Κι όμως υπάρχουμε… οι αναρχικοί, οι μπαχαλάκηδες, οι αντι-εξουσιαστές, οι αλληλέγγυοι…

«Y’en a pas un sur cent et pourtant ils existent.… Les anarchistes…»

Στις 10 Μαΐου 1968, τη μέρα που σηκώθηκαν τα οδοφράγματα από φοιτητές και μαθητές λυκείου στο Quartier Latin, (6.255 αστυνομικοί ενεπλάκησαν να τα γκρεμίσουν, το τελευταίο έπεσε κατά τις 5 το πρωί) ο Léo Ferré ερμήνευε για πρώτη φορά δημόσια στο La Maison de la Mutualité (ή Mutu, ναι, οι Γάλλοι αρέσκονται σε συντετμημένα υποκοριστικά) το τραγούδι του Les Anarchistes. Το κοινό του ήταν κατ εξοχήν αναρχικοί. Εξάλλου ήταν η ετήσια γκαλά της Fédération anarchiste. 

Όμως δεν είμαστε νοσταλγικοί. Ότι έγινε στη Γαλλία, έγινε. Στην Ισπανία τη δεκαετία του 30, στο Σιάτλ τον Νοέμβρη του 1999… 

Το μόνο που νοσταλγούμε ευλαβικά είναι το εδώ και τώρα. Η ηθική μας είναι ακριβώς αυτή η νοσταλγία που αρνείται να ξεχάσει το τώρα και να εκ-τοπισθεί απο το εδώ. Γιατί η βαρβαρότητα συμβαίνει εδώ και τώρα.

Δεν επιτρέπουμε σε καμία υπόσχεση ενός φαντασιακού καλύτερου αύριο, σε καμία παρηγοριά ότι το χθες ίσως να ταν και χειρότερο, να μας καθησυχάσει. Η ιστορική μνήμη είναι η μνήμη του ιστορικού παρόντος. Όσο για το εδώ, δεν προσδιορίζεται γεωγραφικά αλλά ηθικά, δηλαδή πολιτικά. Όπου η εξουσία βιάζει, είναι το εδώ. Τόσο απλή είναι η ηθική μας.

Δεν μιλώ εξ ονόματος κανενός. Δεν εκ-προσωπώ ούτε αντι-προσωπεύω κανέναν. Η λογική της εκ-προσώπησης εμπεριέχει πάντα μια προσβολή στο υποκείμενο, συλλογικό ή μη. Κι αν χρησιμοποιώ το πρώτο πρόσωπο πληθυντικού το κάνω ως έκκληση. 

Δεν ξέρω ποιος είναι αληθινός αναρχικός. Αρνούμαι να το ξέρω. Αρνούμαι να παίξω το παιχνίδι της πολιτικής της ταυτότητας (identity politics) χωρίς να υποτιμώ καθόλου τους αγώνες κινημάτων που αρθρώθηκαν γύρω από μια ταυτότητα, όπως π.χ. το Combahee River Collective (συλλογικότητα μαύρων φεμινιστριών λεσβιών στην Βοστώνη απο το 1974 ως το 1980).  Δεν μ’ ενδιαφέρει ποιος είναι ο αληθινός Έλληνας, ο αληθινός χριστιανός, ο αληθινός κομμουνιστής, ο αληθινός αναρχικός. 

Είχα πρόσφατα μια ανταλλαγή με μία φίλη η οποία με πόνο και θλίψη μου έλεγε ότι τα Εξάρχεια είναι η ντροπή του αναρχισμού. Μου είπε ορθά κοφτά «Αλέξη να ξέρεις ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα το αναρχικό στα Εξάρχεια, ότι πρόκειται περί πώλησης προς τα έξω ενός φαντασιακού χώρου». 

Και μου μετέφερε και την εκτίμηση ενός ξένου αναρχικού, αλληλέγγυου για τις καταλήψεις που ξέρει καλά τη γειτονιά και τους θαμώνες της, «Τα Εξάρχεια είναι η ντροπή της αναρχίας. Αλλά το πουλάνε τόσο καλά το παραμύθι που οι σύντροφοι στο εξωτερικό νομίζουν άλλα…». 

Με σόκαρε η τοποθέτησή της. Ναι, γνωρίζω ότι ο αναρχικός χώρος δεν είναι -και ποτέ δεν ήταν- ενιαίος, ότι υπάρχουν αντιθέσεις και σφοδρές αντιπαραθέσεις τόσο σε επίπεδο θεωρητικής ανάλυσης όσο και σε επίπεδο πράξης. Αυτό συνέβαινε τόσο την εποχή του Emile Henry προς τα τέλη του 19ου αιώνα, όσο και σήμερα.

Και ο Χρυσοχοΐδης το γνωρίζει παρεμπιπτόντως. Και καταλαβαίνει κάτι ακόμα πολύ σημαντικό, το οποίο ίσως διαλανθάνει της προσοχής όσων παραμένουν εγκλωβισμένοι-ες στην πολιτική της ταυτότητας: ότι οι διαφορές που υπάρχουν μέσα στον «χώρο» όχι μόνο δεν τον αποδυναμώνουν, αλλά τον καθιστούν μεγαλύτερη απειλή στην παρούσα ιστορική συγκυρία (το παρόν διαρκεί πολύ, για να παραφράσουμε τον τίτλο της αυτοβιογραφίας του Althusser) στο δυστοπικό – εφιαλτικό όραμα της κυβέρνησης του, το οποίο δεν είναι βεβαίως καθόλου διαφορετικό απο αυτό της αυτοανακηρυγμένης προέδρου της Βολιβίας Jeanine Añez. 

Για να το πούμε διαφορετικά. Η μεθοδική και άριστα ενορχηστρωμένη απόπειρα από την πλειοψηφία των ΜΜΕ να εμφανίσουν ένα πολυδιάστατο χώρο αντίστασης ως ένα συνονθύλευμα μπαχαλάκηδων, αντι-εξουσιαστών, αναρχικών, αλληλέγγυων, με τους όρους να χρησιμοποιούνται ως ισοδύναμοι (όλοι ίδιοι είναι δηλαδή), περιέχει, διαστροφικά ίσως, ένα στοιχείο αλήθειας. 

Και είναι τούτο: όλοι-ες αυτοί-ές αντιστέκονται με μια σπάνια ευγένεια η οποία αρνείται να μετουσιωθεί σε θεσμικό / κοινοβουλευτικό savoir vivre. Αυτή η ευγένεια της αντίστασης είναι άκρως απειλητική. Το ΚΚΕ δεν τους τρομάζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ όντως τους ταρακούνησε κάπως, αλλά τον έχουν. Μπορεί να μην τον τσακίσουν, δεν το θέλουν εξάλλου, αλλά τον έχουν. Ξέρουν ακριβώς τι να κάνουν. 

Αλλά μ’ αυτούς τους μπαχαλάκηδες τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Αυτούς πρέπει να τους τσακίσουν και δεν έχουν άλλο τρόπο. Το μόνο που τους μένει είναι ο πόλεμος. Έπειτα από μια περίοδο προετοιμασιών και αναγνωριστικών επιδρομών, ο Χρυσοχοΐδης εξέδωσε και επίσημα το ανατριχιαστικό τελεσίγραφο των 15 ημερών. Απαιτεί την ολοκληρωτική και άνευ όρων παράδοση του εχθρού.

Οι μέρες περνάνε. Το παρόν διαρκεί πολύ. Δεν θα παραδοθούμε.

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr