Κάντο όπως…ο Βενιζέλος! (βίντεο)

Ακόμη μια παράλογη πρακτική του ελληνικού κράτους αποκαλύφτηκε, έπειτα από τις καταγγελίες του υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Βαρουφάκη εις βάρος του προκατόχου του, Γκίκα Χαρδούβελη, καθώς όπως τόνισε από τα έδρανα της Βουλής χρειάστηκαν 3μησι ημέρες για να βρεθεί έστω ένα αντίγραφο του κειμένου της δανειακής σύμβασης.

Σύμφωνα με τα όσα σημείωσε ο κ. Βαρουφάκης, η πρακτική του να εντάσσονται στο προσωπικό εμπιστευτικό πρωτόκολλο ενός υπουργού έγγραφα είναι σύννομη, αλλά “δεν συνάδει με ένα ευνοούμενο κράτος”.

Πέρα από την όποια νομιμότητα της συγκεκριμένης πρακτικής εγείρονται σημαντικά ερωτήματα για την πρακτικότητα αλλά και την ηθική της.

Πώς είναι δυνατόν να καλύπτεται νομικά ένας υπουργός όταν δεν αφήνει καίρια έγγραφα (όπως η Δανειακή Σύμβαση!) στο υπουργείο του όταν παραδώσει το αξίωμά του;

Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει εύρυθμη λειτουργία και συνέχεια σ’ ένα υπουργείο και κατ’ επέκταση στο σύνολο του κράτους, όταν ο οποιοσδήποτε υπουργός μπορεί να συμπεριλάβει στο προσωπικό του “εμπιστευτικό πρωτόκολλο” οποιοδήποτε έγγραφο, χωρίς αυτό να υπάρχει και στο υπουργείο;

Πώς είναι δυνατόν ένας υπουργός να μπορεί να αντιγράψει, εφόσον δεν τον ελέγχει και κανείς, ένα έγγραφο ακόμα και εάν αυτό ανήκει στην κατηγορία του απορρήτου και να το “γυροφέρνει” στη τσέπη του και στα συρτάρια του σπιτιού του;

Όπως ανέφερε στην ερώτησή του και ο βουλευτής των ΑΝΕΛ, Ν. Μαυραγάνης, “ενδεχόμενα ο κ. Χαρδούβελης να έχει το δικαίωμα απόρρητου πρωτοκόλλου”.

Γιατί λοιπόν, ένας υπουργός και δη εξωκοινοβουλευτικός (σ.σ μη εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό) όταν παραδώσει τη θέση του δεν ελέγχεται από κάποιον αρμόδιο φορέα για το εάν διαθέτει αντίγραφα εγγράφων ή ακόμα και τα πρωτότυπα;

Υπενθυμίζεται ότι το τελευταίο διάστημα το όνομα του πρώην υπουργού Οικονομικών, Γκίκα Χαρδούβελη βρίσκεται στην επικαιρότητα τόσο για την επιλογή του να βγάλει χρήματα στο εξωτερικό “φοβούμενος, όπως κάθε Έλληνας πολίτης, για το τι θα γίνει στη χώρα” αλλά και για το μεγάλο σκάνδαλο καταπάτησης δημοσίας και δασικής γης το οποίο αποκάλυψε το HOTDOC στο τεύχος 63.

 

Η νομική πτυχή

Όπως είπε στο koutipandoras.gr ο Συνταγματολόγος και πρώην Υπουργός, Μιχάλης Σταθόπουλος, ένας υπουργός δεν απαγορεύεται νομικά να διαθέτει αντίγραφα υπηρεσιακών εγγράφων ή αποφάσεων τις οποίες υπέγραψε ο ίδιος κατά τη διάρκεια της θητείας του.

Βέβαια, θέλει προσοχή το συγκεκριμένο.

Όπως διευκρινίζει ο κ. Σταθόπουλος, ένα υπουργείο πρέπει να διαθέτει όλα τα πρωτόκολλα υπηρεσιακά έγγραφα ενώ ένας υπουργός δεν μπορεί να παίρνει μαζί του “απόρρητα έγγραφα” του κράτους.

 

Τα “αστειάκια” Βενιζέλου

Να υπενθυμίσουμε ότι τον Ιανουάριο του 2013, είχε προκληθεί ένταση στη Βουλή, με αφορμή δήλωση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου ότι κατείχε ψηφιακά αντίγραφα αμυντικών σχεδίων της χώρας από τη θητεία του στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας.

“Μήπως δεν έχω ψηφιακή φωτοτυπία των αμυντικών σχεδίων της χώρας από τη θητεία μου στο υπ. Άμυνας; Βεβαίως και έχω. Πώς πήγαινα στο ΝΑΤΟ”, είχε πει τότε ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Μάλιστα, ο κ. Βενιζέλος, έπειτα από αντιδράσεις βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στην αίθουσα, φανερά ειρωνικός είχε πει: “Τα έχω για να κάνουμε το πραξικόπημα όταν θα πάρετε πλειοψηφία”.

 

Το παραπάνω σχόλιο, χειροκροτήθηκε απ’ όλα τα στελέχη της κυβέρνησης, όμως δεν ελήφθη καθόλου ως χιούμορ από τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος επεσήμανε το απαράδεκτο να διαθέτει ένας πρώην υπουργός απόρρητα έγγραφα υπουργείου στο σπίτι του.

Την ίδια στάση κράτησε τότε και ο νυν υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος.

 

Σημειώνεται ότι ο κ. Βενιζέλος σύμφωνα με τη δικογραφία που διαβιβάστηκε στη βουλή στης 11 Φεβρουαρίου του Αναθεωρητή Γ’, Δημήτρη Ζαφειρόπουλου και δημοσιεύεται στο HOTDOC που κυκλοφορεί, φέρεται να εμπλέκεται στο τεράστιο σκάνδαλο των εξοπλιστικών αμυντικών προγραμμάτων μαζί με άλλους τρεις πρώην υπουργούς Άμυνας, τον Άκη Τσοχατζόπουλο, τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη και τον Γιάννο Παπαντωνίου.

Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι ο κ. Βενιζέλος ήταν αυτός που επιμελήθηκε τον περιβόητο νόμο “περί ευθύνης υπουργών”, ο οποίος αποτελεί δείγμα της ανηθικότητας και ασυδοσίας που επικρατούσε στην πολιτική σκηνή της χώρας, επιβάλλοντας ουσιαστικά το καθεστώς “ατιμωρησίας” και θέτοντας στο “απυρόβλητο” υπουργούς ακόμα και εάν αποδειχτεί δικαστικά ότι εμπλέκονται σε τέτοιους είδους σκάνδαλα!

Η δικαιοσύνη έχει εγκλωβιστεί από έναν απαράδεκτο νόμο και καθίσταται σαφές ότι στην Ελλάδα του σήμερα, η “ισονομία” αποτελεί μάλλον ουτοπία.