Κάτω τα χέρια σας από την νεολαία!

Εδώ και δύο μέρες γινόμαστε ξανά μάρτυρες μέσω των χρυσοπετσωμένων ΜΜΕ της κυβερνητικής επιχείρησης να αποδώσει στις συγκεντρώσεις των νέων στις πλατείες την ήδη ειλημμένη απόφαση της να μην επιτρέψει τις μετακινήσεις μεταξύ νομών, τουλάχιστον πριν το Πάσχα.

Η αλήθεια είναι ότι οι συγκεντρώσεις στις πλατείες έχουν ξεκινήσει εδώ και πάνω από μήνα, χωρίς όμως αυτό απ’ όσο βλέπουμε να έχει αλλάξει τη διαμόρφωση της επιδημιολογικής εικόνας της χώρας. Εξ άλλου τόσο η κυβέρνηση όσο και η Επιτροπή των Λοιμωξιολόγων δεν έχει κάνει καμία επιδημιολογική μελέτη που να αποδεικνύει ότι ο κορονοϊός εξαπλώνεται ταχύτερα και σε μεγαλύτερη έκταση σε χώρους συνάθροισης εξωτερικούς απ’ ό,τι σε εσωτερικούς. Με βάση ποια λογική δεν εξαπλώνεται σε εργοστάσια, βιομηχανίες, ναυπηγεία, ΜΜΜ, σούπερ μάρκετ, σχολεία, κομμωτήρια και εξαπλώνεται στα πηγαδάκια στις πλατείες; Υπάρχουν στοιχεία που το αποδεικνύουν; Γιατί δεν τα δημοσιοποιούν;

Καθώς τυχαίνει να μένω κοντά στην πλατεία του Άη Γιώργη στην Κυψέλη έχω να καταθέσω τα ακόλουθα: Κυριακή 21 Μάρτη επιστρέφοντας αρκετά μετά τα μεσάνυχτα από το σπίτι της Κατερίνας και του Γιώργου και κατεβαίνοντας την οδό Τήνου, βλέπω αριστερά στον πεζόδρομο κίνηση. Στρίβω προς τα εκεί και πέφτω πάνω σε παρέες νέων που εκείνη την ώρα είχαν αρχίσει να διαλύονται. Στην Ιθάκης προπορεύονται 4 κοπέλες. Πιάνουμε την κουβέντα με αμοιβαίες φιλοφρονήσεις για το ότι κυκλοφορούμε τέτοια ώρα έξω. «Πώς βλέπετε τα πράγματα κορίτσια;» τις ρωτάω. «Τι να πούμε… έχουμε πέσει από τα σύννεφα. Ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα έσκαγε χούντα στη γενιά μας», η απάντηση. «Εσείς όμως πρέπει να είχατε εμπειρία από τη χούντα. Πώς ήταν τότε;», και βρέθηκε η αφορμή για να ξεκινήσει η συζήτηση…

Την άλλη μέρα γυρνάω λίγο νωρίτερα από άλλους φίλους, παραμονή της έναρξης της απεργίας πείνας. Τα βήματά μου αυτή τη φορά στοχευμένα με οδηγούν στην πλατεία του Άη Γιώργη. Πηγαδάκια γύρω και μέσα στην πλατεία. 4-5 άτομα το κάθε πηγαδάκι. Μου θυμίζει τα φοιτητικά μου χρόνια με τα πηγαδάκια της Νομικής. Πολλά παιδιά κάθονται κάτω στις πλάκες της πλατείας. Πλησιάζω ένα πηγαδάκι με 3 αγόρια κι ένα κορίτσι και τους πιάνω τη συζήτηση. Μου εξηγούν πόσο δύσκολη είναι για όλους τους αυτή η περίοδος. Είναι φοιτητές και έχουν χάσει και τη χαρά του ζωντανού μαθήματος και την μετέπειτα κοινωνική συναναστροφή. «Δεν παίζεται η κατάσταση αυτή. Μέσα στα σπίτια νιώθουμε εγκλωβισμένοι. Εδώ παίρνουμε μια ανάσα. Δυο κουβέντες με φίλους, ένα ποτό. Κάπως έτσι αντέχουμε…». Μου εκφράζουν τις αγωνίες τους, πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση… δεν τους φαίνεται φυσιολογική η διαχείριση… ανησυχούν πώς θα διαμορφωθεί η αγορά εργασίας μετά και αν οι ίδιοι θα βρίσκουν δουλειά… Αναπόφευκτη η ερώτηση «τη στάση των κομμάτων της Αντιπολίτευσης πως την βλέπετε;». «Ποια Αντιπολίτευση; Δεν υπάρχει Αντιπολίτευση», η μία απάντηση. «Όχι, ρε συ, αν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν σίγουρα καλύτερα τα πράγματα», λέει η κοπέλα. «Ελπίζουμε να μην σας ενοχλούμε με την φασαρία. Μένετε εδώ κοντά;», με ρωτάνε.

Φεύγω γεμάτη σκέψεις και έντονα συναισθήματα. Αυτά τα παιδιά που συγκεντρώνονται σε πηγαδάκια στις πλατείες είναι τα φοβισμένα σπουργίτια μας… έχουν ξυπνήσει σε ένα παρανοϊκό κόσμο που οικοδομείται με πρόσχημα τον κορονοϊό και προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει και πώς θα τους επηρεάσει.

Αυτά τα παιδιά είναι τα δικά μας παιδιά, εγγόνια, ανίψια, γειτονόπουλα, παιδιά φίλων μας, φίλοι των παιδιών μας. Έχουμε χρέος να τα ακούσουμε, να τα νιώσουμε, να τους συμπαρασταθούμε.

Έχουμε χρέος να αντιδράσουμε στην στοχοποίηση τους από μια ανάλγητη κυβέρνηση που ενώ δείχνει όλους τους υπόλοιπους με το δάχτυλο έχει την κύρια ευθύνη για το ότι εδώ και ένα χρόνο δεν έχει κάνει τίποτα. Τίποτα για να θωρακίσει το σύστημα υγείας, τίποτα για τα φάρμακα, τίποτα για τις πατέντες των εμβολίων, τίποτα για να σώσει την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, τίποτα για να διαφυλάξει την ψυχική μας υγεία.

Το 50% των νέων ηλικίας 18-29 ετών πάσχει από κατάθλιψη και άγχος, δηλώνει έρευνα της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας.

Όμως τέτοια στοιχεία δεν θα τα ακούσουμε από την χρυσοπετσωμένη παπαγαλία στα ΜΜΕ εθνικής εμβέλειας. Εκεί έχει χαθεί πλήρως η έννοια του ρεπορτάζ. Μεταφέρονται και υιοθετούνται αυτούσιες οι κυβερνητικές ανακοινώσεις σε πλήρη αναντιστοιχία με το άρθρο 2 παράγραφος 7 του Κώδικα Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας που ορίζει ότι «ο δημοσιογράφος οφείλει να ελέγχει και να τεκμηριώνει πληροφορίες, που αναφέρονται στον ευαίσθητο τομέα της υγείας, όπου η παραπλανητική πληροφόρηση και η εντυπωσιακή προβολή μπορεί να προκαλέσουν αδικαιολόγητη αναστάτωση στην κοινή γνώμη». 

Κατά τ’ άλλα φταίει η κοινωνία που γυρνάει πλέον την πλάτη σ’ αυτή τη χρυσοπετσωμένη παπαγαλία…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr