Η πολιτική επιλογή ενός βουλευτή να μη στηρίξει τον τάδε ή το δείνα υποψήφιο για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν μπορεί παρά να είναι σεβαστή. Στο προκείμενο όμως πολιτικό περιβάλλον όπου το θέμα ηγεσίας στη Νέα Δημοκρατία έχει ξεκινήσει, η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να απουσιάζει από τη χθεσινή ψηφοφορία πρέπει να ερμηνευθεί και πίσω από τις γραμμές.
Στο σχετικό ρεπορτάζ του “Βήματος” σημειώνεται πως η επιλογή Μητσοτάκη να μην αρκεστεί σε μια “χλυαρή ψήφο” αλλά να αποδομίσει δημόσια την υποψιότητα Παυλόπουλου συνδέεται σαφώς με την πρόθεσή του να είναι υποψήφιος για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.
Το γεγονός μάλιστα πως ο Προκόπης Παυλόπουλος υπήρξε βασικός υπουργός των κυβερνήσεων Καραμανλή (2004-2009) και είναι “δηλωμένος” Καραμανλικός, δείχνει πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δε σκοπεύει να βαδίσει την πεπατημένη που θέλει τους γαλάζιους δελφίνους να επιδιώκουν με ζήλο να κερδίσουν το λεγόμενο “καραμανλικό μπλοκ”. Διότι καταλογίζοντας στον Προκόπη Παυλόπουλο πως “δεν αντιστάθηκε στις “σειρήνες” του πελατειακού κράτους” ουσιαστικά καταλογίζει στις κυβερνήσεις Καραμανλή ότι αναπαρήγαγαν πελατειακές λογικές κι άραδεν έχει σκοπό να υπερασπισθεί αυτή την περίοδο της γαλάζιας διακυβέρνησης, προτάσσοντας την ανάγκη για μια νέα αρχή της Νέας Δημοκρατίας.
Τί χαρακτηριστικά μπορεί να έχει αυτή η νέα αρχή; Από τη θητεία του ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης αλλά και την εν γένει του πολιτική παρουσία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δείξει πως αντιλαμβάνεται σε κάποιο βαθμό την άσκηση εξουσίας ως management που στόχο έχει την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας μέσα από την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς κι ενός ευέλικτου κράτους. Αυτή η προσέγγιση που μπορεί να συνοψισθεί ως “νεοφιλελεύθερη” δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι πείθει την πλειοψηφία των μελών και φίλων της δεξιάς παράταξης. Μπορεί αντίθετα να συσπειρώσει πολίτες και δυνάμεις που σήμερα υπο-εκπροσωπούνται ή προσπαθούν να το κάνουν μέσω του “Ποταμιού” κι ενδεχομένως σε αυτές τις δυνάμεις να προσβλέπει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
