Καλώς τον μπάτσο, τον γόη, τον παιδεραστή, τον Μυρογιάννη

Δεν χρειάζεται καν να έχουμε περάσει έξω από την πόρτα της Νομικής Σχολής για να γνωρίζουμε τα βασικά που αφορούν κάθε ανήλικο άνθρωπο. Ότι δηλαδή δεν διαθέτει τη νομική ευθύνη για να προχωρεί σε ενέργειες και αποφάσεις που έχει ένας ενήλικας. Η πνευματική του ανάπτυξη, η κρίση του, ο συναισθηματικός του κόσμος, είναι ακόμα σε ανάπτυξη.

Είναι συνηθισμένο το φαινόμενο να εξαναγκάζεται σωματικά ένα παιδί να μετεξελιχτεί σε έφηβο/η, και να εξωθηθεί σε σεξουαλικές πράξεις, ενώ βρίσκεται ακόμη στην παιδική ηλικία. Γι΄αυτό υπάρχει ειδικό νομικό πλαίσιο να τα προστατεύει από τον εύθραυστο εσωτερικό τους κόσμο και τις συχνές ψυχολογικές τους μεταπτώσεις.

Είναι απεχθές λοιπόν ένας δικηγόρος να επικαλείται συμπεριφορική ωρίμανση από ένα κορίτσι 14 ετών και να καταθέτει τον υπερασπιστικό ισχυρισμό υπέρ του παιδεραστή πελάτη του ότι «τίποτα δεν έγινε χωρίς τη συναίνεση της 14χρονης». Κι ας το σερβίρει με λίγες παραδοχές ευθυνών.

Εξ ίσου απεχθής είναι και ο τρόπος που συνεχίζουν τα ΜΜΕ να παρουσιάζουν τους δράστες παιδεραστές. Στην περίπτωση του αστυνομικού Μυρογιάννη περιγράφεται ως ο «γόη» που ξελόγιαζε ανήλικες. Λες και δεν φταίει αυτός για τη διαστροφή του αλλά τα φυσικά του χαρίσματα. Ίσως έτσι το ζει κι ο δράστης, που εμφανίζεται στις παραδοσιακές φωτογραφίες της Ασφάλειας ως ο μάτσο άνδρας, με την αυτοπεποίθηση του ένστολου που θα την βρει την άκρη…

Πάντα υπήρχε ένας πνευματικός που θώπευε ανήλικα στο χωριό, ένας θείος που ασελγούσε στον ανεψιό, ένας παππούς που ασχημονούσε στην παιδική σάρκα, ένας προπονητής, ένας πατριός, ακόμα και μια μάνα που έδινε τη συγκατάθεση. Πάντα υπήρχαν παιδεραστές που ζούσαν ανάμεσά μας. Αλλά η σιωπή πρυτάνευε.

Σήμερα, τι κι αν το τέλος της ντροπής δεν έχει κατακτηθεί, τα στόματα μιλούν πολύ περισσότερο και το αίσχος αποκαλύπτεται όλο και πιο συχνά. Κι ενώ οι κραυγές πληθαίνουν από τη μία, έχουμε τους καλοθελητές δικηγόρους και ΜΜΕ από την άλλη, που επιμένουν να παρουσιάζουν ανήλικα 14χρονα θύματα ως «σεξουαλικά ώριμα» πλάσματα στην κοινωνία των ενηλίκων. Τη στιγμή που ο ποινικός κώδικας προβλέπει σε αυτές τις περιπτώσεις αποπλάνησης, κάθειρξη έως και 10 έτη.

Ας εννοήσουμε επιτέλους ότι δεν είναι ποτέ το φταίξιμο του ανήλικου παιδιού αν κάποιος τα κακοποιεί. Η «θέλησή τους» δεν είναι παρά υποταγή, σε μία σχέση εξουσίας και χειραγώγησης που επιβάλλουν οι θύτες τους. Είναι αποπλάνηση.

Από την αποπλάνηση ως τη γυναικοκτονία

Δυστυχώς οι πληροφορίες που αναβλύζουν στην περίπτωση της Νικολέτας από το Περιστέρι, δείχνουν πως ένα σεξουαλικό τραύμα στην παιδική ηλικία μπορεί να σε ξεβράσει ακόμα κι από τη ζωή. Τόσο η Νικολέτα όσο και ο αδελφός της, στην ηλικία των 11 και 8 ετών αντίστοιχα, είχαν πέσει θύματα συστηματικής ασέλγειας, στην κωμόπολη Μακροχώρι, από τρεις άνδρες οι οποίοι καταδικάστηκαν με πολύ βαριές ποινές, μετά από μία ενιαία καταγγελία παιδιών. Χωρίς καμία άξια λόγου ψυχολογική επιστημονική υποστήριξη από την πολιτεία, πέρα από τη στήριξη του οικογενειακού της περιβάλλοντος με όση γνώση μπορεί να διέθετε, η κοπέλα προσπάθησε να βρει χωρίς πυξίδα την αγάπη. Αντ΄ αυτής βρήκε τον θάνατο. Διότι όταν στην παιδική ηλικία έχεις χάσει την ασφάλεια που δικαιούσαι, όχι μόνο αποδυναμώνεσαι αλλά δημιουργούνται πολύ σοβαρές δυσλειτουργίες στο θύμα και στις ανθρώπινες σχέσεις του. Εν ολίγοις είσαι μελλοντικό θύμα κακοποιητικών σχέσεων.

Μη μας λέει λοιπόν ο κάθε άξεστος δικηγόρος κι ο κάθε παιδεραστής Μυρογιάννης ότι είχε σχέση με το 14χρονο κορίτσι διότι «το κορίτσι τα ήθελε». Τι μπορεί να θέλει ένα παιδί σε αυτή την ηλικία, όταν το συναίσθημά του είναι ακόμα παθητικό;

Τα ακούσαμε κι από τον Κούγια αυτά και από τον «σαγηνευτικό» Λιγνάδη. Καιρός να σταματήσει αυτή η εξοικείωση με την παιδεραστία και αυτές οι μέθοδοι υπεράσπισης προκειμένου να εξασφαλιστεί «ο αποχωρισμός της αξιόποινης πράξης από τον δράστη».

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr