Το καπνισμένο τσουκάλι

Όχι. Ο Τσουκαλάς δεν μπορεί να θεωρηθεί γραφικός και αμφιβάλλω αν είναι και αγράμματος. Έχει δική του τηλεοπτική εκπομπή εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια και μιλάει κατ’ ευθείαν στην κόκκινη καρδιά όσων ζουν και αναπνέουν για τη «θρυλάρα», υπό την ανοχή των εκάστοτε διοικήσεων, του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ και του ερασιτέχνη Ολυμπιακού. Και των καναλιών που τον φιλοξενούν, με τελευταίο παράδειγμα το Extra.

Μπορεί να προέρχεται από τα μαρμαρένια αλώνια της Θύρας 7, αλλά στις μέρες μας σουλατσάρει στα επίσημα του γηπέδου Καραϊσκάκη και στον αγωνιστικό χώρο του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Κατά καιρούς εμφανίζεται με κάρτα διαπίστευσης στο στήθος, αλλά ο Τάκης δεν χρειάζεται διαπίστευση, έχει πρόσωπο (και πλούσια κόμη).

Με άλλα λόγια, ο 60άρης πια Τσουκαλάς είναι παράγων και οιονεί δημοσιογράφος. Ως παρουσιαστής εκπομπής εδώ και δύο δεκαετίες, μπορεί κάλλιστα να κάνει τα χαρτιά του για να μπει στον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου, ου μην και στην πολύπλαγκτο Ένωση Συντακτών, με το πολύ πλαγκτόν.

Δεν θα είναι ο πρώτος τέτοιου είδους «αθλητικογράφος» (αφού προηγήθηκε στους κόλπους του επαγγέλματος συνοδοιπόρος του, συντάκτης χουλιγκανίζουσας στήλης σε οπαδική φυλλάδα), ούτε βέβαια ο μοναδικός «επαγγελματίας» δημοσιογράφος που χρησιμοποιεί διχαστικό λόγο και στρατεύεται σε έννομα συμφέροντα κάποιας μορφής. Προσθέστε εδώ το όνομα της αρεσκείας σας, αλλά μη περιοριστείτε στα αθλητικά.

Η δική μου πείρα τριών βασανιστικών δεκαετιών στα γήπεδα με διδάσκει ότι οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι (παράγοντες, οπαδοί, δημοσιογράφοι, ακόμα και αθλητές μερικές φορές) κρύβονται πίσω από τον φερετζέ του «γραφικού» και «αυθεντικού». Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η απειλή είναι αυταπόδεικτη. Ο Τσουκαλάς κουβαλάει πίσω του μία μικρή στρατιά τυφλωμένων και συχνά χαπακωμένων οπαδών, οι οποίοι μεθαύριο θα πάνε στην κάλπη και θα ενισχύσουν με τη λερή ψήφο τους τη συμμορία της Χρυσής Αυγής.

Το 10% που θα μαζέψουν από τον πάνσοφο ελληνικό λαό θα το πανηγυρίσουν με κραυγές μαϊμούς και «επιχειρήσεις αρετής» στα Σεπόλια και στα Κερατσίνια, ενάντια στους σημερινούς Λουκμάν, στους αυριανούς Αντετοκούνμπο και στους μεθαυριανούς Φύσσες. Χιλιάδες «γραφικοί» μαζί συγκροτούν ένα καρκίνωμα, από εκείνα που δεν πιστεύαμε ότι θα μπορούσαν να ευδοκιμήσουν στην ελληνική κοινωνία.

Τη φαιή απόχρωσή της δεν τη δημιούργησαν μόνο τα εγγόνια των ταγματασφαλιτών ή οι γιοί των χουντικών, αλλά και οι σιωπηλοί πολίτες που επέτρεπαν στο τέρας να πίνει νερό από το βυζί τους. Οι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι που καθάρισαν τον Ζακ. Οι  φτασμένοι αθλητές που δεν βρήκαν κάτι να πουν για όλα αυτά. Οι διοικήσεις των ομάδων, που κάνουν τα στραβά μάτια. Οι οπαδογράφοι, που συμψηφίζουν εγκλήματα και μοιράζουν συγχωροχάρτια.

Οι «έλα μωρέ με τους γραφικούς». Οι «έλα μωρέ με τον κάθε Τσουκαλά».

Τα άβουλα πρόβατα του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, του Άρη, του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ, της πολιτικής. Τα χρώματα μπορεί να αλλάζουν, αλλά οι Τσουκαλάδες έχουν όλοι την ίδια μούρη. Πολλοί από αυτούς φοράνε και γραβάτες.

Είμαι βέβαιος, ότι ο μπαρμπα-Τάκης θα αποθεωθεί από μεγάλη μερίδα της κερκίδας, όταν βγει από την κρυψώνα του για να επιστρέψει στο Καραϊσκάκη ή στο ΣΕΦ, ιδίως αν απέναντι χοροπηδάνε τίποτε «πίθηκοι». Μιλάμε, άλλωστε, για την ίδια καπνισμένη κερκίδα –ανεξαρτήτως χρώματος- που κουβάλησε χθες στο ΟΑΚΑ προσωπογραφία του «ήρωα» της Αλβανίας («Αθάνατος») και τον ξεπροβόδισε με το σύνθημα: «Κατσίφα ζεις, εσύ μας οδηγείς».

Ο Τσουκαλάς δεν χρειάζεται να μπουκάρει σε ξένη χώρα οπλισμένος σαν αστακός για να γίνει λαϊκός ήρωας. Αντί για Καλάσνικοφ έχει μικρόφωνο και απευθύνεται στην ίδια λούμπεν Ελλάδα που αμφισβητεί ακόμη και τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.

Στην Ελλάδα των επικίνδυνων, που παριστάνουν τους πατριώτες και τους γραφικούς.

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr