Κίνδυνος για τη ζωή του απεργού πείνας Σπύρου Στρατούλη

Μεταφέρθηκε για τρίτη φορά στο Νοσοκομείο Λάρισας με άμεσο πλέον κίνδυνο για τη ζωή του ο απεργός πείνας Σπύρος Στρατούλης. Ο γιατρός του δηλώνει πολύ ανήσυχος μια και ο κρατούμενος έχει περάσει την κόκκινη γραμμή των 40 ημερών απεργίας πείνας και έχει απώλειες 18% του σωματικού βάρους του. Ούτε και σήμερα θέλησε να εκδώσει μια απόφαση στοιχειώδους ανθρωπιάς για τον Στράτο Στρατούλη το αρμόδιο δικαστικό Συμβούλιο, αναβάλλοντας επ’ αόριστον την έκδοσή της. Η συνήγορος του, Κωνσταντίνα Κάτσια, δήλωσε στην «Εφ.Συν.» ότι έχει ξεπεραστεί κάθε έννοια εύλογης διάρκειας προκειμένου να εκδοθεί η δικαστική απόφαση.  Με προκλητική καθυστέρηση ένας άνθρωπος αφήνεται να αργοπεθαίνει σε μια εξαντλητική απεργία πείνας την ίδια στιγμή που η δικαιοσύνη διεκδικεί σημαντικό ρόλο στο υποτιθέμενο ευρωπαϊκό κράτος δικαίου. Τι θα πάθουν δηλαδή οι Ελληνες δικαστές και η κρατική μηχανή αν αποδοθεί δικαιοσύνη σε έναν κρατούμενο που διεκδικεί απλώς το νόμιμο δικαίωμά του για μια ολιγοήμερη άδεια; Οσες φορές κι αν έγιναν στην Ελλάδα απεργίες πείνας -κι έχουν γίνει δυστυχώς πολλές- ποτέ δεν υπήρξε μια συνέπεια που να βλάψει το κοινό συμφέρον. Ποτέ επίσης δεν έχουν γίνει απεργίες πείνας που να διεκδικούν κάτι που δεν συμβαδίζει με τους υπάρχοντες νόμους. Ενας «άγραφος» νόμος αξιοπρέπειας εφαρμόζεται χρόνια τώρα από κάθε είδους κρατούμενο με πολιτικό υπόβαθρο. Απεργίες πείνας στην Ελλάδα γίνονται μόνο όταν παραβιάζονται άρθρα του Συντάγματος, του Ποινικού Κώδικα και της ΕΣΔΑ. Πολύμηνες προφυλακίσεις εκτός ορίων, δικαίωμα σε προαυλισμό, δικαιώματα σε άδειες και επισκεπτήρια, βασανιστικές συνθήκες κράτησης και βίαιες συμπεριφορές ενστόλων είναι οι λόγοι που οδηγούν έναν άνθρωπο σε αυτή τη βία κατά του εαυτού του ως μοναδικό μέσο πίεσης.  Είναι ίσως έξω από την αντίληψη ενός δικαστή το τι ακριβώς σημαίνει για έναν κρατούμενο η μικρή ανάσα της ολιγοήμερης άδειας. Είναι ακόμα έξω από την αντίληψη ενός δικαστή το πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ανθρώπινες και φιλικές σχέσεις κρατουμένων με ομάδες που υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους. Το να στερείται κατηγορούμενος το δικαίωμα σε άδεια με πρόσχημα μια πρόσθετη κατηγορία που φέρεται να τον επιβαρύνει και που δεν έκανε καν τον ανακριτή να διατάξει οποιονδήποτε περιοριστικό όρο σε βάρος του είναι ουσιαστικά κατάχρηση του νόμου. Ο Στρατούλης δεν ζητάει χάρη, ζητάει το νόμιμο μικρό του δικαίωμα.  Ολοι εμείς οι υπόλοιποι πολίτες ζητάμε να δείξουν και οι δικαστές ένα ελάχιστο ενδιαφέρον για τη ζωή ενός νέου ανθρώπου που ήδη έχει τιμωρηθεί για τα ποινικά του αδικήματα και θα συνεχίσει να τιμωρείται μέσα στις φυλακές. Το να του κόβουν όμως με το έτσι θέλω τις άδειες που ήδη του είχαν παραχωρηθεί και ενώ ποτέ δεν είχε κάνει κατάχρηση αυτού του δικαιώματος είναι μια απάνθρωπη συμπεριφορά της δικαιοσύνης.

 Α.Ψ. 
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ