«Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…»

Θα περίμενε κανείς η Φενέρ να βάλει πλάτη και να καλύψει την επιλογή του παίκτη της-από τις σφοδρές αντιδράσεις των φίλων της και όχι μόνο- και στην απόφαση του να μην  ακουμπήσει καν τα χέρια του πάνω σε αυτό το πανό, να μην μπει καν στην διαδικασία να συμμετάσχει σε αυτή την πολιτική προπαγάνδα, που έχει επιβάλλει το καθεστώς του Ταγίπ Ερντογάν, αλλά εις μάτην… Όχι απλά δεν τον κάλυψε, αλλά τον κάλεσε τον Σλούκα σε απολογία. 

Και ως ένα σημείο κατανοητό και  απολύτως φυσιολογικό οι Τούρκοι να θέλουν να τιμήσουν τον άνθρωπο που θεωρούν πατέρα τους και αναμορφωτή του έθνους τους. Δεν τους κατηγορεί κανείς μα κανείς για αυτό. Δικαίωμα τους αναφαίρετο…

Όμως, είναι αυτονόητη και η αντίδραση του Σλούκα, ο οποίος έχει κάθε δικαίωμα να μην συμμετέχει σε αυτές τις εκδηλώσεις και ειδικά να μεταφέρει ένα  πανό που αναφέρει ότι κάποιοι θυμούνται τον Κεμάλ με νοσταλγία και σεβασμό. Και είναι αυτονόητη η κίνηση του γιατί πάνω από όλα είναι αθλητής. Δεν πρόσβαλε τον  Αλί Γιλντιρίμ Κοτς , που αυτός είναι ο εργοδότης του και τον πληρώνει, αλλά δεν πρόσβαλε και τη μνήμη του Μουσταφά Κεμάλ. Απεναντίας την σεβάστηκε και επέλεξε να είναι στο παρκέ σιωπηλός, πίσω από το πανό.  Το timing ήταν τέτοιο που μεγαλοποίησε τις καταστάσεις. Λίγες μέρες μετά την τουρκική εισβολή στη Συρία, λίγες μέρες μετά τους στρατιωτικούς χαιρετισμούς αθλητών που έφεραν αντιδράσεις και οδήγησαν κάποιους εξ αυτών εκτός των ομάδων τους.

Όπως συχνά συμβαίνει με την Τουρκία, υπήρξε η «ανάγκη» για άμεση απάντηση σε πρώτη ευκαιρία και η υπόθεση Σλούκα αποδείχτηκε ιδανικό άλλοθι για να εξισωθούν γεγονότα τα οποία όμως έχουν εντελώς διαφορετική βαρύτητα και αντίκτυπο.  Πάντα το παρκέ,στο  ταρτάν, το χορτάρι ήταν ανέκαθεν πεδία αναμετρήσεων που ξέφευγαν από το αθλητικό επίπεδο και ανήκαν στον χώρο της πολιτικής, σε κρατικό, συλλογικό ή και ατομικό επίπεδο. Ο αθλητισμός πάντα ήταν η αφετηρία  για να εξυπηρετηθούν πολιτικά συμφέροντα.  Η πολιτική του Σουλτάνου τα τελευταία χρόνια  είναι χτισμένη πάνω στην προπαγάνδα, με τον αθλητισμό να αποτελεί ένα από τα δυνατότερα κομμάτια της διπλωματίας του.  Ο αθλητισμός για εκείνον αποτελεί τον «Δούρειο Ίππο» για όσα θέλει να περάσει ο ίδιος στον λαό του. Να τον παραπλανήσει από την κάκιστη οικονομική κατάσταση που έχει περιέλθει επί ημερών του η Τουρκία.  Το πανό για τον Κεμάλ Ατατούρκ σε έναν αθλητικό χώρο, έχει ακριβώς τον ίδιο σκοπό. Με την μόνη διαφορά ότι δεν έχουν κανένα  δικαίωμα να απαιτήσουν από τον  Σλούκα, και από κανέναν αθλητή να συμφωνεί και να γίνεται πειθήνιο όργανο ιστορικής και πολιτικής προπαγάνδας. 

Ο Έλληνας διεθνής γκάρντ εξέφρασε τη αντίδραση του χωρίς στην πραγματικότητα να προσβάλει κανέναν. Δεν έκανε κάποια κίνηση που να μαρτυρά ασέβεια, δεν προφασίστηκε κάποια αιτιολογία και δεν εμφανίστηκε στο παρκέ.  

Στάθηκε με σεμνότητα και δίχως διάθεση για αντιπαράθεση, χωρίς την επιθυμία να ανέβουν οι τόνοι ή να… τεντώσει εθνικιστικά το θέμα. Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να διατυπώνει με τέτοιους μη προκλητικούς τρόπους τις ενστάσεις και τις διαφωνίες του. Ακόμη κι ένας αθλητής που «έχει φάει ψωμί» οπουδήποτε. Για την ακρίβεια, ειδικά ένας αθλητής, οφείλει να το κάνει με τρόπο σαφή και πάντα μέσα στα όρια που καθορίζει ο ρόλος του.

Η μοναδική υποχρέωση που έχει ο  Σλούκας, είναι να σέβεται την ομάδα του, τους φίλους της, και να παίζει μπάσκετ.  Αλλά δύσκολο αυτό να το καταλάβει το καθεστώς… του Ταγίπ Ερντογαν. Οπότε «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ»…  
 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr