Κουράγιο κύριε Τζούμα, τώρα στα στερνά σας

Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι; Δεν νομίζω. Από μόνος αποβλακώνεται ο άνθρωπος όταν χάνει εντελώς το έρμα του κι από μόνος του καταστρέφεται.

Οι εποχές που μπορούσε κάποιος να αυτοσυστηθεί ως esthète, φορώντας απλά ένα λευκό παναμά καπέλο, έχουν προ πολλού παρέλθει. Η δεκαετία των μνημονίων ισοπέδωσε κάθε εξεζητημένη περσόνα που αδιαφορούσε για πρακτικά ζητήματα και οι δύο τελευταίες παγκοσμίως θανατηφόρες χρονιές αποτελείωσαν τα απομεινάρια τους. Μείναμε όλοι γδυτοί από φιοριτούρες και όλοι γνώριζαν ποιος είναι ποιος. Και δεν ‘πα να φορά λευκό παναμά καπέλο.

Σήμερα, όσες φιγούρες του παρελθόντος προσπαθούν να ανακτήσουν περασμένα μεγαλεία γίνονται εξόχως θλιβερές. Εν προκειμένω ο κος Τζούμας, στην επιθανάτια προσπάθειά του να στηρίξει ακόμα μία φορά το παράδοξο. Δυστυχώς, η αποσύνθεση του νου του έχει προχωρήσει σε τέτοιο στάδιο, που τα λόγια του ήταν σκουλήκια παρά λέξεις. Κι αν στο παρελθόν έλεγε ότι πήξαμε «από μεγάλους βαριούς λεβεντομαλάκες, συγκαμένους χριστιανούς» κι ότι ασφυκτιούμε από «άσχετη αντρειοσύνη», τώρα έγινε ένας από δαύτους, τους ηλικιωμένους «λεβεντομαλάκες». Βλέπετε στις περασμένες εποχής ήταν in να πουλάς ελευθερία. Τώρα το σύστημα απαιτεί να πουλάς μικροαστική σκατοψυχιά. Με αυτή την έννοια δεν μπορούμε να τον κατηγορήσουμε ότι δεν έμεινε πιστός στο όπου φυσά ο άνεμος.

Δεν μας έφτανε ο σαλταρισμένος Μητροπολίτης Κοζάνης, ο συμπλεγματικός κριτικός κινηματογράφου ή ημιάγριος αστυνόμος Μπαλάσκας. Κόπιασε κι ο Τζούμας να κάνει τη φιγούρα του, να φέρει κι αυτός μια γυροβολιά τον μισογυνισμό του. Αθωώνοντας τις γυναικοκτονίες μιας κι είναι φυσικό επόμενο της φλυαρίας που μας διακρίνει εμάς τις γυναίκες.

Ένα παραδοσιακό ιταλικό φεμινιστικό τραγούδι λέει ότι «μπορεί να μας θεωρείτε αδύναμες εμάς τις γυναίκες αλλά έχουμε κάτι γλώσσες να!». Ευτυχώς! Διότι έτσι δεν θα μπορέσετε να μας κρατήσει κάτω. Ευτυχώς! Διότι όλα είναι μέσα στις «φλύαρες» λέξεις που εκστομίζουμε.
«Μια ολόκληρη ιδέα αλλάζει απλώς επειδή μια λέξη μετακινήθηκε ή επειδή δόθηκε σε μια άλλη μια σημασία που δεν περιμέναμε και στη συνέχεια υπάκουσε. Έχουν σκιές, διαφάνειες, βάρος, φτερά, μαλλιά, έχουν όλα όσα απέκτησαν καθώς κυλούσαν παράλληλα με το ποτάμι, ενώ μετανάστευσαν από τα σπίτια τους, από τις ρίζες τους σε τόσα πράγματα… Πάμπλο Νερούδα».

Ε λοιπόν χάρη σε αυτή τη φλυαρία-κραυγή γράφουμε ιστορία, γεμάτη με δύναμη και μηνύματα που μας ενθαρρύνουν και μας προστατεύουν. Χάρη σε αυτή την επίμονη φλυαρία αλλάζουμε τον τρόπο με τον οποίο μιλά ο κόσμος για τις γυναίκες. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε όλο με μεγαλύτερη ένταση. Κουράγιο κύριε Τζούμα, τώρα στα στερνά σας.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr