Κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει…

Σε άλλες χώρες κάνει θραύση ο συνεδριακός τουρισμός, αλλά εδώ η επιχειρηματικότητα θυμίζει χώρα της υποσαχάριας Αφρικής, με όλη τη συμπάθεια που τρέφω για τους υποσαχάριους και υπερσαχάριους Αφρικανούς. Διαδεδομένος είναι επίσης στο εξωτερικό ο ιατρικός τουρισμός, αλλά στα ελληνικά νοσοκομεία είναι πιθανότερο να πέσουν κλωτσιές, παρά φράγκα για χειρουργεία και σφραγίσματα.

Για κανονικό αθλητικό τουρισμό δεν συζητάμε, αφού και οι ίδιοι οι Έλληνες αθλητές κάνουν προετοιμασία στο εξωτερικό για να αποφύγουν τον εξευτελισμό της στέγης που στάζει και του γυμναστηρίου που κατοικείται από ποντίκια. Ο αγροτουρισμός καλός είναι, αλλά η ερωτευμένη με τη θάλασσα και τον ήλιο και το κρασί και τ’ αγόρι της Ελλάδα έχει γυρίσει την πλάτη της στους αγρούς και στα λιβάδια και σε οτιδήποτε δεν έχει μπλε.

Γαστριμαργικός τουρισμός, ας το αφήσουμε αυτό καλύτερα, γιατί καραδοκούν τα καλαμαράκια των 68 ευρώ, τα φεστιβάλ χοληστερίνης και το ψάρι με εσάνς πετρέλαιο. Τον θρησκευτικό τουρισμό δεν τον συνιστώ σε κανέναν, διότι είπαμε να εκτοξευτούμε προς το μέλλον, όχι να επιστρέψουμε στον μεσαίωνα και να κάνουμε τους παπάδες ακόμα πιο πλούσιους.

Γιατί όχι λοιπόν τουρισμός των χούλιγκανς, με εξωτικά μαχαιρώματα, διεθνείς γρονθοπατινάδες, επισκέψεις στα επείγοντα και στα νεκροταφεία και χειροφιλήματα στον Αλέξη Κούγια;

Να έρχονται οι συρφετοί με τα ξυρισμένα κεφάλια και με τις σβάστικες από τις Ουκρανίες και τις Κροατίες, να γεύονται την πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία με κόκες και πρέζα σε σπίτια Ελλήνων χουλιγκάνων, να διασκεδάζουν όλοι μαζί με την ανυπαρξία των αρχών, να κάνουν μαθήματα αριθμητικής μελετώντας τα ποσοστά των φασιστών στα εκλογικά τμήματα της ΕΛΑΣ και μόλις σουρουπώνει να βγαίνουν παγανιά σε ραντεβού θανάτου, στις Φιλαδέλφειες, στις Τούμπες, στις Λεωφόρους, στα Καραϊσκάκια, στα Χαριλάου, όπου τέλος πάντων υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν για μαχαιροβγάλτες, πιστολέρο, τσεκουράτους σαν τον Βορίδη και χιτλερικούς σαν τον πατέρα του Πλεύρη.

Βενζίνες και στουπιά

Σκεφτείτε μόνο πόσο ζεστό συνάλλαγμα θα αφήνουν στον ιερό και καθαγιασμένο τόπο μας τα κονβόι των χούλιγκανς. Δεν θα περιδρομιάσουν τρίπιτα σουβλάκια για να καρδαμώσουν; Δεν θα πιουν νερά για να δροσιστούν μετά το βρωμόξυλο; Δεν θα αγοράσουν βενζίνες και στουπιά για να φτιάξουν μολότοφ; Δεν θα πληρώσουν διόδια στις εθνικές οδούς με τα «χβάλα» τους και τα «σπασίμπα» τους;

Δεν θα γεμίσουν τα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων τους με πανάκριβη αμόλυβδη; Δεν θα πληρώσουν εγγύηση για να βγουν από τα κελιά τους; Δεν θα αγοράσουν αεροπορικά εισιτήρια της Aegean για να κουβαλήσουν φασίστες δικηγόρους υπερασπιστές; Δεν θα αγοράσουν ναρκωτικά και ντόπες από τους εδώ διακινητές; Δεν θα φιλέψουν καμιά διακοσαριά μπύρες και ρακές τους Έλληνες συνοδοιπόρους ως αντάλλαγμα για τη φιλοξενία;

Ε, μοιραία θα πληρώσουμε και κανέναν φόρο αίματος, αλλά συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια και ο Έλληνας στους φόρους. Σάμπως νοιαστήκαμε όταν εξαϋλώθηκαν 57 αθώοι άνθρωποι στο τρένο των Τεμπών; Ίδρωσε κανενός το αυτί με τους 600 νεκρούς πρόσφυγες στο Ιόνιο; Έκλαψε κανένας για τους πιλότους του Καναντέρ και τα άλλα θύματα από τις πρόσφατες πυρκαγιές; Τον Μιχάλη και τον Άλκη πώς ακριβώς τους θρηνούμε, με έξαρση του χουλιγκανισμού και διεθνοποίηση της καφρίλας; Στον τάφο του Φύσσα και του Λουκμάν και του Ζακ ακουμπήσαμε τους θριάμβους της Χρυσής Αυγής, αντί λουλουδιών και δακρύων. Συγγνώμη, αλλά τα κροκοδείλια δεν μετράνε. Στην κάλπη τα δείχνει ο πολίτης τα συναισθήματά του, όχι στο Facebook.

Μόνο την εκατόμβη στο Μάτι και τη Μαρφίν θυμόμαστε πότε πότε, και αυτό όμως ένεκα γαλάζιας τυμβωρυχίας και στρεψοδικίας. Ο στιχουργός της «Ελένης», ο Μπάμπης Τσικληρόπουλος για να μη ψάχνετε, το είπε καλύτερα απ’ όλους , σε ένα αθάνατο δίστιχο αφιερωμένο στη δύστυχη πατρίδα μας και τους ακόμη δυστυχέστερους κατοίκους της: να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο, και άλλο εκείνη να σε πεθαίνει. Ιδίως αν είναι για το ποδόσφαιρο.

 

Η κακιά η χώρα

 

Καλά τα είπε και ο Στέφανος Κασσελάκης, που κατέφτασε από το πουθενά (για την ακρίβεια από τις ΗΠΑ), για να μας υπενθυμίσει ότι δεν φυτοζωεί όλος ο ΣυΡιζΑ στην καρακοσμάρα του, όπως ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Ζαχαριάδης που προχθές πήγε στη Λεωφόρο, για να ζήσει, λέει, «ένα χαλαρό ποδοσφαιρικό απόγευμα», μέσα στο χάος και στη πένθος. Αποδελτιώνω από την εμφάνιση του Κασσελάκη στον ΑΝΤ1 και από χθεσινή ανάρτησή του στο Twitter:

«Φταίει ο σταθμάρχης… Φταίνε οι αδίστακτοι διακινητές… Φταίει η κλιματική αλλαγή… Φταίει ο ανιψιός… Φταίνε η κακιά η ώρα, η κακιά η χώρα, η κακιά ΕΛ.ΑΣ… Οι υπουργοί της καινούργιας κυβέρνησης, που είναι η παλιά, δεν πρόλαβαν να μάθουν ακόμη τη δουλειά που κάνουν εδώ και 4 χρόνια…

Απίστευτη ικανότητα στο να πετάνε την μπάλα στην εξέδρα, μόνο που ακριβώς έξω από το γήπεδο σκοτώνεται ένα παιδί πριν κλείσει τα 30. Ο κ. Οικονόμου πρέπει να απομακρυνθεί για να μάθει ο επόμενος ότι οφείλει να κάνει τη δουλειά του από την πρώτη κιόλας μέρα. Δε θα ζούμε από τύχη μέχρι ένας υπουργός να μάθει δήθεν τις αρμοδιότητές του.

Τι είναι χειρότερο από τα δύο; Το να είχε ενημερωθεί ο Υπουργός και να είναι απλά ανίκανος ή το να έχουν διαλυθεί σε τέτοιο βαθμό οι υπηρεσίες ασφαλείας που δεν τον ενημέρωσαν για ένα τόσο σοβαρό θέμα; Σταματήστε να επαναλαμβάνετε σαν καραμέλα τη φράση “οπαδική βία”. Πρόκειται για νεοναζί βία.

Μέσα στο 2023, έχω δει : να συγκρούονται τρένα, να πνίγεται κόσμος στην ελληνική ζώνη διάσωσης, να πεθαίνουν άνθρωποι σε καρότσες αγροτικών, να καίγονται για μέρες τα πιο τουριστικά νησιά, να είμαστε Νο1 στην Ευρώπη σε καμένες εκτάσεις, να πέφτουν παλιά πυροσβεστικά αεροπλάνα και να χάνουμε πιλότους, να εκρήγνυνται πυρομαχικά σε στρατιωτικά αεροδρόμια, να δολοφονούνται νέοι άνθρωποι έξω από γήπεδα, να έχουμε ελευθερία του Τύπου πάνω μόνο από το Τσαντ και δημόσιο χρέος σαν το Σουδάν. Σας φαίνεται αυτή η χώρα για “αναπτυξιακός παράδεισος”;»

Κηλίδα στο κολάρο

 

Τα ίδια ερωτήματα που βασανίζουν όλους εμάς, πλην Λακεδαιμονίων, αποχαυνωμένων λουομένων και αμετανόητων πετσωμένων, διατυπώνει στο email του ο αναγνώστης Νικ. Ακ.:  «1. Γνώριζε ή όχι ο υπουργός τι συνέβαινε από τη Δευτέρα τα ξημερώματα με το κομβόι και τη διακριτική παρακολούθηση; 2. Οφείλει ή όχι η ανώτατη ηγεσία της αστυνομίας να ενημερώνει τον πολιτικό της προϊστάμενο σε ανάλογα περιστατικά; 3. Ο υπουργός εξωτερικών είχε ενημερωθεί; Ο επιτελικός πρωθυπουργός ενημερώθηκε ή δε θέλαμε να του χαλάσουμε τις διακοπές; 4. Κλείνοντας, πόση αναισθησία τελικά χρειάζεται για να μπορείς να κοιμηθείς έχοντας το αίμα ενός αθώου νέου ανθρώπου ως κηλίδα στο λευκό σου κολάρο και στο μπλέ σακάκι του σαράντα τακατό;»