Τώρα μ’ αρέσει να πω ένα καλό καινούργιο τραγούδι, όπως αυτό που κάναμε με τον Καγιαλίκο, ή να κάνω έναν ωραίο λαϊκό δίσκο σαν αυτό με τον Χρήστο Νικολόπουλο που τον επιμελήθηκε κι έβαλε την ψυχή του όλη.

Είστε κατασταλαγμένη.

Τελείως, ναι για! 

Βλέπετε θέατρο;

Μ’ αρέσει.

Πηγαίνετε με την πρώτη ευκαιρία;

Δεν πάω συχνά, γιατί κι η παρέα μου δεν είναι του θεάτρου. Με τα χίλια ζόρια τους τραβάω.

Σας άρεσε το «Λεωφορείον ο Πόθος»;

Εγώ αν τό’χω δει κι αν μου’χε αρέσει; Και τό’χω δει κι όταν πρωτοβγήκε κιόλας! Πιο μπροστά τό’χω δει από σένα!

Καλά, αυτό είναι σίγουρο.

Ε, αυτό εννοώ, δεν κατάλαβες…Τα λέω ακαταλαβίστικα;

Μια χαρά τα λέτε.

Είπα κι εγώ!

Είστε πιο πολύ Βίβιαν Λι ή Άννα Μανιάνι;

Βίβιαν Λι, όπως την είχα δει στο σινεμά, στο «Λεωφορείον ο Πόθος».

Θα τραγουδούσε ποτέ «Έρωτα μου αγιάτρευτε» η Βίβιαν Λι;

Μόνο! Τι άλλο δηλαδή θα τραγουδούσε αυτή; 

(τη στιγμή αυτή, η πόρτα απ’ το καμαρίνι ανοίγει και μια γυναικεία φωνή ακούγεται να λέει: «Μυρίζει happy εδώ μέσα». Η Πίτσα Παπαδοπούλου απαντάει: «Σας ευχαριστώ πάρα πολύ»)

Ποιο είναι το τραγούδι που σας ευχαριστεί να το λέτε πάντα;

Το «Θυσιάστηκα», το «Έρωτα μου αγιάτρευτε» που τό’πα σε δεύτερη εκτέλεση μετά τον Κόλλια.

Ο Κόλλιας που δεν ζει πια. Καλός τραγουδιστής ήταν αυτός.

Καλός…Ιδιαίτερος, δεν ήταν η φωνάρα, αλλά τον αγαπούσαν, είχε πει ιδιαίτερα τραγούδια. Απλός κι ωραίος.

Είχατε γνωριστεί;

Είχε έρθει όταν δούλευα σ’ ένα μαγαζί και μού’ χε πει – δεν θα το ξεχάσω: «Βρε Πίτσα, σ’ ευχαριστώ! Είσαι τόσο απλή και καλή μαζί μου, κοίτα πως είναι όλοι εδώ μέσα»…

Ισχύει, είστε ζεστός άνθρωπος, δεν έχετε ντιβισμούς και τέτοια. Θα’χει να κάνει και με την ποντιακή καταγωγή σας.

Δεν ξέρω, μανούλα μου, σάμπως ξέρω; Οι άνθρωποι εξελισσόμαστε, μαθαίνουμε, κάθε μέρα προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι. Εγώ τουλάχιστον το προσπαθώ και κάποτε δεν ήμουν όπως είμαι σήμερα. Όλα αυτά που συνέβησαν στη ζωή μου με κάνουν να αναθεωρώ και να βελτιώνομαι.

Πέντε λεπτάκια θα σας κρατήσω ακόμα.

Α, γιατί; Σε ζάλισα;

Εγώ μήπως σας ζάλισα, βγαίνετε σε λίγο.

Όχι, κάτσε, έχουμε ώρα, αγόρι μου.

Πείτε μου τότε αν η ζωή σας είχε πολλά πάνω και κάτω.

Κάνουμε μια δουλειά με τα πάνω της και τα κάτω της. Και πολλές φορές έφυγα με κλάματα, απογοητευμένη, στενοχωρημένη, άλλες χαρούμενη. Αλίμονο να ήταν όλα «πάνω», τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται.

Πως μετριέται η ευτυχία;

Ευτυχία σε ποιο επίπεδο;

Στα πάντα.

Ευτυχισμένος νά’σαι που έχεις την υγειά σου, που δεν γεννήθηκες σακάτης, αλλά με δυο πόδια και χέρια, τότε πρέπει νά’σαι χαρούμενος και να νιώθεις ευγνωμοσύνη. Να ξέρεις να μη ζητάς παραπάνω πράγματα απ’ όσα σου δόθηκαν. Υπάρχει και Θεός απάνω και βλέπει. Είναι μαθήματα όλα αυτά στη ζωή μας κι εγώ απ’ όλα έχω περάσει.

Έχετε βοηθήσει νεότερες τραγουδίστριες;

Όποτε μπορούσα, ναι, με μια συμβουλή μου, με κάτι, να πω μια καλή κουβέντα. Εγώ όμως δεν γράφω, δεν είμαι συνθέτις.

Προσπαθήσατε ποτέ να γράψετε κάτι δικό σας;

Όχι..Όταν δεν ξέρεις μουσική…

Μπορεί να σκαρώσετε μια μελωδία.

Τι; Τζου-τζου-τζου και τέτοια; Όχι…Θέλω ότι κάνω να το κάνω τέλεια, δε μπορώ να λέω τάχα μου γράφω.

Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια που είχατε ένα σχήμα με τον Νταλάρα. Στην αφίσα έγραφε «Και η κυρία Πίτσα Παπαδοπούλου» κι εγώ σκεφτόμουν ότι είστε όντως κυρία και είναι άκυρο να το γράφει μια αφίσα.

Τώρα αυτά είναι κόλπα του μάρκετινγκ, «Κυρία» και σιγά το πράγμα…Εμείς ήμασταν παιδιά που παίζαμε παρέα με τον Νταλάρα. Από παιδιά γνωριζόμαστε. Και με τον Χρήστο Νικολόπουλο είμαστε παιδικοί φίλοι. Εγώ δεν ανακατεύτηκα στην αφίσα που λέτε, δεν ξέρω γιατί το κάνανε.

Αλήθεια, με μαρκίζες και ποιος θα μπει πρώτο όνομα, είχατε ισχυρή γνώμη;

Όχι, αλλά κανονικά πρέπει να ξέρει κανείς που θα μπαίνει ο καθένας. Καμιά φορά γίνονται λάθη…

Κι εσείς αποχωρείτε από το σχήμα;

Όχι, δεν έτυχε. Σε δική μου αφίσα όμως έβαλα τραγουδιστή άγνωστο. Πολύ καλός, αλλά δεν είχε ακόμη δισκογραφία.

Για παλιά μιλάτε;

Τον Πασχάλη Τερζή λέω. Ήταν πολύ καλός στη Θεσσαλονίκη που ξεκινούσε.

Πάτε ακόμη Θεσσαλονίκη, τραγουδάτε εκεί;

Πάντα πήγαινα, τώρα δεν πάω.

Γιατί αυτό;

Όχι δεν πάω. Τυχαίνει…Πάντα πήγαινα και πάντα περνάω καλά. Τώρα είχαμε πάει με τον Χρήστο και τον Στέλιο και παίξαμε στο Καζίνο. Πρώτα είχα πάει ένα – δυο μήνες μόνη μου στο Καζίνο.

(τη στιγμή αυτή η πόρτα απ’ το καμαρίνι ξανανοίγει κι ένας απ’ τους υπεύθυνους του μαγαζιού μπαίνει μέσα και μας χαιρετάει. Με ρωτάει ευγενικά ποιο μέσο εκπροσωπώ. Η Πίτσα Παπαδοπούλου τον προσέχει που είναι κατηφής και του λέει: «Ξέρω τι έχεις, επειδή αύριο θά’ναι κλειστά». Εννοούσε το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία της 20ής Ιανουαρίου. «Άσ’τα να πάνε» της απαντάει αυτός. Η τραγουδίστρια γυρνάει σε μένα: «Πενήντα οικογένειες θα πεινάσουν αύριο! Και να γινόταν και τίποτα..Είναι κρίμα, αμαρτία απ’ το θεό, για τόσο κόσμο εργαζόμενο, τόσα μαγαζιά. Ντροπή τους! Μακάρι να γινόταν κάτι καλό, να βάζαμε όλοι το χέρι μας. Άσε που λένε ότι θα χυθεί αίμα. Εγώ δεν τα πιστεύω αυτά. Εμείς εδώ τραγουδάμε». Ο κύριος φεύγει και η κουβέντα συνεχίζεται):

Να μια καλή πάσα! Ξεκινήσατε το ’66 προς ’67 είπατε. Είχατε πολιτική συνείδηση μες τη χούντα;

Τι εννοείς; Πες το μου πιο λιανά.

Αν υποφέρατε από τη χούντα, όπως άλλοι συνάδελφοι σας.

Όχι, αγάπη μου. Εγώ δεν είμαι ούτε αριστερή, ούτε δεξιά, ούτε ευθεία. Εγώ αγαπάω το καλό. Δούλεψα και με τους μεν και με τους δε, εμένα μ’ αγαπάει ο κόσμος κι έρχεται και μ’ ακούει απ’ όλες τις τάξεις κι απ’ όλα τα κόμματα. Είμαι καλλιτέχνις! Ούτε καμιά μορφωμένη είμαι που θ’ αλλάξω τον κόσμο. Υπάρχουν πιο ειδικοί που τό’χουν σπουδάσει αυτό. Αυτό που ξέρω να κάνω είναι να τραγουδάω για όλο τον κόσμο που μ’ αγάπησε και με στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια και με έφτασε εδώ που είμαι.

Σας συγκινεί που κάποτε τραγουδήσατε με τον Στράτο και σήμερα είστε μαζί με τον γιο του, τον Στέλιο;

Βέβαια, βέβαια! Μα του είπα «Σε λίγο θα τραγουδήσω με το γιο σου! Πρώτα με το μπαμπά, μετά με το γιο, τώρα με τον εγγονό σε λίγο». Δεκαπέντε χρονών είναι, σε δυο – τρία χρόνια άμα ζω, θα τραγουδήσω και μ’ αυτόν!

Γιατί να μη ζείτε; 

Που λέει ο λόγος, βρε παιδί μου, κι εσύ τώρα…

Μήπως είναι ώρα να σας αφήσω;

Ντρέπομαι να βάφομαι μπροστά σου, κατάλαβες; Θες να κάνεις ένα τσιγάρο έξω και να ξαναρθείς;

Ας γίνει έτσι! 

Είδες; Που τα βρίσκω!

(Βγαίνω και επιστρέφω μετά από ένα πεντάλεπτο. Λίγη ακόμη συζήτηση, καθώς τη βλέπω να ολοκληρώνει το φτιασίδωμα):

Σας έχει πει κανείς ότι είστε ωραία;

Κάθε βράδυ! Περνάω και μου λένε: «Πόσο όμορφη είστε, πόσο όμορφη»! Όλη νύχτα! «Καλέ, θα με τρελάνετε;» λέω. «Μεγάλο κορίτσι είμαι, τι όμορφη είμαι;» 

Κολακεύεστε κατά βάθος.

Ε, βέβαια, με κολακεύει, αλλά τους λέω «Ακούστε να δείτε, είναι σκοτεινά εδώ πέρα, δεν έχει πολύ φως»…Τέτοια τους λέω και γελάνε. Ξέρεις καμιά γυναίκα που να μην κολακεύεται;

«Πίτσα» από που;

Καλλιόπη, Καλλιοπίτσα!

Μ’ αυτό το όνομα βγήκατε;

Ναι, Πίτσα με φωνάζανε. Μόνο η νονά μου με φώναζε Καλλιόπη, φίλε μου καλέ.

Είστε επιφυλακτική με τις συνεντεύξεις;

Δεν μπορώ! Βαρέθηκα τόσα χρόνια, βρε παιδί μου. Απ’ τη μέρα που βγήκα, συνεντεύξεις. Τα ίδια και τα ίδια…Πως, από που, γιατί κλπ.

Φανταστείτε αν είναι για σας δύσκολο, πόσο θά’ναι για τον δημοσιογράφο.

Ναι, γιατί δεν ειν’ ωραίο πράγμα, λες κι έχουν όλοι μία κασέτα. Εσύ δεν το πας έτσι, το λέω αλήθεια. 

Είναι κι οι συνθήκες τέτοιες.

Έλα τώρα να βγούμε φωτογραφίες. Δεν έβαλα κραγιόν, θα φαίνεται λες; Είναι σωστό για δημοσιογράφο και τραγουδίστρια να βγάλουμε φωτογραφίες στον καθρέφτη;

Μα δεν θέλετε, είπατε, τα ίδια και τα ίδια.

Πρέπει νά’μαστε αληθινοί, Αντώνη. Αυτό τώρα στον καθρέφτη ήταν στημένο! Δεν μ’ αρέσουν τα στημένα! Μας αρέσει νά’μαστε άνετοι, όχι να νομίζουν ότι είμαι κάποια άλλη. Αχ, τα νεύρα μου, δεν μ’ αρέσει κι η φράντζα μου! 

Ότι πει η Πίτσα! Τέλος πάντων, δεν αρνείστε τις συνεντεύξεις.

Δεν αρνούμαι όταν αξίζει τον κόπο κι όταν πρέπει. Είμαι άγραφο χαρτί, δεν έχω να πω καινούργια πράγματα. Να τώρα, έχουμε το δίσκο με τον Νικολόπουλο και παίζουμε σ’ αυτό το εκπληκτικό ιστορικό μαγαζί. Εγώ είμαι τέταρτη χρονιά εδώ.

Είναι το στέκι σας εδώ.

Ελπίζω στο Θεό να είναι το στέκι μου για χρόνια ακόμη! Περνάμε πολύ καλά με τον Στέλιο Διονυσίου και την Ασπασία Στρατηγού. Σαν αδέρφια είμαστε.

Να σας πω ονόματα να μου τα σχολιάσετε; Μαρία Φαραντούρη.

Σπουδαία, μεγάλη! Δεν το συζητάω!

Νατάσσα Μποφίλιου.

Μια νέα τραγουδίστρια που έχει κι αυτή το δικό της στυλ.

Πάολα.

Μια λαϊκή τραγουδίστρια που την αγαπάει πολύ ο κόσμος.

Όποιον αγαπάει ο κόσμος είναι καλός;

Αυτό το ξέρει ο κόσμος που την αγαπάει! Είναι κριτήριο η αγάπη του κόσμου, χωρίς αυτήν δεν υπάρχεις πουθενά. Ο καθένας έχει το δρόμο του. Η Φαραντούρη είναι μια κυρία που πέρασαν τόσα χρόνια κι άφησε το σημάδι της! Η Πάολα είναι ένα νέο κορίτσι, η Μποφίλιου το ίδιο.

Κι ο Νταλάρας, πάντως, μιλούσε κολακευτικά για τον Μάλαμα επειδή γεμίζει τα μαγαζιά.

Ε, τι είναι ο μεγάλος καλλιτέχνης, να τον ακούει μόνο η μαμά του; (Με κοιτάει στα μάτια και γλυκαίνει) Βάζουμε ετικέτες πολλές και δεν είναι ωραίο πράγμα. 

Από παλιά ίσχυε αυτό;

Πάντα! Είναι το χειρότερο που υπήρξε ποτέ! Ο καθένας έχει τον κόσμο του, την ταυτότητα του. Δε μπορούμε να κρίνουμε όταν σ’ ακολουθούν χιλιάδες άνθρωποι πίσω σου. Δεν πρέπει ν’ ακυρώνουμε τους ανθρώπους αυτούς, όχι τον καλλιτέχνη.

Κυκλοφορείτε έξω, πάτε σούπερ μάρκετ;

Βεβαίως. Όλες φίλες τις έχω εκεί μέσα. «Δεν σας είδαμε, κυρία Πίτσα» μου λένε. «Εγώ ήρθα, εσύ έλειπες» τους λέω! 

Χρησιμοποιείτε λεωφορεία, μετρό;

Όχι, όχι. Οδηγώ. 

Θα τελειώσετε από δω στις 4 τα χαράματα, θα κοιμηθείτε κατά τις 6. Με ποια σκέψη θα πέσετε για ύπνο;

Τα προβλήματα που θά’χω την άλλη μέρα. Όπως όλοι οι άνθρωποι που δουλεύουν σε γραφεία και σε δημόσιες υπηρεσίες, σε εταιρείες. Εγώ είμαι τραγουδίστρια και άνθρωπος της καθημερινότητας. Θα πάω να πληρώσω τους λογαριασμούς μου, τις υποχρεώσεις μου. Η κρίση με έπιασε όπως όλους τους ανθρώπους, άλλους πιο λίγο, άλλους πιο πολύ. Δυστυχώς…

Λοιπόν, σας εύχομαι να τραγουδήσετε καλά κι απόψε και να σας ξαναπούν ότι είστε όμορφη.

Νά’σαι καλά, αγόρι μου. Πιστεύω να σ’ ευχαρίστησα. 

* Η Πίτσα Παπαδοπούλου εμφανίζεται στο «Περιβόλι του Ουρανού» (Λυσικράτους 19, Πλάκα) μαζί με τους Χρήστο Νικολόπουλο, Στέλιο Διονυσίου, Ασπασία Στρατηγού. Κάθε Παρασκευή – Σάββατο βράδυ & Κυριακή μεσημέρι. 

** Ο δίσκος «Αγάπες μου παλιές» της Πίτσας Παπαδοπούλου σε τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου με τη συμμετοχή του Στέλιου Διονυσίου κυκλοφορεί 

Πρώτη αντίδραση Κούγια για ενοχή Πισπιρίγκου: «Τεράστιο δικαστικό σκάνδαλο – Έχω πειστεί για την αθωότητά της» (Video)

image 1 2

Πρώτη αντίδραση Κούγια για ενοχή Πισπιρίγκου: «Τεράστιο δικαστικό σκάνδαλο – Έχω πειστεί για την αθωότητά της» (Video)

«Εξεπλάγην από την απόφαση. Πρόκειται για τεράστιο δικαστικό σκάνδαλο και μεγάλη δικαστική πλάνη».

Βερύκιος «καρφώνει» Μητσοτάκη: «Αυτός έστειλε τους 2 στον Μαρινάκη και τους έδιωξε επειδή μαθεύτηκε» (video)

δημος βερυκιοσ

Βερύκιος «καρφώνει» Μητσοτάκη: «Αυτός έστειλε τους 2 στον Μαρινάκη και τους έδιωξε επειδή μαθεύτηκε» (video)

Μια αρκετά σημαντική αποκάλυψη για τις παραιτήσεις Παπασταύρου και Μπρατάκου έκανε ο Δήμος Βερύκιος

Μαρίνα Σάττι: Αποστομωτική απάντηση σε όσους απορούν, πώς θα τραγουδήσει τις ψηλές νότες στο «Ζάρι» (Video)

marina satti

Μαρίνα Σάττι: Αποστομωτική απάντηση σε όσους απορούν, πώς θα τραγουδήσει τις ψηλές νότες στο «Ζάρι» (Video)

Τραγούδησε ζωντανά την εισαγωγή του κομματιού και έγινε viral στο TikTok.

Τέμπη: Οι 6 σοκαριστικές δηλώσεις βουλευτών και στελεχών της ΝΔ – «Βαρεθήκαμε να λέμε συλλυπητήρια… είναι μπαγιάτικο» (videos)

InCollage 20240329 131641014

Τέμπη: Οι 6 σοκαριστικές δηλώσεις βουλευτών και στελεχών της ΝΔ – «Βαρεθήκαμε να λέμε συλλυπητήρια… είναι μπαγιάτικο» (videos)

Η προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος στα Τέμπη από τη ΝΔ έχει πολλούς πρωταγωνιστές, οι οποίοι…