Το κόμπλεξ τους με την Αριστερά

Η κριτική ή και απλώς οι ύβρεις που πέφτουν σαν βροχή αφορούν πολιτικές, πρόσωπα, στυλ ντυσίματος, ή και δεν έχουν καμία απολύτως αφορμή. Ξυπνάει ο άλλος το πρωί, κάθεται στον υπολογιστή και αρχίζει να βρίζει τον τάδε Υπουργό που «μας κάνει τον αριστερό».

Με τον φετινό εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου βρήκαν τη χαρά τους. Κάθε τραμπούκικη ενέργεια μικροομάδας (δεν γνωρίζω οποιαδήποτε οργάνωση της αριστεράς να ανέλαβε την ευθύνη τέτοιων ανοησιών) μεγεθύνθηκε, αναλύθηκε και αποτέλεσε βάση για βαρύγδουπα συμπεράσματα. Χωρίς κανένας από τους υποτίθεται σοβαρούς αρθρογράφους να μπαίνει καν στον κόπο να αναφέρει ότι μεταξύ αυτών που εμποδίστηκαν να καταθέσουν στεφάνι στο Πολυτεχνείο ήταν ας πούμε ο Νίκος ο Μανιός.

Αλλά γιατί να το επισημάνουν και να το κριτικάρουν; Αφού γνωριζόμαστε καλά. Και καιρός να πούμε και δυο βαριές κουβέντες. Οι περισσότεροι λοιπόν από αυτούς, κρυφά χαίρονται που βρέθηκαν πέντε – δέκα άμυαλα παιδιά  να προσβάλουν τον Νίκο το Μανιό και άλλα ιστορικά στελέχη της αριστεράς, γιατί στην πραγματικότητα ποτέ δεν τους συγχώρησαν το ότι έκαναν πραγματικό αντιδικτατορικό αγώνα. Γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου και οι εγγραφές της στη συλλογική συνείδηση όχι μόνο χάλασε τη σούπα του «εκδημοκρατισμού Μαρκεζίνη» αλλά εμπόδισε την επιστροφή μετά το 74 στο business as usual. Σε μια εξέλιξη τύπου Ισπανίας, όπου οι νοσταλγοί του Φράνκο έβαζαν για πολλά χρόνια τους όρους τους στη διαδικασία μετάβασης στη δημοκρατία.

Συνολικά η αγωνιώδης προσπάθεια τους να αποδείξουν πόσο … ανάξιος από αριστερή σκοπιά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διπλή ερμηνεία. Από τη μια φανερώνει ένα πολιτικό πρόβλημα που έχουν, εις εξ αυτών των ταγμένων αρθρογράφων το παραδέχτηκε σε πρόσφατο δημοσίευμα του. Η δεξιά δεν τραβάει στη χώρα και μόνον αν φθαρεί από τα αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν ελπίδα να ξαναδούν φως και κουτάλα. Οπότε βουρ στην προβολή κάθε κριτικής στον ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά, ακροαριστερά ή και από παράλογες θέσεις. Είναι μια τακτική κι αυτή, αλλά δεν νομίζω να τραβάει. Όχι γιατί δεν υπάρχουν αριστεροί άνθρωποι που από τις δικές τους απόψεις διαφωνούν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά γιατί σίγουρα τους χαλάει να τους σιγοντάρει ο πρώην ΔΟΛ και το Πρώτο Θέμα. Πιθανότερο είναι να σκεφτούν ότι «για να συμφωνεί ο ΔΟΛ κάπου κάνουμε λάθος».

Από την άλλη, απλά εκφράζουν το διαχρονικό σύμπλεγμα τους με την Αριστερά και τους αριστερούς. Σύμπλεγμα ακατανόητο, γιατί βασικά μια χαρά περνάγανε πριν. Αυτοί είχαν την κουτάλα και εμείς τις απόψεις μας, δεν ήταν και ριγμένοι. Όπως λέει και το τραγούδι «εγώ έχω το δίκιο μου κι εσύ τον κόσμο όλο».

Κι όμως, ήθελαν και να παριστάνουν ότι έχουν δίκιο. Ζορίζονταν που φαινόταν η εγωπάθεια τους, η ημιμάθεια τους, η αντικοινωνικότητα του τρόπου ζωής τους. Λειτουργούσε σαν συλλογική συνείδηση της κοινωνίας η Αριστερά, ιδιαίτερα η ανανεωτική – ριζοσπαστική και τους πονούσε κι ας είχε 3%.

Λύσσαξαν το 2015. Καταρχήν για την απώλεια της κουτάλας. Αλλά όχι μόνον. Λύσσαξαν γιατί προφανώς αυξήθηκε σημαντικά ο αριθμός των πολιτών που τους πήραν χαμπάρι. Πονάει η απαξίωση, το να μην έχεις πια τη δυνατότητα να κουνάς το δάχτυλο στον πεινασμένο ότι «μαζί τα φάγαμε». Αφού μαζί τα φάγαμε ρε φίλε, πως πάχυνες μόνον εσύ (μεταφορικά ομιλώντας);

Το κόμπλεξ των περισσοτέρων από αυτούς τους έγκριτους αρθρογράφους ή και διανοούμενους έχει φτάσει στο σημείο να κάνουν τα στραβά μάτια στις ακροδεξιές κορώνες του Άδωνη. Γιατί αυτός δεν απειλεί το έγκριτο status τους. Ένα μικροσυμβιβασμό κάνουν μωρέ.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr