«Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν…»

Κατά τας γραφάς, ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν. Αλλά ο αιρετικός Βάρναλης δικαίως ισχυρίζεται ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Ο άνθρωπος έπλασε τον Θεό, κατ’ εικόνα και ομοίωσή του. Και μάλιστα στο “Μονόλογο του Μώμου” λέει χαρακτηριστικά:

Μώμος (απευθύνεται στους φανταστικούς συνομιλητές του, τον Προμηθέα και τον Ιησού):

“...Όσο για τον άνθρωπο, τον έπλασε… η μαϊμού! Κι εσάς οι ανθρώποι. Σας πλάσαν οι αφέντες της Γης «κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους». Δουλειά σας είναι να διατηρείτε την Ανισότητα και να προστατεύετε την Αδικία... Όξω από το συφέρο των Κροίσων… κι όξω από τη φαντασιά των φοβισμένων και των ανίδεων, δεν υπάρχετε πουθενά…”

Αν από τη θεολογία – ως δηλωμένοι βέβηλοι – μεταφερθούμε στη “θεολογία” της συριζαϊκής Αριστεράς και ακολουθήσουμε κατά πόδας τη συλλογιστική του Βάρναλη, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι οι “αφέντες” του ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη του κόμματος κατά πλειοψηφία, “έπλασαν” κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους τον αρχηγό τους. Ο Κασσελάκης είναι κατ’ αυτή την έννοια, εικόνα και ομοίωση της πλειονότητας της βάσης του κόμματος. Δεν έπλασε ο Κασσελάκης τα μέλη του κόμματος, αλλά το αντίστροφο. Ο Κασσελάκης βρήκε ορθάνοικτη την ιδεολογική, πολιτική και ψυχολογική “πόρτα” των μελών, και… μπήκε!!!

Και είναι φανερό ότι για μεγάλη μερίδα του κόμματος (;) αυτό είναι αποκρουστικό διότι διαπιστώνουν …“απο-αριστεροποίηση”.

Το ερώτημα ωστόσο είναι το εξής: Αν η πλειονότητα της βάσης του κόμματος επιλέγει έναν καινοφανή (και για πολλούς από εμάς κενοφανή) ΜΗ αριστερό lifestyle αστέρα, θα ήταν αριστερό το κόμμα αν στις εσωκομματικές εκλογές επικρατούσε η Αχτσιόγλου; Με λίγα λόγια η αριστερή Αχτσιόγλου, και η ηγετική ομάδα που την υποστηρίζει, θα καθόριζαν “κατ’ εικόνα και ομοίωση” τους το οργανωμένο (;) συριζαϊκό πόπολο; Θα το οδηγούσαν στον ίσιο δρόμο του αριστερού “παραδείσου” μέσω της πάλης με τον “Χάρο” στα μαρμαρένια αλώνια του … δίευρου;

Και πόσο αμέτοχοι είναι οι της ηγεσίας όψιμοι “διώκτες” του Κασσελάκη στην ιδεολογική και πολιτική διαπαιδαγώγηση του κόμματος; Δεν έχουν ευθύνη οι ίδιοι για το άλμα στο κενό που επιχείρησαν τα μέλη του κόμματος, με την εκλογή Κασσελάκη, χωρίς την πολιτική συγκολλητική ουσία που κρατούσε στα χέρια του ο Τσίπρας; Έτσι ώστε να είναι σε θέση η κομματική βάση να αποβάλλει τον Κασσελάκη σαν ξένο σώμα, αλλά και τον κάθε “Κασσελάκη” της αριστερής (;) παπαρολογίας;

Και τί μένει για τους πολλούς; Οπαδισμός, απογοήτευση, αποστράτευση και θυμός. Πολύς θυμός…

ΥΓ:  Θυμηθήκαμε, παρεμπιπτόντως, ένα σχόλιο της Έλλης Παππά, στο τελευταίο της βιβλίο με τίτλο “Μαρτυρίες μιας διαδρομής”, στο κεφάλαιο “Σταλινικός Χρουτσοφισμός” που αφορούσε στο κλίμα που επικρατούσε μεταξύ των κομμουνιστριών πολιτικών κρατουμένων στις γυναικείες φυλακές, στα μετεμφυλιακά χρόνια. Η Ρούλα Κουκούλου δέσποζε των κρατουμένων όταν κυριαρχούσε στο κόμμα ο σύζυγός της, Νίκος Ζαχαριάδης. Όταν ο  Ζαχαριάδης καθαιρέθηκε στην 6η ολομέλεια του ΚΚΕ το 1956, στη φυλακή κυριάρχησε η Αύρα Παρτσαλίδη, σύζυγος του Μήτσου Παρτσαλίδη ο οποίος αποκαταστάθηκε στην κομματική ηγεσία. Η Έλλη Παππά σημειώνει:

“…Παρίσταναν την ενσάρκωση του αντισταλινισμού και των …παραφυάδων αυτού, για να μείνουν στην ηγεσία – γιατί ήξεραν καλά πως, αν έμεναν έξω από την ηγεσία (κάθε εποχής), θα ήταν υποχρεωμένες να απαντούν στην ερώτηση: “Επάγγελμα”;  με μια λέξη : “Οικιακά”.

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr