Κάλιο «τσογλανάκος» παρά Κυριάκος

Βλέπεις τον οργίλο Κυριάκο Μητσοτάκη στο βήμα της βουλής να χειρονομεί απειλητικά και θεατρινίστικα (προσοχή: όχι θεατρικά!), να ανεβοκατεβάζει τον τόνο της φωνής του για να δώσει έμφαση και -μειώνοντας απότομα το volume των κραυγών- συλλαβίζει αργά την λέξη «εκ-τσο-γλα-νι-σμός» ενώ, με ανασηκωμένο το κεφάλι και χαμηλωμένα τα γουρλωμένα μάτια,
περιστρέφει το βλέμμα δεξιά-αριστερά για να έχει πανοραμική λήψη των αντιδράσεων από τα έδρανα του κοινοβουλίου.

Είναι τότε που αντιλαμβάνεσαι ότι “δεν γίνεται κανείς γελοίος με τις ιδιότητες που έχει, αλλά με τις ιδιότητες που προσποιείται ότι έχει”. Βλέπεις τον οργίλο Κυριάκο Μητσοτάκη στο βήμα της βουλής με ανασηκωμένο τον δείκτη του δεξιού του χεριού, με χαμηλωμένο το κεφάλι, με ανασηκωμένο το βλέμμα-διόπτρα, να στοχεύει -με το laser περί «λαϊκισμού»- το κρανίο των αντιπάλων του και με νεολογισμούς («πολακισμός», «βερναδακισμός») να πυροβολεί σε ευθεία βολή τα μυαλά των «υπηκόων» του, με βλήματα που προμηθεύτηκε κατευθείαν από το οπλοστάσιο του
Γκαίμπελς: “Από ένα κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ) που μιλά για ποιότητα του δημοσίου λόγου και της ενημέρωσης επειδή το είπαν κάποιοι Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα. Και όλα αυτά την ώρα που μπήκε βόμβα σε σταθμό που κατέκρινε τις δηλώσεις Βερναδάκη”.

Είναι τότε που επιβεβαιώνεις ότι “δεν γίνεται κανείς γελοίος με τις ιδιότητες που έχει, αλλά με τις ιδιότητες που προσποιείται ότι έχει”. Βλέπεις τον οργίλο Κυριάκο Μητσοτάκη στο βήμα της βουλής -στο ίδιο βήμα που φώναζε ότι το σκάνδαλο Novartis ήταν η μεγαλύτερη σκευωρία που στήθηκε από τον «Ρασπούτιν» Παπαγγελόπουλο με την καθοδήγηση του Τσίπρα για να πλήξει την ΝΔ, στο ίδιο βήμα που αποκαλούσε υπόκοσμο και συμμορία δημοσιογράφους και εισαγγελείς- να φωνάζει ειρωνευόμενος: “Ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος παραπέμπεται σε ειδικό δικαστήριο, δεν παίρνει νόμπελ. Γιατί πανηγυρίζετε;”

Και τα λέει αυτά την ώρα που το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο με βούλευμα αποφάνθηκε ότι η υπόθεση Novartis είναι σκάνδαλο και απάλλαξε δημοσιογράφους, εισαγγελείς και τον υπουργό Παπαγγελόπουλο ότι έστησε ένα δήθεν σκάνδαλο. Είναι τότε που σιγουρεύεσαι ότι “δεν γίνεται κανείς γελοίος με τις ιδιότητες που έχει, αλλά με τις ιδιότητες που προσποιείται ότι έχει”.
Όμως το καθεστώς Μητσοτάκη δεν είναι απλώς γελοίο, είναι αδίστακτο και κατά συνέπεια γίνεται άκρως επικίνδυνο. Η υπόθεση Λιγνάδη το αποδεικνύει περίτρανα. Το γεγονός ότι για τον πρωθυπουργικό φίλο καταργήθηκε ο ανοιχτός δημόσιος διαγωνισμός (που ήδη έτρεχε) για να του ανατεθεί η Διεύθυνση του Εθνικού θεάτρου, δεν ενόχλησε πολλούς. Το γεγονός ότι η υπουργός Πολιτισμού για εβδομάδες κώφευε, παλινωδούσε και προσπαθούσε να τον ξεπλύνει όταν αποκαλύφθηκαν τα εγκλήματα του Λιγνάδη, αποδείχτηκε διαχειρίσιμο. Το γεγονός ότι η καταδίκη του Λιγνάδη για δύο εγκλήματα που συνοδεύτηκε με την αποφυλάκιση του μέχρι το Εφετείο αποδόθηκε δήθεν στον νόμο του Παρασκευόπουλου, πιθανά και να έπεισε κάποιους.

Το γεγονός της πάνδημης αγανάκτησης από την αποφυλάκιση και των καθολικών διαμαρτυριών των καλλιτεχνών σε κάθε παράσταση, με την αντίδραση της Λ. Μενδώνη: “Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να μετατρέψει τις θεατρικές σκηνές σε λαϊκά δικαστήρια. Σε αυτόν τον κατήφορο δεν πρόκειται να τους ακολουθήσουμε”, έκανε τον βόθρο να ξεχειλίσει. “Όταν η αρπαγή γίνεται τρόπος ζωής για μια ομάδα ανθρώπων σε μια κοινωνία, με την πάροδο του χρόνου αναπτύσσουν ένα νομικό σύστημα που την νομιμοποιεί και έναν ηθικό κώδικα που την επιβραβεύει”.
Frédéric Bastiat

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr