Κι όμως το 2020 μας έφερε πιο κοντά…

Το 2020 υπήρξε ένα δυσάρεστα περίεργο έτος για μένα, όπως και για όλους προφανώς. Ξεκίνησε με μία γλυκόπικρη γεύση. Από τη μία η χαρά του νέου έτους και των νέων ξεκινημάτων και από την άλλη ο αποχωρισμός και ο φόβος της αλλαγής και του αγνώστου. Ας τα πάρουμε όμως απ’ την αρχή…

Είμαι (πλέον) βιολόγος επιστήμων με τη βούλα, όπως και η καλύτερή μου φίλη η Δήμητρα. Γνωριζόμαστε 7 χρόνια. Μπήκαμε στην ίδια σχολή και σταδιακά γίναμε φίλες, περνώντας παρέα τα ζόρια, τα διαβάσματα αλλά και τα κρασιά των φοιτητικών μας χρόνων. Η επιστήμη μας ήθελε πλήρη ενασχόληση και όσο περνούσαν τα έτη αυτό γινόταν όλο και πιο κατανοητό, με το άγχος και την αγωνία για το μέλλον να αυξάνονται εκθετικά χρόνο με το χρόνο. Μετά το πτυχίο, το άγχος αυξήθηκε κατακόρυφα.

Θέλαμε και οι δύο να ακολουθήσουμε την έρευνα, σε μία χώρα που ο μέσος επιστήμονας ξεκινά να ζει πραγματικά από τη δουλειά του τουλάχιστον πέντε χρόνια μετά το βασικό πτυχίο. Μέσα σε αυτά τα χρόνια περιλαμβάνονται μεταπτυχιακά (συνήθως επί πληρωμή), διδακτορικά και πολλές ώρες εργαστηριακής δουλειάς, με ελάχιστες ή και καθόλου απολαβές. Και φυσικά, κανείς δε σου εγγυάται ότι θα πετύχεις τελικά τον στόχο. Εκείνη λοιπόν βρήκε ένα πρόγραμμα με υποτροφία στο εξωτερικό (Αγγλία) για μεταπτυχιακό και διδακτορικό και εγώ βρήκα ένα μεταπτυχιακό που μπορούσα να στηρίξω οικονομικά εδώ, στην Ελλάδα. 

Και κάπως έτσι, η χρονιά ξεκίνησε με αυτά τα ευχάριστα νέα και για τις δυο μας, αλλά και με τον αποχαιρετισμό μας. Φυσικά ειπώθηκαν τα γνωστά «Σε περιμένω Ελλάδα το Πάσχα… Και εγώ σε περιμένω Αγγλία για διακοπές…». Και όντως επρόκειτο να γίνουν…Μάλλον. 

Όταν ξέσπασε η πανδημία του κορωνοϊού, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλους φυσικά. Για τη Δήμητρα ήταν ακόμη πιο δύσκολο γιατί όντας μόνη της σε μία ξένη χώρα, έπρεπε να διαχειριστεί πολλά, τη μοναξιά, τον εγκλεισμό, το άγχος για τη νέα ζωή και τις νέες σπουδές αλλά και τη σκέψη ότι θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να δει δικό της άνθρωπο από κοντά. Οι βίντεο-κλήσεις μας που γινόντουσαν τακτικά έτσι κι αλλιώς, έγιναν συχνότερες. Ήταν φανερό ότι δε θα ερχόταν το Πάσχα, αλλά ούτε εγώ θα «πεταγόμουν» Αγγλία σύντομα. 

Το καλοκαίρι ήταν πολύ αναζωογονητικό. Αφού πέρασε πολλές ώρες στο αεροδρόμιο, αρκετές μέρες σε απομόνωση, ακόμη και από την ίδια της την οικογένεια, και φυσικά ένα ακριβό αρνητικό τεστ, έγινε η επανένωση. Πιστεύαμε όλοι ότι τα δύσκολα πέρασαν και περάσαμε ένα όμορφο καλοκαίρι χωρίς καν να κάνουμε πολλά πολλά. Μόνο κάποια μπάνια, κάποιες βόλτες και να πούμε τα νέα μας, ήταν υπεραρκετά σε εκείνη τη φάση. Ο αποχωρισμός στο τέλος του καλοκαιριού ήταν πιο ήπιος. Θα ερχόταν ξανά τα Χριστούγεννα και φυσικά είχαμε και οι δύο πολλή δουλειά να κάνουμε στις σπουδές μας, που είχαν μείνει πίσω λόγω της πρώτης καραντίνας…

Όταν ήρθε το δεύτερο πιο άγριο κύμα, τα πράγματα ήταν χειρότερα. Όλα πήγαν ακόμη πιο πίσω και για τις δυο μας. Αναμονή μέσα στο σπίτι, πειράματα που δε μπορούσαν να γίνουν, και φυσικά κανένα θετικό νέο στον ορίζοντα. Τα επίπεδα άγχους για έναν μέσο μεταπτυχιακό ή διδακτορικό φοιτητή είναι υπερβολικά υψηλά, επομένως η προσθήκη του παράγοντα της πανδημίας δε βοήθησε πολύ.

Πέρα από την έρευνα για τον επίμαχο ιό, καμία άλλη έρευνα δε μπορούσε να προχωρήσει και φυσικά οι φοιτητές είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, που απλά έπρεπε να κλειστούν στο σπίτι. Ο εγκλεισμός ήταν το ίδιο οδυνηρός και για τις δυο μας και ας ήμασταν σε διαφορετικές χώρες. Παρακολουθούσαμε και συζητούσαμε τα μακάβρια στατιστικά, τα νεότερα επιστημονικά δεδομένα και απλά… περιμέναμε. 

Όσο πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, τα πράγματα γίνονταν ακόμη πιο ρευστά για το τι επιτρέπεται και τι όχι, και η Δήμητρα προσπαθούσε να καταλάβει αν μπορεί να έρθει ή όχι. Έπρεπε να πληρώσει μόνη της 3 με 4 τεστ (που έπρεπε να βγουν αρνητικά!), μαζί με τα εισιτήρια για το αεροπλάνο και φυσικά να κάνει συνολικά περίπου 2 εβδομάδες απομόνωσης (μία μετά το ταξίδι της προς την Ελλάδα και άλλη μία μετά το ταξίδι της επιστροφής). 

Όλα αυτά μία προσωπική επιλογή για να είναι η ίδια και οι γύρω της ασφαλείς, σε μία χώρα που κανείς δεν ξέρει τι καραντίνα πρέπει να κάνει ένας ταξιδιώτης του εξωτερικού. Εντός μίας εβδομάδας, οι απαραίτητες μέρες αυτό-απομόνωσης άλλαξαν από τις 3, στις 7 και τελικά στις 10, αλλάζοντας τα σχέδια όλων των ταξιδιωτών. Τελικά, η Δήμητρα αποφάσισε ότι η ταλαιπωρία άξιζε τον κόπο για να περάσει τα Χριστούγεννα με την οικογένειά της και να μπορέσουμε να βρεθούμε έστω για ένα περπάτημα μεταξύ μας. Αυτή η επαφή θα μπορέσει να καλύψει έστω ένα μέρος του κενού που αφήνουν οι βίντεο-κλήσεις μας.

Ειλικρινά, δεν ξέρω αν μπορώ να ευχηθώ κάτι για το 2021. Γνωρίζω ότι οι αρχικοί του μήνες τουλάχιστον θα κυλήσουν αρκετά παρόμοια με το έτος που φεύγει. Οπότε αρχικά εύχομαι να βγούμε αλώβητοι όσο γίνεται από αυτό που ζούμε. Ίσως μακροπρόθεσμα, θα μπορούσα να ευχηθώ για μένα και για τη Δήμητρα, μία πιο δραστήρια χρονιά, να φύγει έστω και λίγο αυτή η θλιβερή μονοτονία, να θυμηθούμε πάλι τους στόχους μας και τελικά, να βρεθούμε πραγματικά ελεύθερες να μοιραστούμε εμπειρίες, ταξίδια, αστεία και άμεση επαφή, μακριά από την οθόνη του υπολογιστή.   

* Η Βάσω Παπαδοπούλου είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο International Master of Neurosciences, ΕΚΠΑ