Κάτω από το μαύρο σύννεφο

Ο Ζαχαρίας Κωστόπουλος έκανε το μοιραίο λάθος στις 21 Σεπτεμβρίου 2018. Το μοιραίο λάθος του Ζακ Κωστόπουλου ήταν ότι ξεστράτισε και έπεσε στα νύχια των νοικοκυραίων. «Το πουστράκι μπήκε με μαχαίρι για να ληστέψει ένα κοσμηματοπωλείο», είπαν μετά. «Και βρισκόταν υπό την επήρεια ναρκωτικών. Ήτανε λιώμα, αλλού πατούσε και αλλού βρισκόταν». Η μία δολοφονία μετά την άλλη.

Πράγματι, αλλού πατούσε και αλλού βρισκόταν, ο δύσμοιρος Ζακ. Πατούσε σε αυτό τον κόσμο, αλλά βρισκόταν και με τα δύο πόδια στον άλλο. Στο κατώφλι του Άδη. Δεν ξέρω ποιος από τους δύο κόσμους είναι ο πιο σκοτεινός. Εκείνο το μεσημέρι, ναι, μέρα μεσημέρι, στο κέντρο της Αθήνας, ναι, μπροστά σε δεκάδες περαστικούς, η Ελλάδα σκοτείνιασε. Ένας αθώος νεαρός λυντσαρίστηκε μέχρι θανάτου, από πολίτες και από αστυνομικούς.

Εάν ζούσαμε στη δεκαετία του 50, του 60, του, 70, του 80, του 90, ο Ζακ θα πήγαινε άκλαυτος. «Το πουστράκι μπήκε με μαχαίρι για να ληστέψει το κοσμηματοπωλείο και σκοτώθηκε πάνω στην πάλη με τους αστυνομικούς», θα ισχυριζόταν η επίσημη εκδοχή. Και όξω απ’ την πόρτα, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, τόσες και τόσες φορές, τόσες και τόσες δεκαετίες. Ποιος νοικοκυραίος να διαψεύσει τα όργανα της τάξης; Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;

Για κακή τύχη των κοράκων, κάθε κινητό τηλέφωνο αποτελεί πλέον κάμερα υψηλής πιστότητας και κάθε εικόνα υποκαθιστά τα στόματα τα ερμητικά κλειστά. Οι ανήσυχοι πολίτες δεν άφησαν την υπόθεση να κλείσει με χαιρέκακα παλαμάκια. Μετέτρεψαν τα social media σε φόρουμ καταγγελιών και απαίτησαν, σε όλους τους τόνους, #justiceforZack: δικαιοσύνη για τον δολοφονημένο νέο.

Οι ισχυρισμοί των σκοταδόψυχων καταρρίφθηκαν ένας προς έναν με αποδείξεις και πειστήρια, παρά τις ηρωικές ντρίμπλες όσων είχαν συμφέρον να τους τσιμεντώσουν. Ο Ζακ Κωστόπουλος δεν ήταν ληστής ούτε βρισκόταν υπό την επήρεια ναρκωτικών ούτε άγγιξε μαχαίρι. Κατά πάσα πιθανότητα, μπήκε στο κοσμηματοπωλείο για να προστατευτεί από κάποιους που τον τραμπούκιζαν.

Διότι, και αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς, «ήταν πουστράκι». Στη φασίζουσα ελληνική κοινωνία του 21ου αιώνα, ένα πουστράκι δεν αξίζει να ζει.

Γεια στα χέρια τους, λοιπόν, των φονιάδων. Ένστολων και άστολων. Ο ένας από αυτούς επαίρεται καθημερινά στο Twitter και συνεχίζει απτόητος την εκστρατεία μίσους, ποντάροντας σε κάποιο αόρατο, αλλά κατά βάθος ορατό, δίχτυ προστασίας. Αύριο μεθαύριο, θα βγουν όλοι πάλλευκοι από κάποια αίθουσα δικαστηρίου, ή με αναστολή μέχρι να το ξανακάνουν, λόγω αμφιβολιών ή ίσως επειδή το ίδιο θα έκανες και εσύ στη θέση τους.

Όταν αποχωρήσουν από την οδό Ευελπίδων γελώντας, μη κοιτάξεις αλλού. Με σένα θα γελάνε.

Ο Ζακ Κωστόπουλος, που πέθανε αβοήθητος στο πεζοδρόμιο της οδού Γλάδστωνος, θα μπορούσε να είναι το δικό σου παιδί. Οι νοικοκυραίοι που τον δολοφόνησαν ξεπλένονται καθημερινά από ξεδιάντροπους γελωτοποιούς και ετοιμάζονται να ξαναγίνουν κυβέρνηση, αφού άλλωστε είναι περισσότεροι από εμάς.

Το δείχνουν με την ψήφο τους. Το δείχνουν μέσα από τις τηλεοράσεις και από τα αηδιαστικά σκίτσα τους. Το δείχνουν με το φέρσιμό τους, στο πεζοδρόμιο, στα στέκια, στους χώρους δουλειάς. Το δείχνουν πρώτα απ’ όλα στο ίντερνετ, όπου η ανωνυμία γίνεται καμουφλάζ. Σαν σάβανο.  

Το φετινό Pride είναι αφιερωμένο στη μνήμη του 34χρονου άνδρα, που είχε τα καρύδια για να ζήσει τη ζωή του όπως την ήθελε, χωρίς να νοιάζεται για τα λοξά βλέμματα και τα χλευαστικά σχόλια. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος, για να σηκωθεί από τον καναπέ και να βγει αύριο στους δρόμους. Χρειάζεται απλώς να αισθάνεται οργισμένος ή και τρομοκρατημένος. Το μολυβένιο σύννεφο θα μας σκεπάσει στο τέλος όλους, χωρίς διακρίσεις. Το μαύρο σβήνει όλα τα χρώματα.

Ελάτε, λοιπόν και υψώστε τη φωνή σας, μήπως γίνει θαύμα και σας ακούσει κανείς. Δεν τρέχει και τίποτε, που θα σας ρωτήσει κανένας άντρακλας, αν τον ξεσκονίζετε τον κουραμπιέ. Όταν σας φέρουν το δικό σας παιδί μέσα σε ξύλινο παλτό επειδή τόλμησε να φορέσει ροζ μπλουζάκι θα είναι πάρα πολύ αργά για δάκρυα. Η ιστορία θα σας θυμηθεί μόνο αν σας κάνει γελοιογραφία ο Αρκάς.