Κι εμάς τι μας νοιάζει ο πόλεμος στην Ουκρανία;

Εδώ η Δύση, το 1999 είχε εισβάλει στη Σερβία, κάποια χιλιόμετρα δηλαδή μακριά από τα βόρεια σύνορά μας κι εμείς κάναμε ότι δεν καταλαβαίναμε…

Κι αυτό παρά το γεγονός ότι και τότε, η κήρυξη του πολέμου στη Σερβία από τις δυνάμεις 12 χωρών του ΝΑΤΟ δεν είχε πάρει έγκριση από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Και ως εκ τούτου κι εκείνος ο πόλεμος συνιστούσε κατάφωρη παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας.

Μιας νομιμότητας που η Ελλάδα σήμερα, λόγω της κλιμάκωσης από πλευράς Τουρκίας της αμφισβήτησης των κανόνων του διεθνούς δικαίου, με σκοπό να προωθήσει τις επεκτατικές βλέψεις της στο Αιγαίο, έχει κάθε λόγο να υπερασπίζεται με σθένος.

Μα, θα πει κανείς, είναι δυνατόν μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και της Ενωμένης Ευρώπης να πέσει θύμα εισβολής;

Την απάντηση την δίνουν αβίαστα τα 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ που, εν μέσω οικονομικής κρίσης, αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε για να προμηθευτούμε τα περίφημα Rafale από τη Γαλλία.

Αν δεν υπήρχε κίνδυνος σύρραξης εξ ανατολών, προς τι οι εξοπλισμοί; Η έννοια, άλλωστε, της ενίσχυσης της αποτρεπτικής ικανότητας της Ελλάδας τι νόημα θα είχε, αν δεν υπήρχε κίνδυνος σύρραξης;

Αλλά και ακόμη, αν κανείς παρακολουθούσε μόλις λίγες μέρες πριν τις διεθνείς διπλωματικές προσπάθειες παρεμπόδισης της εισβολής των Ρώσων στην Ουκρανία, θα πίστευε ότι είχε ήδη επέλθει συμφωνία μεταξύ Πούτιν και Δύσης.

Μια αισιόδοξη αντίληψη που μετέφεραν τα διεθνή ΜΜΕ η οποία, δυστυχώς, ανατράπηκε αιφνιδίως τα ξημερώματα της Πέμπτης 24 Φεβρουαρίου, όταν ο Πούτιν κήρυξε τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Πρώτος και σοβαρός λόγος λοιπόν για τον οποίο μας ενδιαφέρει άμεσα ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ότι παρόμοια παραβίαση των κανόνων του διεθνούς δικαίου, σαν κι αυτή στην οποία προχώρησαν οι Ρώσοι, αν δεν υπάρξουν άμεσες αντιδράσεις ώστε να αναστραφεί εγκαίρως, θα μπορούσε στο μέλλον να συμβεί και σε εμάς.

Ο Ερντογάν εδώ και καιρό ζεσταίνει τις μηχανές της αμφισβήτησης διεθνών συμφωνιών και συνόρων στο Αιγαίο. Και αν δεν υπάρξει αποτελεσματική παρέμβαση της Δύσης υπέρ του σεβασμού του διεθνούς δικαίου στην Ουκρανία, τότε μπορεί να ανοίξει ο δρόμος και για άλλες παραβιάσεις…

Ο δεύτερος λόγος που μας ενδιαφέρει και με το παραπάνω η εισβολή στην Ουκρανία είναι βεβαίως το ζήτημα της ενεργειακής κρίσης. Του οποίου τις συνέπειες ήδη, εδώ και καιρό και πολύ πριν την κήρυξη του πολέμου από τον Πούτιν, η Ευρώπη και πολύ περισσότερο η Ελλάδα έχουν γευτεί.

Η εξάρτηση της Ευρώπης από το φυσικό αέριο που παράγεται στη Ρωσία και την Ουκρανία καθιστά αυτόν τον πόλεμο γεγονός μείζονος γεωπολιτικής σημασίας.

Αν, για παράδειγμα, με αφορμή τον πόλεμο σταματήσει η μεταφορά αερίου στην Ευρώπη, οι συνέπειες ασφαλώς και θα είναι ολέθριες. Η μείωση της προσφοράς, με δεδομένη την υψηλή ζήτηση, λόγω εξάρτησης της δύσης από το φυσικό αέριο που παράγεται στην εμπόλεμη περιοχή, θα αυξήσει ακόμη περισσότερο τις τιμές της ενέργειας, ανατροφοδοτώντας με νέο τσουνάμι ακρίβειας και πληθωρισμού την οικονομική κρίση, αλλά και επιπλέον, δημιουργώντας και πιθανά ενεργειακά αδιέξοδα στο τέλος του χειμώνα.

Η Ελλάδα μάλιστα βρίσκεται σε δυσχερέστερη θέση από την υπόλοιπη Ευρώπη, καθώς πρόσφατα, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης Μητσοτάκη, με πρόσχημα δήθεν την «πράσινη μετάβαση», σταμάτησε η παραγωγή ενέργειας από λιγνίτη. Έκλεισαν δηλαδή τα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας από λιγνίτη στη Δυτική Μακεδονία, ακόμη και τα πιο σύγχρονα και τα λιγότερο ρυπογόνα.
Χωρίς όμως, εντωμεταξύ, να έχουν φροντίσουν να αντικαταστήσουν την παραγόμενη από άνθρακα ενέργεια από ΑΠΕ.

Η απόφαση αυτή ήταν ολέθρια για τα συμφέροντα της Ελλάδας γιατί αποδυνάμωσε την ενεργειακή αυτονομία μας, η οποία στηρίζονταν στην παραγωγή ενέργειας από τον εγχώριο λιγνίτη. Η ενίσχυση της εξάρτησής μας από το φυσικό αέριο που είναι εισαγόμενο, μας έκανε σε μια δύσκολη εποχή, τα ιδανικά θύματα της διεθνούς κερδοσκοπίας.

Κι ακόμη χειρότερα, η κατ’ επίφαση «απανθρακοποίηση» ήταν ένα ακόμη επικοινωνιακό φιάσκο της κυβέρνησης, αφού και το εισαγόμενο φυσικό αέριο που αντικατέστησε τον εγχώριο λιγνίτη, είναι κι αυτό ορυκτό καύσιμο που περιέχει άνθρακα, όπως το κάρβουνο και το πετρέλαιο.

Αποτέλεσμα αυτής της βιαστικής, άφρονος και καταφανώς σε βάρος των συμφερόντων της Ελλάδας απόφασης, είναι ότι η χώρα μας σήμερα έχει αποκτήσει μια από τις υψηλότερες τιμές της ενέργειας, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των ενεργειακών αναγκών μας, ενώ καλύπτονταν από εγχώρια παραγωγή, τώρα έγινε εισαγόμενο.

Αν σε αυτές τις συνέπειες του πολέμου, προσθέσει κανείς και το γεγονός ότι η Ρωσία και η Ουκρανία είναι δύο από τους μεγαλύτερους παραγωγούς τροφίμων και ζωοτροφών, κατέχοντας το 29% των παγκόσμιων εξαγωγών σιταριού, το 19% των παγκόσμιων προμηθειών καλαμποκιού και το 80% της παγκόσμιας παραγωγής ηλιελαίου στον κόσμο, η επίδραση που θα έχει ο πόλεμος εκτός από την ενεργειακή και στην παγκόσμια αγορά τροφίμων είναι ιδιαίτερα ανησυχητική και εμπεριέχει κινδύνους.

Σε έναν πλανήτη που το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στη Νέα Υόρκη μπορεί να προκαλέσει βροχή στο Τόκυο, όπως λένε καθ’ υπερβολή για να περιγράψουν τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που προκαλεί η όποια αναταραχή στο διασυνδεδεμένο όχι μόνο περιβαλλοντικά και ηλεκτρονικά, αλλά και οικονομικά πλέον παγκόσμιο χωριό, η Ουκρανία μπορεί να μην είναι και πολύ μακριά από την Ελλάδα…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr