Καλοφάγωτη, η Πρώτη Φορά Δεξιά

Έχει περάσει μία εβδομάδα από τη Μαύρη Κυριακή 21 Μαΐου 2023 και η αίσθηση του σοκ, της απόγνωσης και της απογοήτευσης δεν λέει να ξεθωριάσει. Πώς είναι δυνατόν να είναι βγαλμένη από την αληθινή ζωή τα αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν την ώρα που εγώ κάλυπτα τον τελικό της Euroleague στο Κάουνας (όπου ψήφισα μαζί με μία χούφτα Έλληνες ταξιδιώτες);

«Καλύτερα να χάνεις με 20 πόντους, παρά με καλάθι στο τελευταίο δευτερόλεπτο», έλεγε κάποιος δίπλα μου. Όχι. Καλύτερα να χάνεις με μία ψήφο buzzer beater, παρά με 20 μονάδες κατακέφαλα. Στην πρώτη περίπτωση ελπίζεις στο instant replay και τέλος πάντων αποχωρείς από την αρένα ποντάροντας σε ένα ευοίωνο μέλλον. Στη συντριβή, πού ακριβώς να τη βρεις την παρηγοριά; Σε τι ακριβώς να ελπίσεις;

Ακόμα και στην αλλόκοτη τωρινή συγκυρία, όπου οι επόμενες εκλογές θα διεξαχθούν σε τέσσερις εβδομάδες σκάρτες με άλλο εκλογικό σύστημα αντί της απαξιωμένης από τους ίδιους τους θιασώτες της (σχεδόν) απλής (σχεδόν) αναλογικής, το παιχνίδι μοιάζει χαμένο από χέρι για τη δημοκρατική παράταξη. Στο μπάσκετ όλα γίνονται, αλλά στην κοιμώμενη ελληνική κοινωνία δεν συμβαίνει τίποτε απολύτως. Το πολύ πολύ να μπουν στην επόμενη Βουλή και οι Παΐσιοι, για να ταφούν τα αποκαΐδια μας με θρησκευτική κηδεία.

Προσοχή, δεν θρηνώ τη βαρύτατη ήττα του ΣυΡιζΑ, αλλά την προέλαση της Νέας Δημοκρατίας και το αδιανόητα θριαμβευτικό 40% που της επιδαψίλευσε ο πάνσοφος ελληνικός λαός. Μολονότι πέρασαν τόσες μέρες από το κλείσιμο της κάλπης, το αποτέλεσμα των εκλογών μου φαίνεται ακόμη σαν κακόγουστη φάρσα, από αυτές που έστηναν παλιά με candid camera, για να δουν τις αντιδράσεις των ανυποψίαστων και να χαχανίσουν.

Δυόμισυ εκατομμύρια ψήφοι στη συμμορία που τέσσερα χρόνια τώρα μας πίνει το αίμα, μωρέ; Σαραντατόσα τοις εκατό αποχή, πάει να πει 2-3 εκατομμύρια πολίτες δεν βρήκαν κίνητρο για να πάνε να ψηφίσουν; Δώδεκα μονάδες κάτω το κόμμα που το 2019 έλαβε το ένα τρίτο των ψήφων μολονότι κουβαλούσε τη λέζα τεσσάρων ετών δύσβατης διακυβέρνησης; Εντεκάμισυ τοις εκατό η παράταξη που ανέδειξε και εξακολουθεί να αναδεικνύει τόσους κλέφτες, καταχραστές, απατεώνες και φυλακόβιους;

Άνοδος δύο μονάδων για το κόμμα που αρνείται να κυβερνήσει και που εδώ και έναν αιώνα οραματίζεται την επανάσταση των μπολσεβίκων; Τρία τοις εκατό η …Ζωή, πάνω και από τον Βαρουφάκη; Τρία τοις εκατό ο …Παΐσιος, που παραμονές των εκλογών δεν φαινόταν καν στο ραντάρ; Μέσα σ’ αυτό το χάος της οπισθοδρόμησης, η στασιμότητα του Βελόπουλου, που περίμενε εκτόξευση ένεκα του μεσαιωνισμού των ημερών, μοιάζει σχεδόν με βάλσαμο.

Μισό λεπτό, όμως. Κάνω πέντε βήματα πίσω για να μελετήσω πιο καθαρά το δάσος και βλέπω κάτι που δεν φανταζόμουν ούτε στους εφιάλτες μου. Για πρώτη φορά από το 1974, το συνολικό ποσοστό των δεξιών κομμάτων είναι υψηλότερο από το αντίστοιχο των σχηματισμών της Αριστεράς και κεντροαριστεράς : περίπου 41% η Νέα Δημοκρατία και 13% τα ως επί το πλείστον ακραία κόμματα και κομματίδια του χώρου, από Ελληνική Λύση και Νίκη μέχρι Τζήμερους, Σώρρες και Κασιδιαρέικα σταγονίδια.

Στο παραπάνω 54 τοις εκατό θα πρέπει μάλιστα να προσθέσουμε μία σειρά από θολά μικροσκοπικά γκρουπούσκουλα, που έχουν, τα περισσότερα, δεξιόστροφη ρητορική (Κυνηγούς, Λεβέντες κλπ.). Τρία εκατομμύρια νοματαίοι και βάλε! Επειδή είμαι καλοπροαίρετος άνθρωπος, δεν θα εντάξω στη δεξιά πολυκατοικία την Πλεύση Ελευθερίας της ηφαιστειώδους Κωνσταντoπούλου ούτε «φυσικά» το ΠαΣοΚ του 11,46% .

Το άθροισμα των κομμάτων που τοποθετούνται αριστερότερα του ΣυΡιζΑ (Μέρα25, ΚΚΕ, Ανταρσύα, τα διάφορα Μ-Λ κ.ο.κ.) συγκέντρωσε περίπου 630.000 κουκιά, ενώ ο χώρος της -ας πούμε- σοσιαλδημοκρατίας, ΣυΡιζΑ και ΠαΣοΚ μαζί, συρρικνώθηκε κατά 8% ή 400.000 ψήφους. Το όλον, από ΠαΣοΚ και δώθε, μας κάνει 45 τοις εκατό όσο και αν το ξεχειλώσουμε. Ακόμα και η ακαδημαϊκή θεωρία της «κυβέρνησης ηττημένων» που θα απαρτιζόταν από το κόμματα της ευρύτατης Αριστεράς και περίπου Αριστεράς, εξανεμίστηκε και πέθανε έναν ήσυχο θάνατο τη στιγμή που ανακοινώθηκαν τα εκλογικά αποτελέσματα.

Ο Μητσοτάκης θα μπορούσε «κάλλιστα» να σχηματίσει κυβέρνηση δεξιάς αν το ήθελε, μαζί με τον Βελόπουλο και τους ελληνόψυχους ψεκασμένους του: 146-16=162 βουλευτάδες. Τα υπόλοιπα τρία κόμματα που μπαίνουν στη Βουλή, Τσίπρας, Ανδρουλάκης και Κουτσούμπας, μάζεψαν καταϊδρωμένα 138 έδρες. Το εκπληκτικό είναι ότι οι δύο τελευταίοι πανηγυρίζουν σε όλους τους τόνους τη βαριά ήττα της δημοκρατίας Και άδουσι, των οικιών αυτών (και όλων ημών) εμπιμπραμένων.

Μόνο το μακρινό 1974, με τις ειδικές του συνθήκες και την επάνοδο του ψευτοεθνάρχη Καραμανλή από το Παρίσι, είχε η ευρύτερη «φιλελεύθερη» παράταξη την πλειοψηφία στις κάλπες. Συντηρητικοποίηση της κοινωνίας; Θόλωμα των διαχωριστικών γραμμών; Τέλος της μεταπολίτευσης, όπως διάβασα κάπου; Σημείο των καιρών; Όλα αυτά μαζί; Το βέβαιο είναι, ότι, μετά από 50 χρόνια, έχουμε στη χώρα Πρώτη Φορά Δεξιά. Και προσεχώς, δεύτερη.

Δεν ξέρω αν ο Μητσοτάκης θα εκλεγεί αυτοδύναμος στις 25 Ιουνίου, για να είμαι ειλικρινής τον προτιμώ αυτοδύναμο παρά με παραεκκλησιαστικό δεκανίκι τύπου Νίκης, είμαι όμως βέβαιος ότι τα συνολικά ποσοστά της αυτοκαταστροφικής, πελαγωμένης και συχνά αναχρονιστικής Αριστεράς θα μείνουν σχεδόν αναλλοίωτα. Και, ξέρετε, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Διάβασα δεκάδες αναλύσεις για τα τραγικά λάθη των Συριζαίων, όλες αναμφισβήτητα ορθές και εμπεριστατωμένες, αφού άλλωστε προέρχονται από βλέμματα πολύ πιο έμπειρα από το δικό μου. Θα ήθελα ωστόσο -ως απλός πολίτης- να μου εξηγήσει κάποιος πώς ακριβώς ο «ασόβαρος» και «ασυνάρτητος» και «αλλοπρόσαλλος» και «επαμφοτερίζων» ΣυΡιζΑ είναι επιλογή χειρότερη από την παράταξη που δολοφόνησε τον πατέρα μας σε ράντζο και τον αδελφό μας σε τρένο, βίασε τα παιδιά μας με σιδερολοστό, άνοιξε τα κεφάλια μας με κλομπ, μοίρασε τα λεφτά μας σε ολιγάρχες και ημετέρους, εξανδραπόδισε τη Δικαιοσύνη, έβαλε κοριούς στα τηλέφωνά μας, έκλεισε τα νοσοκομεία και τα πανεπιστήμιά μας, προσέλαβε παπάδες και μπάτσους αντί για γιατρούς και νοσηλευτές, επέτρεψε στους Τούρκους να αλωνίζουν στο Αιγαίο, κοντολογίς μας γύρισε δεκαετίες πίσω μέσα σε μία τετραετία.

Σόρι κιόλας που χαλάω το αφήγημα, αλλά από τους δολοφόνους, τους παιδεραστές και τους πατριδοκάπηλους θα προτιμήσω την παιδική χαρά, τους γιδοβοσκούς, τους αδέξιους και τους αριστεροδέξιους. Από την ακραία διαφθορά και το τσουνάμι σκανδάλων, τις καλές προθέσεις και την εντιμότητα. Το απελπιστικό για τον τόπο αποτέλεσμα της κάλπης της 21ης Μαΐου τροφοδοτήθηκε πρωτίστως από τον πολιτικό αναλφαβητισμό του νεοέλληνα, παγιδευμένου κάπου ανάμεσα στην πλύση εγκεφάλου, την απόλυτη αδιαφορία για τα κοινά, την αποχαύνωση και το Σύνδρομο Στοκχόλμης.

Δεν αρκεί να ψηλαφίσουμε διεξοδικά τη νίλα του ΣυΡιζΑ και να γελάσουμε με το στραπάτσο του. Η νίκη της ΝΔ είναι αυτή που χρήζει ανάλυσης, τώρα που πάει να μεσημεριάσει η επόμενη μέρα. Όσα λάθη και όσες γκάφες και αν έκανε ο ΣυΡιζΑ στην τετραετία της χλιαρής και άτσαλης αντιπολίτευσης, όσο παιδική χαρά και αν μας φαίνεται, εμάς που έχουμε καλομάθει στη …σοβαρότητα του Άδωνη και του Πλεύρη, το χείρον δεν μπορεί ποτέ να είναι βέλτιον από το μη χείρον.

Να το γράψω στα ελληνικά για να συνεννοηθούμε; Δεν είναι δυνατόν να δίνουμε συγχωροχάρτι σε τέτοια κυβέρνηση (αλλά και στις πρασινωπές παραφυάδες της), επειδή δεν μας άρεσε η φάτσα του Αντώναρου και του Μιθριδάτη ή επειδή τα θαλάσσωσε η Φωτίου στον Ευαγγελάτο. Είναι ασύλληπτο, να βγάζουμε τα δικά μας μάτια για να τιμωρήσουμε τον νυμφίο που αποδείχθηκε λιγότερο όμορφος απ’ ό,τι πιστεύαμε. Tο καταλάβατε ότι ως λαός χάσαμε πλέον ακόμα και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία ή να το κάνω πενηνταράκια, που θα πέφτουν από τις άδειες τσέπες μας; Ότι και αν πάθουμε στο εξής, θα το έχουμε προκαλέσει οι ίδιοι στους εαυτούς μας. Τουλάχιστον, όμως, θα έχουμε γλιτώσει από τον Αντώναρο.