Καθένας βλέπει αυτό που φαίνεσαι. Μακιαβέλι μουστάκια!

Όλοι μας, ως νήπια, περνάμε το περιβόητο στάδιο του καθρέφτη. Πρόκειται για ένα θεμελιώδες στάδιο της ανάπτυξής μας ως οντότητα. Στο στάδιο αυτό, που κοιταζόμαστε, αναγνωρίζουμε για πρώτη φορά στην εικόνα που βλέπουμε, ολόκληρο τον εαυτό του ως σύνολο. Στη φάση εκεί επάνω «μας συστήνουν» τον εαυτό μας. Μία φάση τεράστιας σημασίας διότι αποτελεί το υπόστρωμα για τη μελλοντική δομή της υποκειμενικότητάς μας.

Στην περίπτωση του κ Μητσοτάκη δεν γνωρίζουμε πως «του σύστησαν» τον εαυτό του, αλλά με τόσες ομιλίες του στη βουλή μπορούμε να κάνουμε και πέντε υποθέσεις της προκοπής. Ένα το κρατούμενο.

Υπάρχει κι ένας δεύτερος καθρέφτης, ο χαρακτήρας μας. Καθρέφτης των σχέσεων του καθενός μας με τον έξω κόσμο, το άθροισμα και η ταυτότητά μας. Η ακινησία είναι ένα χαρακτηριστικό τού χαρακτήρα, δηλαδή όσα συμβαίνουν «εκεί έξω» μάς αγγίζουν δύσκολα κινούν τον χαρακτήρας μας.

Ο χαρακτήρας κι από τον λόγο φαίνεται. Από το πόσο προσηνής και καταδεκτικός είναι αυτός ο λόγος. Και σύμφωνα με έναν αφορισμό, ένας άνθρωπος που διαθέτει χαρακτήρα με ανάστημα είναι σκληρός με τον εαυτό του, άνευ αναστήματος είναι σκληρός με τους άλλους.

Στην περίπτωση του κ Μητσοτάκη, ανεξαρτήτως των πολιτικών του πεποιθήσεων,  από τις τόσες ομιλίες του στη βουλή, γνωρίζουμε πολύ καλά πλέον τον χαρακτήρα του.

Την Παρασκευή λοιπόν, ο περί ου ο λόγος, ξεδίπλωσε άλλη μια φορά, σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, τον υποκειμενισμό και τον χαρακτήρα του.

Ο κ Μητσοτάκης πιο εύκολα βγάζει από την τσέπη του λευκή επιταγή, παρά παραδέχεται οιανδήποτε έλλειψή του. Ακόμα και να πει «δεν ομιλώ την κινεζική» δεν αντέχει να το κάνει. Θεωρεί τον εαυτό του τόσο αψεγάδιαστο, τόσο άσφαλτο και ατσάκιγο, λες κι είναι κατασκευή κι όχι άνθρωπος. Ως κάποιοι να του είπαν στο στάδιο του καθρέφτη: «δες, αυτό το τεχνικό επινόημα, εσύ είσαι». Κι από τότε ζει με αυτή την εντύπωση. Στη συνέχεια ήρθαν και άλλο καθρέφτες και τον σύστησαν ως «Μωυσή». Αντί αυτό να τον απελευθερώσει κάπως, έκανε το σιδηρούν του προσωπείο μασίφ. Τούτων δοθέντων του κ Μητσοτάκη είναι αδύνατο και ανυπόφορο να διακρίνει ψεγάδι στα πεπραγμένα του. Και φυσικό επόμενο οι πολιτικοί του αντίπαλοι να καταγράφονται στον σκληρό του ως απλά υβρίδια, διότι «οτιδήποτε ανθρώπινο είναι υβρίδιο».

Έλα όμως που αυτή η «ατσάκιγη κατασκευή» δεν διαθέτει έρμα να του εξασφαλίζει μια κάποια συλλογιστική ισορροπία, όταν απευθύνεται στους πολιτικούς του αντιπάλους. Κι όπου δεν διαθέτει έρμα, το καταφύγιο είναι ένα: χαρακτηρισμοί και ξανά χαρακτηρισμοί. Ο κ Μητσοτάκης δεν αντιλαμβάνεται ότι οι χαρακτηρισμοί, στους οποίους καταφεύγει με εμμονή, ιδίως όταν αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τον Τσίπρα, υπονομεύουν τον ίδιο. Διότι φανερώνουν ελλείψεις και ανάγωγο χαρακτήρα, παρά το τιμημένο Χάρβαρντ του.

Δυστυχώς όμως δεν φέρεται ανάγωγα κι ανάρμοστα μόνο στον Τσίπρα (που το ανάστημά του ρίχνει κάμποσα κεφάλια στον πρωθυπουργό). Με αυτόν τον ανάγωγο και άκαμπτα θωρακισμένο χαρακτήρα, συμπεριφέρεται και προς το ποσοστό που του προσέφερε την αυτοδυναμία. Διότι δεν είναι όλα μόνο προϊόν πολιτικής βούλησης, αυτή η συμπεριφορά είναι η ίδια του η ταυτότητα.  

Ευλόγως θα αναρωτηθείτε: «μα γιατί όλοι αυτοί επιμένουν να ψηφίζουν τον κακοποιητή τους»; Ρωτήστε κάποιον φίλο ή φίλη σας που είναι σε τέτοια σχέση. Χιλιάδες είναι εκεί έξω… Θα ‘χουν πολλά να σας εξηγήσουν γι΄ αυτή τη δυσλειτουργία και την έλλειψη αυτοεκτίμησης, που μερικές φορές φτάνει μέχρι και την ψήφο.

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr