Μια χρονιά αγκαλιά με έναν ιό και δύο μικρά παιδιά

Το 2020 ξεκίνησε όπως κάθε χρονιά. Μια οικογένεια εν δράσει… δύο γονείς, δύο παιδιά και γύρω γύρω όλοι.

Έχετε ακούσει την κλασσική ερώτηση: τι σας κινητοποιεί για να ξυπνάτε κάθε πρωί; Σε μας είναι τα παιδιά…Θέλοντας και μη…Το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη λένε.

Στην αρχή, όπως όλοι, ακούσαμε για κάτι περίεργα κρούσματα στην Κίνα, αλλά είπαμε εντάξει είμαστε μακριά. Kάναμε μάλιστα και αστειάκια για αυτούς που παραγγέλνουν από Κίνα μέσω ταχυδρομείου ότι θα μας φέρουν τον ιό.

Αρχές Μάρτη λοιπόν ξεκινάνε τα μέτρα. Όλοι στα σπίτια μας υποχρεωτικά και απαγορεύονται οι μετακινήσεις. Οπότε αναγκαστικά όλοι στο σπίτι και δυο -τρείς μέρες, εναλλάξ, την εβδομάδα στην δουλειά. Τα παιδιά 4 και 2 ετών, το ένα στον παιδικό σταθμό, το άλλο το φυλάει η γιαγιά μέχρι να γυρίσει κάποιος γονιός. Από την έναρξη της καραντίνας θα είναι όλη τη μέρα στο σπίτι με έναν από τους γονείς καθώς η γιαγιά είναι ευπαθής και δεν πρέπει να κολλήσει. Το σπίτι είναι 85 τ.μ. οπότε τα πράγματα εξ αρχής είναι στρυμωγμένα.

Εγώ σαν λογιστής ήμουν ήδη συνηθισμένος στις εργασίες εξ αποστάσεως καθώς λίγες φορές χρειάζεται η παρουσία στην επιχείρηση και όπου χρειάστηκε το ωράριο ευτυχώς ήταν ελαστικό και συζητήσιμο. Παρ’ όλα αυτά το άγχος μου για κάποιο λόγο αυξήθηκε πολύ, ειδικά τις εργάσιμες ώρες, καθώς ήμουν συνηθισμένος να λύνω τα προβλήματα επί τόπου και όχι με 2 παιδιά αγκαλιά που πιθανόν να τσακώνονται ταυτόχρονα.

Ένα σημαντικό πρόβλημα που αντιμετώπισαν όλες οι επιχειρήσεις και αναγκαστικά οι λογιστές ήταν η νέα πολυνομία σε συνδυασμό με την ήδη υπάρχουσα. Δημιουργήθηκαν πάνω από 10 διαφορετικές νέες πλατφόρμες, τις οποίες έπρεπε να μάθουμε και να δώσουμε την κατάλληλη συμβουλή άμεσα, πολλές φορές και πριν δημοσιευτεί σαν νόμος και έπρεπε να συμπληρώνουμε από ποσά, μετακινήσεις, εργαζόμενους, επιταγές, ποσότητες αντισηπτικών μέχρι και ποσότητες κρεάτων και αυγών!

Ένας συνεχής Μαραθώνιος νόμων, τηλεφωνημάτων και άπειρων ωρών σε πλατφόρμες.

Η σύντροφος μου ήταν πιο περίεργα… Αρχές Μάρτη, μόλις είχε προσληφθεί με μπλοκάκι σε μια εταιρεία, και σχεδόν έκλεισε καθώς δεν είχαν αντικείμενο λόγω περιορισμένης λειτουργίας των δικαστηρίων. Για να ανταπεξέλθει στην εργασία της, σηκωνόταν στις 4 το πρωί καθώς στις 8 ξυπνούσαν  τα παιδιά και μέχρι να κοιμηθούν στις 9 το βράδυ, δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα.

Από τις 9 το βράδυ  έως τις 12 τα μεσάνυχτα, πάλι δουλειά. Τον πρώτο μήνα πληρώθηκε με το ένα τέταρτο του συμφωνηθέντος μισθού, τον δεύτερο με το μισό και τους υπόλοιπους  για όσες μέρες πήγαινε-μεροκάματο δηλαδή. Ευτυχώς δεν την απέλυσαν όπως κάποιους άλλους, αλλά ενημέρωσαν πως αν συνεχιστεί η τρέχουσα κατάσταση, πιθανόν να κλείσουν προσωρινά από το νέο έτος.

Μέσα σε όλο αυτό, για να πάρουμε ένα επίδομα, ήμασταν υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε  το γνωστό πρόγραμμα επιμόρφωσης Σκοιλ Ελικίκου, που τελικά απέσυραν.

Το μεγάλο θέμα του εγκλεισμού ήταν και συνεχίζει να είναι η ισορροπία στη διαχείριση των παιδιών σε σχέση με την εργασία καθώς και η αποκοπή των κοινωνικών σχέσεων. Χαρακτηριστικά, πολλές φορές  οι πελάτες μου, όταν μιλούσαμε τηλεφωνικά, άκουγαν ένα παιδί είτε να τραγουδάει είτε να φωνάζει είτε να ζητάει κάτι επίμονα. Αρχικά σάστιζαν αλλά μετά καταλάβαιναν και συνεχίζαμε την επίλυση των θεμάτων…μετά μουσικής…

Σε κάθε περίπτωση, η ζωή μας ανακατεύτηκε, αγχωθήκαμε, πιεστήκαμε, αγανακτήσαμε, κλάψαμε, σπάσαμε 3 ποτήρια και 2 πιάτα. Χάσαμε πολλές εκδρομές στην θάλασσα και στο βουνό, σχεδόν εκμηδενίστηκαν οι έξοδοι με φίλους και συγγενείς.

Είδαμε όμως και μια διαφορετική Αθήνα, ήσυχη, γνωρίσαμε την γειτονιά περπατώντας, ψωνίσαμε από τοπικά καταστήματα, φτιάξαμε 10 παιδικά παζλ  και φυσικά συνεχίζουμε και παρακολουθούμε κάθε μέρα στις 6 το απόγευμα το απόκοσμο δελτίο τύπου. Τόσα κρούσματα, τόσοι νεκροί, τόσοι διασωληνωμένοι.

Η πανδημία δεν έχει τελειώσει ακόμα και είμαστε σε συνεχείς, πολύπλοκες και μεταβαλλόμενες απαγορεύσεις και μέτρα. Τα σχολεία είναι κλειστά, οι εργασίες γίνονται απομακρυσμένα, ελάχιστες επαφές και το χειρότερο είναι ότι σε 2 μήνες δεν θα έχουμε καλοκαίρι όπως στο πρώτο κύμα αλλά βαρύ χειμώνα…