«Κι ύστερα όλοι μαζί πήγαν στην ακροθαλασσιά»

Στις 5 Μαΐου 2020 στη στήλη ΑΠΟΨΕΙΣ στο Κουτί της Πανδώρας δημοσιεύτηκε το άρθρο μου με τίτλο «Απορίες μία καθηγήτριας που διδάσκει σε δημόσιο σχολείο» ομολογώ πως αισθάνθηκα άβολα, πρώτη φορά τόλμησα να εκθέσω δημόσια τις απόψεις μου ως πολίτη. Απόψεις που κάποιος μπορεί να τις αντικρούσει όπως ισχύει με κάθε άποψη στα πλαίσια ενός δημοκρατικού διαλόγου. Στις 6 Μαΐου 2020 ολοκληρώθηκε η διαβούλευση του πολυνομοσχεδίου με τίτλο «Αναβάθμιση του Σχολείου και άλλες διατάξεις». Τα σχόλια στην επίσημη ιστοσελίδα του υπουργείου ήταν 14715. Τις επόμενες μέρες το πολυνομοσχέδιο θα ψηφιστεί, το Σχολείο κι όχι το Δημόσιο Σχολείο θα αναβαθμιστεί και η αρμόδια Υπουργός και οι συνεργάτες της θα νιώσουν δικαιωμένοι. Οι συζητήσεις των εμπλεκομένων με τα ζητήματα της Παιδείας θα κοπάσουν στη δίνη των Πανελληνίων Εξετάσεων κι έπειτα  όπως αναφωνεί η Ίλια στο Ποτέ την Κυριακή, «θα πάνε όλοι μαζί στην ακροθαλασσιά».  

Δεν έχει πλέον αξία να σχολιάσω. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως όλο το προηγούμενο διάστημα είχαμε μάθει να συμμορφωνόμαστε και ν’ακολουθούμε τη γνώμη των ειδικών και η κοινωνία πείστηκε πως έκανε το σωστό. Στις περιπτώσεις όμως της ψήφισης των νομοσχεδίων δε ζητιέται η γνώμη των ειδικών, όσων έχουν γνώσεις και βιωμένη εμπειρία, υπηρετώντας τον τομέα όπου προτείνονται οι αλλαγές. Γι’αυτό και στην πράξη οι διατάξεις των νομοσχεδίων καταστρατηγούνται και τηρείται μόνο το γράμμα του νόμου κι όχι η ουσία. 

Ας κάνουμε μία προβολή στο χρόνο, ας υποθέσουμε πως είναι 5 Ιουνίου 2022.Οι αλλαγές που αναβάθμισαν το σχολείο θα έχουν εφαρμοστεί πλέον και τ’ αποτελέσματά τους θα έχουν αποτυπωθεί. Με δεδομένο όμως το «κόντρα» στις δυνατότητες και τις αναγκαιότητες του υπαρκτού σχολείου τότε θα έχουν καταστρατηγηθεί. Πρώτοι οι μαθητές δε θα έχουν κίνητρο για να τις ακολουθήσουν και θα βρουν τρόπους να τις υπερβούν. Στη συνέχεια οι εκπαιδευτικοί, οι ρομαντικοί, αυτοί που σθεναρά αντιστέκονται με το να συμμορφώνονται  και συνδυάζοντας τ’ αταίριαστα προσπαθούν να παράξουν έργο, θα έχουν κουραστεί να κυνηγάνε χίμαιρες ενώ οι υπόλοιποι, οι πραγματιστές, η πλειοψηφία δηλαδή, εξαρχής θα προσαρμοστούν και θα απαξιώσουν καθετί το «κόντρα» και πιστέψτε με υπάρχουν τρόποι για να γίνει αυτό στην πράξη, ανεξάρτητα από αξιολογήσεις. 

Μήπως λοιπόν πριν βιαστείτε να νομοθετήσετε για να παρουσιάσετε έργο θα έπρεπε να ψάξετε λίγο περισσότερο την εικόνα του δημόσιου σχολείου και γενικότερα το εκπαιδευτικό τοπίο στη χώρα μας; Μήπως θα έπρεπε  με ειλικρίνεια να εξηγήσετε ποια είναι η πραγματική στόχευση ενός εκπαιδευτικού νομοσχεδίου την παρούσα στιγμή; Προέχει το δημόσιο σχολείο ή εφόσον το κράτος δεν έχει πόρους κι έχει σημαντικό αριθμό εργαζομένων γύρω από την εκπαίδευση, δημόσια και ιδιωτική, θα πρέπει να βρεί τρόπους ώστε όλοι να βιοποριστούν; Μήπως λοιπόν το νομοσχέδιο σχεδιάστηκε όχι με βάση τις ανάγκες του πραγματικού σχολείου αλλά με βάση τις επιταγές της οικονομίας έτσι όπως τις αντιλήφθηκαν οι ειδικοί; Αν αυτό ισχύει ας το ομολογήσουμε και τότε φυσικά, εκφράστε την αισιοδοξία σας για τις αλλαγές που θα επιφέρει η ψήφιση  του νέου νόμου. Για τα αποτελέσματά του όμως να μιλήσετε σε μία διετία, κι αυτοί που τον θέσπισαν να είναι ακόμη στη θέση τους, οι ανασχηματισμοί δε φέρνουν αλλαγές ουσίας. Αν όλα τότε θα έχουν βελτιωθεί, τότε σας αξίζουν και τα συγχαρητήρια! Και πλέον «θα πάμε όλοι μαζί στην ακροθαλασσιά!»

* Μαρία Τσούρτη, εκπαιδευτικός, M.Sc Διδακτική της Ιστορίας, Ιστορική Έρευνα και Νέες Τεχνολογίες.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr